Aukin hætta á sjóslysum á heimskautasvæðunum vegna aukinnar umferðar þessar slóðir

Sjóslysið við Suðurskautslandið minnir okkur á að hættan á sjóslysum á heimskautasvæðunum (norðurheimskautssvæðinu meðtalið) hefur verið og mun halda áfram að aukast vegna aukinnar  umferðar með vöru og ennfremur aukna forvitni ferðamanna sem þar fara um.  Það hefur gripið um sig æði  að komast á heimskautaslóðir í kjölfar aukinnar almenningsumræðu um loftslagsbreytingar. Auðlindanýting og umferð með olíu og aðrar auðlindir af norðurslóðum auka hættuna ennfrekar á sjóslysum, auk vöruflutninga með skipum, ekki síst ef að siglingaleiðirnar norðvestur fyrir og norðaustur fyrir fara að opnast hluta úr ári.

Samstarf siglingastofnunar, ratsjárstofnunar, landhelgisgæslunnar og veðurstofunnar við sérfræðinga háskólans hér er því verulega mikilvægt, bæði í þróun aðgerðaráætlana - sem mér reyndar skilst að sé vel á veg komin, en líka til ýmiskonar eftirlits og spálíkanagerðar.

Ég var á skemmtilegum fyrirlestri Ingibjargar Jónsdóttur samstarfskonu minnar úr landfræði  um hafís við landið til forna og nú, við háskólann áðan. Vert er að kynna sér hennar verk betur.

Farþegar M/S Explorer fluttir til meginlandsins

Sjálfsvíg kínverskra kvenna!

Ég var á áhugaverðum fyrirlestri (Guðbjargar) Lilju Hjartardóttur á fimmtudaginn um vangaveltur í tengslum við doktorsverkefni hennar sem er á teikniborðinu. Lilja ætlar að helga sig málefnum mannréttinda og viðskipta og taka sérstaklega fyrir viðskipti, stjórnmálatengsl og mannréttindamál í samskiptum Íslands og Kína. Alveg absolut mjög aktuelt mál. Lilja er góður fyrirlesari, hún leiddi hlustendur í gegnum sögu þáttöku kvenna í alþjóðastjórnmálum sem tengdust mannréttindabaráttu. Hún kynnti okkur m.a fyrir Alva Myrdal, sem vann ötullega á vegum sameinuðu þjóðanna og var m.a sendiherra Svíþjóðar á Indlandi. Hún er ekki eins þekkt og maður hennar (sem ég þekki ágætlega í gegnum fræðin) Gunnar Myrdal (félagshagfræðing, landfræðing og þróunarmálafræðing). Ég verð að komast yfir ævisögu þessarar konu, það er ljóst.

Ég hef leitt leshóp á námskeiði í hagrænni landfræði í haust, þar sem aðalviðfangsefnið hefur verið tengsl Íslands við Indland og Kína. Við höfum verið að lesa fantagóðar bækur í bland við tyrfnari fræðigreinar (The End of poverty eftir Howard Sachs,Tickell.A, Sheppard.E, Peck.J & Trevor Barnes; ritstj. (2007) Politics and Practice in Economic Geography. SAGE,  In spite of the Gods: The Strange Rise of Modern India eftir Edward Luce, og China Shakes the World:The Rise of a Hungry Nation, alveg fantagóð bók eftir James Kynge.

Bókin um Kína grípur mann alveg sérstaklega við lestur. Því varð mér hugsað á fyrirlestrinum til stöðu kvenna í dreifbýli Kína sem fjallað var um sérstaklega í bókinni. Í bókinni kemur fram að samhliða efnahagsundrinu hafi búferlaflutningar fólks frá vestri til austurs þar sem það leitar sér aukinna tækifæra í lífsafkomu verið kostnaðarsamt fyrir ýmsar fjölskylduhefðir og greinilega andlega líðan kvenna. Að sama skapi og þessir flutningar hafa veitt konum aukið frelsi eru margar þeirra greinilega botnlaust óhamingjusamar. Frelsið felst í að þær komast í launaða vinnu og hafa í fyrsta skipti á ævinni peninga milli handanna en þær senda þorra tekna sinna heim til fjölskyldunnar þar sem allt kapp er lagt á að synirnir í stórfjölskyldunum komist áfram til mennta og máttar. Hver veit nema að þær séu í svipaðri stöðu og Filipískar systur þeirra að það sé nánast þegnskylda að flytja í burtu til að ala önn fyrir fjölskyldunni (þó að innan þjóðlegra landamæra sé í tilfelli kínversku kvennana).

Einn stærsti félagslegi sjúkdómur Kína samtímans eru sjálfsvíg meðal ungra kínverskra kvenna. Fjöldinn er gígantískur - að meðaltali 500 konur velja að kála sér á degi hverjum. Þetta er því miður heimsmet. Um 56% kvenna heimsins sem fremja sjálfsvíg eru í Kína, bæði samkvæmt Heimsbankanum, rannsóknum við Harvard háskóla og WHO.

Geir Sigurðsson forstöðumaður nýs Asíusetur Íslands, International Institute for Asian Studies var staddur á fyrirlestrinum og taldi að margar tröllasögur væru um þetta en sagðist þó vita af þessu. Hann ætti kannski bara að lesa fyrrnefndar bækur og aðrar greinar sem ekki eru úr gulu pressunni. Þetta er samfélagsvandamál sem er bæði afleiðing hagrænnar þróunar og hefur hagræn áhrif.

 Hér er einnig mjög áhugaverð grein úr tímaritinu Journal of Contemporary China eftir S.D.Blum frá árinu 2002 sem Heitir Kína og Alþjóða heilbrigðisstofnunin (China and the WTO)

Ágrip:

China's entry into the World Trade Organization has been applauded for the benefits it will confer on China's economy and for granting recognition to China's modernizing efforts. The scrutiny of the outside world will force China to regularize many of its practices, such as legal and economic practices. But most of the discussion of the WTO has focused on a very limited segment of China's society. This article considers the realities of rural Chinese life, warning that the consequences of China's increased pressure to reform may be more negative than positive and that the prospect for rural China is far from clear.

Frábær sýning frelsarans í þjóðleikhúsinu!

Heiðurskonan Guðrún Þórsdóttir og systir hennar og mín besta vinkona Vala Þórsdóttir buðu mér á sýninguna Frelsarinn eftir handriti meistara látbragðsleiks á Íslandi Kristjáns Ingimarssonar. Margir hafa lagt hönd á plóg til að þessi sýning gæti orðið - það er augljóst af sýningarskránni.

Þessi sýning var í einu orði sagt. FRÁBÆR!

Ég elska táknmál, búkmál, hreyfingar, líkamlega tjáningu svo kannski svona frumstæð samskiptakerfi. Þau setja einhvern veginn margt í svo skemmtilegt samhengi.

Leikararnir voru þrír, öll hvor öðru betri þó ljóst væri að íslendingurinn í leikarahópnum hefði talsverða yfirburði bæði í að hafa völd yfir eigin vöðvum og útgeislun. Hinir tveir dönsku leikararnir voru líka frábærir, ekki misskilja mig. Mér fannst frábært hvernig hægt er að hafa pinnabretti sem vettvang í leikhúsi.

Kristján er absolut betri en Buster Keaton (blessuð sé minning hans). HÚRRA fyrir teyminu að baki þessari sýningu. Ég var með son minn átt ára með mér, sem gat svo vel sett sig inn i aðstæður, stundum var eins og við værum stödd í miðju tölvuspili, stundum eins og í ljóði, stundum eins og í valdatafli í forsetaframboði.

Meeee!

Hvað ætli Hanna Valdís sé að gera í dag?

Sól sól skín á mig

Ský ský burt með þig

gott er af sólinni að gleðja mig

sól sól skín á mig

Mér datt þetta í hug í dag í þessu annars dásamlega haustveðri. Man að ég sönglaði þessa laglínu daginn út og daginn inn á æskuárunum. Ætli Hanna Valdís sé enn að syngja, og ef ekki bara í sturtunni, hvar þá?

Breskir gistihúsaeigendur í vandræðum vegna gesta sem ganga í svefni

Vinir sonar míns halda úti alternatívri fréttasíðu. Hana er gaman að glugga í ef manni leiðist og langar að hlæja aðeins.

Flestar fréttirnar eru réttar en ýktar. Sjá annars http://kupje.com/

Þessi birtist um daginn. Aumingja gistihúsaeigendur á Bretlandi!

Hotelkæde i problemer grundet nøgne søvngængere

Onsdag d. 7. november 2007, kl. 08:07 - Skrevet af Esben Knudsen

Læs mere - Diskuter (0) - Klag over nyhed

En hotelkæde i Storbritanien har følt sig tvunget til at genuddanne deres ansatte da de flere gange har oplevet af deres elskede gæster gik i søvne, nøgne.

Hotelkæden udtaler ydermere at de fleste nøgne søvngængere er mænd.

Det må godt nok være nederen af vågne op og så stå nøgen midt i den fineste restaurant på hotellet, med en sygeligt skrumper på.

Hvernig getur þekking rýrnað með flutningi málaflokka milli ráðuneyta í ör-ríki?

Ég er ósammála yfirlýsingu ferðamálasamtaka Íslands og skil eiginlega ekki afhverju aðalfundiurinn er svona ragur við breytingar í stjórnskipan ferðamála hér á landi. Það eru fyrirséðar breytingar í honum hvort eð er þar eð Magnús Oddsson ferðamálastjóri ætlar að hætta um áramótin. Helga Haraldsdóttir hefur sinnt ferðamálum í samgönguráðuneyti. Um það er samið að hún flytjist yfir eftir því sem ég best veit.

Eins og kemur fram í fréttinni eru menn hræddir við að sú þekking sem hafi byggst upp í geiranum hverfi eða rýrni með tilflutningi málaflokksins úr samgönguráðuneyti yfir í iðnaðarráðuneyti. Ég gæti ekki verið meira ósammála, ég held að þetta snúist frekar um valdahlutföll en þekkingu. Það er nær óhugsandi að þekkingin glatist við að færa manneskju neðan úr hafnarstræti og upp í ráðuneytaþyrpingu við Arnarhólinn. Nema að henni verði byrlað eitthvað á leiðinni sem fær hana til að gleyma. En mér þykir það heldur ólíklegt að það komi fyrir.

Nú er það svo að mjög stór fyrirtæki í ferðaþjónustu hafa ráðið ríkjum hér á landi, þó flóran í ferðaþjónustunni (fyrirtækin) séu mun margbreytilegri. Kannski eru menn hræddir við það, að ríkjandi fyrirtæki missi völdin?

Samgönguráðuneyti og fyrirmenn stjórnskipunar ferðamála hafa allavega engan veginn verið að standa sig gagnvart öllum ferðaþjónustufyrirtækjum í valdaráni kynnisferða á BSÍ.

Vilja fresta flutningi málefna ferðamála til iðnaðarráðuneytis

Forsendur framfara á Grænlandi undir grænlendingum sjálfum komnar.

Ég hef ferðast til ýmissra byggða Grænlands reglulega síðan 1996. Þetta heillandi fallega land á stóran sess í hjarta mínu. Meðal bestu vina minna eru grænlendingar bæði í Grænlandi og utan þess.  En það er ýmislegt annað en velviljaðir og stórhuga íslendingar með landnámsdrauma á sviði ferðaþjónustu sem standa samfélagsþróun þar fyrir þrifum. Grænlendingar eru hundleiðir á afskiptum erlendrar yfirstéttar sem vill bjarga þjóðinni frá afglöpum.

Þó það ríki mun meiri velvilji í garð íslendinga þar en í garð nýlenduherranna Dana, þá hafa grænlendingar hingað til ekki sýnt tilburði til þess að hafa mikinn áhuga á að efla ferðamál þar í landi. Greenland travel gefur út litaglaða bæklinga um dásemdir náttúru og menningar en lítið meir, annað en að senda starfsfólk sitt út um allar trissur á fundi, þing og ráðstefnur með ærnum tilkostnaði fyrir grænlensku þjóðina. Hagtölur um ferðamenn eru falsaðar og eru sterkar vísbendingar um að 2/3 ferðalaga alþjóðlega til og frá Grænlandi séu farin af embættis- og starfsmönnum heimastjórnar og annara opinberra stofnana eða fyrirtækja. Þetta er ekki beinlínis til þess fallið að efla traust í garð grænlenskrar ferðaþjónustu.

Innviðum ferðaþjónustu er víða verulega ábótavant en á flestum byggðum bólum eru annað hvort hótel eða skálar sem hægt er að gista í. Ég held svo sem að það sé ekki lúxusaðstaða sem ferðamenn sækjast eftir en sums staðar má gera betur ef duga skal. Meðal grænlendinga þarf að efla frumkvöðulshátt, djörfung og fífldirfsku í viðskiptum (aðalsmerki Islendinga)  en það þarf líka að byggja upp stoðkerfi til að grænlendingum megi takast að framkvæma framtak í ferðaþjónustu.

Fjölmargir frumkvöðlar eru starfandi í grænlenskri ferðaþjónustu og reka fyrirtæki. Það sem þessir aðilar eiga sameiginlegt er að þeir eru ekki grænlendingar. Í Ittoqortormit/Skoresbysund hefur ferðaþjónustua í áraraðir verið í höndum tékkneskrar konu sem rekur ferðaskrifstofuna Nonni travel á Akureyri, Íslandi. Jóhann Brandsson mannfræðingur og kona hans voru í mörg ár aðal ferðaþjónustufólkið í Tasilaq á austurströndinni, þau búa líka á Íslandi. Í Illulisat sem er aðal ferðamannabær Grænlands fyrir utan Nuuk (enn sem komið er), rekur ítalskur maður eina af aðalferðaskrifstofum bæjarins. Þar var þýsk kona einnig með ferðaþjónustu til margra ára en hún gafst upp og seldi dönum ferðaskrifstofuna. Þar var fyrir danskur maður sem fór á hausinn og danska ferðasamsteypan keypti upp. Ég held að Suður Grænland geti þróast meira í ferðaþjónustu. Ég dvaldi fyrir margt löngu í Narsaq en þar er hótel og veitingaskóli Grænlands og vona ég að  hólafólkið ætli frekar að spyrða sig við þá menntastofnun en lýðháskólann/unglingaskólann í Qaqortoq. Það væri mun nærtækara. Í Narsarsaq hafa löngum verið mikil tengsl í flugi og það ætti að vera hægt að gera þá byggð að hliðinu að Grænlandi, að því gefnu að Icelandair taki aftur upp reglulegt flug þangað - mig minnir þó að lendingarskilyrði þar hafi ekki verið upplögð. Ég snjóaði allavega inni þar í byrjun október 1996...og þó voru þetta einungis fá snjókorn sem féllu.

Skilningur margra máttarstólpa Grænlands og sumra annara grænlendinga á að efling samkeppni í ferðaþjónustu geti opnað landið meira og eflt ferðamál þar í landi er ekki fyrir hendi.

Ég lenti í rosalega skrýtinni aðstöðu þegar að ég fór sem fyrsti OG EINI farþegi nýstofnaðs flugfélags sumarið 2006 í beini flugi milli Reykjavíkur og Nuuk (höfuðborgarinnar). Fjölmiðlafólk frá grænlenska sjónvarpinu KNR og Sermitsiak (aðal dagblaðið sem heitir í höfuðið á fjallinu sem er kennileiti við Nuuk fjörðinn) var mætt út á völl til að taka mynd af lendingu og taka viðtal við mig geirfuglinn sem hafði flogið ein alla þessa leið. Þau vissu ekki sem var að ég hafði verið að fara úr taugaáfalli í vélinni, þegar ég komst að því að a) ég var eini farþeginn um borð b) íslensku flugmennirnir voru að læra að fljúga leiðina c) íslenska flugfreyjan um borð hafði aldrei komið til Grænlands og ég var að kenna henni bæjarnöfnin á tungumáli grænlendinga d) flugvirkinn sem sat í aftasta sætinu var með til öryggis þar eð nýja flugfélagið hafði leigt dashinn frá Nunaair (ég hefði viljað vera fluga á vegg, þetta hefur örugglega verið svolítið spaugilegt, svona eftir á að hyggja).

Forsvarsmenn flugfélagsins sem var á vegum Arctic Ummiaq (aðalflutningafyrirtæki grænlendinga) höfðu sagt mér að ég kæmist varla með þar eð allt væri uppbókað, þess vegna var auðvitað frekar skrýtið að lenda síðan í því að vera eini farþeginn.

Eftir að vera tekið með virktum á flugvellinum í Nuuk keyrði Guðmundur (íslendingur sem er búin að búa með hléum á Grænlandi í 40 ár) mig á hótelið inn í bænum. Ég borðaði síðan með flug-crewinu um kvöldið alveg háskalega góða máltíð á veitingastað Hans Egede hótelsins. Við kvöddumst með orðunum sjáumst á morgun, því ég átti að fljúga áfram með þeim morguninn eftir fyrst til Kangerlussuaq og síðan Ilullisat.

Þegar ég mætti út á flugvöll morguninn um 40 mínútum fyrir áætlaða brottför tóku flugvallarstarfsmenn mér fálega við innritunarborðið og sögðu mér að bíða því þeir væru ekki starfsmenn Arctic Ummiaq heldur einungis starfsmenn Air Greenland. Blaut á bak við eyrun sætti ég mig við þessar útskýringar. Ég fór ekki að verða verulega óróleg fyrr en 25 mínútur voru í áætlaða brottför og ég sá að hreyflar vélarinnar sem var staðsett 50 skrefum fyrir utan gluggann fóru að hreyfast. Þá réðist ég fram að afgreiðsluborðinu og spurði hverju sætti. Þá kvað flugvallarstarfsmaður mig hafa verið of seina að tékka mig inn í flugið og því ætti ég ekki rétt á flugsæti með þessari vél. Ég horfði agndofa á manneskjuna og reyndi að halda uppi rökræðum  í nokkra stund. Það gekk ekki verulega vel og því fór ég að hrópa upp í þessari líka mini-flugstöð og spyrja hvort að fólk sætti sig almennt við svona framkomu. Margir grænlendingar litu undan á þessa brjáluðu íslensku konu sem var með uppsteyt.  Þrælslundin var öllu öðru yfirsterkari. Ég hélt áfram að hrópa og krafðist þess nú að fara út um dyrnar og ganga í átt að flugvélinni þannig að flugmennirnir kunningjar mínir frá deginum áður sæu mig og stoppuðu hreyflana. Tveir flugvallarstarfsmenn tóku sér þá valdmannslega stöðu við dyrnar og meinuðu mér aðgang. Ég hélt þá áfram að hrópa og krafðist þess að fá að tala við fólkið flugturninum, það gekk eftir um kortér en þá voru um fimm mínútur í áætlaða brottför. Ég rogaðist upp þröngar tröppurnar með töskurnar mínar og hitti fyrir tvo aðra flugvallarstarfsmenn. Þeir sögðust skyldu hringja út í vélina og athuga hvort hægt væri að bíða eftir mér. Ég sá hvernig annar starfsmaðurinn tók upp tólið en virtist ekki tala í það, það vakti auðvitað ákveðna undrun. Hún kom síðan fram og tjáði mér að ekki væri hægt að bíða eftir mér þar eð ég væri svona sein. Ég settist á gólfið og horfði á eftir flugvélinni þjóta eftir flugbrautinni. Kyrjaði svolítið og reyndi að einbeita mér að því að slaka og taka smá jóga. Starfsmennirnir horfðu á mig í forundran og sannfærðust endanlega um að ég væri brjáluð. Ég spurði þá síðan í kjölfarið hvort mér væru allar bjargir bannaðar með að komast yfir til Kangerlussuaq þann daginn. Nei, ég gat keypt nýjan miða hjá samkepnisaðilanum AirGreenland ef ég flýtti mér niður, sú vél færi eftir tíu mínútur. Ég þakkaði þeim kærlega góð ráð og dreif mig til að hreppa miðann. Rúmum klukkutíma síðar var ég lent í Kangarlussuaq, svo einfalt var það.

Þegar ég kom inn í flugstöðina gekk ég að starfsmanni Arctic Ummiaq sem var mjög glöð að sjá mig. Ég hafði átt að vera eini farþeginn frá Nuuk til Kangarlussuaq, en ekki dúkkað upp! Ég sagði henni frá óförum mínum og hún gat svo sem ekki mikið sagt. Við fórum þá saman að innritunarborðinu til að bóka mig áfram til Ilullisat. Flugvallarstarfsmaðurinn, ungur dani, sagði að flugvélin færi ekki vegna veðurs. Það þótti okkur sérkennilegt. Hann sagði ennfremur að við kæmumst ekki um borð því það væri enginn til að keyra okkur út að flugvél þar eð henni hefði verið parkerað langt í burtu á hervellinum. Aumingja starfsmaður Arctic Ummiaq var skelfingu lostinn og leyst illa á stöðu mála. Fyrir aftan mig stóð 30 manna hópur Bandarískur á vegum danskrar ferðaskrifstofu sem hafði gert samning við nýja flugfélagið um flug síðar um daginn til Nuuk. Þau voru að fara í Moskus-safari og leiðsögumanninum leist illa á að útlit væri fyrir að þau kæmust ekki áfram sama dag vegna einhverrar skrýtinnar kergju á flugstöðinni.

Ég greip þá til þess ráðs að fara að tala ofurhátt um að íslenskum fjölmiðlum þætti þetta nú örugglega saga til næsta bæjar hvernig ferðaþjónusta og samkeppni í ferðaþjónustu virkaði á Grænlandi. Áður en ég náði að tala mikið meira var kominn lögregluþjónn á svæðið sem kurteislega bauð okkur þjónustu sína svo greiða mætti leið okkar til vélarinnar úti á velli. Ég var innrituð í hasti og fékk að sitja í lögreglubílnum út að vél.

Flugmönnunum og flugfreyjunni þótti með ólíkindum hvernig reynt hafði verið að setja stein í götu mína. Enginn hafði hringt út í vél í Nuuk, og þau undruðust verulega að þurfa að skipan flugturns að ræsa hreyflana svona hálftíma fyrir flugtak.

Hálftíma síðar fór vélin á loft og við svifum hratt og örugglega til Ilullisat. Enn var ég eini borgandi farþeginn.

Ég samdi við yfirmann Arctic Ummiaq um að láta mig vita ef eitthvað kæmi upp á með heimflug. Ég óttaðist að ég yrði innlyksa vegna þess að fulltrúum yfirvalda og AirGreenland hefði tekist að eyðileggja farir félagsins. Hún lofaði því.

Degi áður en ég átti að fara tilbaka var hringt á hótelið mitt, hotel Arctic (frábærasta hótel Grænlands, mæli með því). Flugvallarstarfsmaður á flugvellinum í Ilullisat tjáði mér að sér hefði verið gert að koma til mín skilaboðum frá starfsmönnum flugfélagsins um að ferðin á morgun myndi falla niður og því þyrfti ég að flýta mér, pakka niður á fimm mínútum og biðja hótelstjórann að skutla mér út á völl, svo ég næði flugvél dagsins. Mér brá auðvitað nokkuð í brún, fannst þetta þó skemmtilega sveitó og er sennilega svolítill spennufíkill - ég tók því bara vel í þetta. Rauk aftur inn á fundinn sem ég hafði verið á og tjáði fundarmönnum að ég þyrfti skyndilega frá að hverfa. Pakkaði föggum mínum og þaut út á völl. Þar beið ég í tvo klukkutíma eftir vélinni. Þegar flugmennirnir úr vélinni komu inn í stöð heilsuðu þeir mér með virktum, þetta var annað crew en ég hafði flogið með. Þeir sögðu mér að þar eð ég væri ekki opinberlega skráð á vélina þennan dag, myndi ég þurfa að sitja milli þeirra inn í cockpittinu.

Ég varð sannarlega svolítið hissa, því ég var nýbúin að tékka mig inn á miðunum mínum þar sem mér hafði reyndar verið sagt að nú yrði bara að bíða og sjá hvort að þetta gengi upp (að ég kæmist með vélinni). Það væri undir flugmönnum vélarinnar komið.

Ég átti ekki annarra kosta völ en að taka þessum skilyrðum en var mjög bangin, reyndi bara að bæla með mér hræðsluna. Ég hef nefnilega verið svolítið flughrædd síðan að ég bjó í Kanada 1998 og þurfti einu sinni að sitja í vél sem fór þrisvar í flugtak einungis til að lenda skömmu síðar á sömu flugbraut vegna ísinga á vængjum.

Jæja, hvað með það. Flugferðin gekk í alla staði vel - flugstjórinn tjáði mér valdsmannslega í upphafi ferðar að ólöglegt væri að tala því það gæti haft truflandi áhrif á störf flugmannanna. Ég steinþagði alla leið. Og þó að ég hafi engan veginn kvalist á leiðinni, fannst mér verulega skrýtið að ég þyrfti að sitja aðþrengd milli þeirra og steinhalda kjafti en aftur í vél var enginn nema ein flugfreyja og tóm sæti.

 Ég varð ekkert lítið fegin þegar að við komumst til Nuuk og ég fékk að fara inn á flugvöll í stoppi. Þar hitti ég heiðurshjónin Benedikte og Guðmund (sem hafði keyrt mig 10 dögum áður). Þau voru full tilhlökkunar hafði dreymt í 25 ár um að komast beint og ódýrt á milli Íslands og Nuuk. Ferðin heim til Íslands gekk vel og ég fékk að sitja í farþegasæti ásamt 45 öðrum farþegum sem voru á leið til Íslands í innkaupaferð.

Þessi ævintýraferð hefur greipst mér í huga og ég hef alltaf ætlað að skrifa um hana. Það er nú gert. Það er frá því að segja að flugfélagið nýja fór á hausinn Arctic Ummiaq til mikils tjóns. AirGreenland er ráðandi einokunarfyrirtæki heimastjórnarinnar, fyrir utan flugferðir Flugfélags Íslands til austurstrandarinnar og einstaka ferðir til Nuuk og suðurbyggða.

Ég vona svo innilega að einokuninni ljúki og að ferðaþjónusta á Grænlandi geti eflst og blómstrað. En til þess að svo verði verður margt að breytast. Ekki síst hugarfar landsmanna til atvinnustarfsemi og viðskipta í þjónustu. Það er örugglega vont að vera svona í viðjum eins og grænlendingar eru. Megi þeir sleppa úr viðjum afturhalds hugarfars og losna undan nýlenduháttum.

 

Mikil tækifæri í ferðaþjónustu

Hvað er sjávartengd ferðamennska?

Sjávartengd ferðamennska/ferðaþjónusta á hug minn mestan um þessar mundir. Ég varð þess heiðurs aðnjótandi að fá að skilgreina fyrirbrigðið á vísindavef Háskólans. Það sem ég hlakka þó talsvert til er að ég ásamt öðru góðu fólki og fulltrúum frá Leeds Metropolitan University er að skipuleggja alþjóðlega ráðstefnu um sjávartengda ferðamennsku sem haldin verður við Háskóla Íslands mánaðarmótin febrúar-mars á næsta ári.

Við vitum auðvitað ekki umfang ráðstefnunnar en sem komið er, þar eð frestur til að skila inn ágripum rennur fyrst út um miðjan desember. En í bili er bara að boða fagnaðarerindið og geri ég það hérmeð.

International Conference: Journeys of Expression VII: Celebrating the Edges of the World: Tourism and Festivals of the Coast and Sea

February 29- March 1, 2008

University of Iceland, Reykjavík

Journeys of Expression VII will bring together researchers who share interests in festivals, cultural events and associated tourism in coastal settings. The conference encourages contributions from contrasting but related theoretical and conceptual approaches from Social Science and Humanities disciplinary perspectives.

Communities inhabiting coastal settlements around the world have long celebrated the harvest of the sea and appeased and appealed to the gods of the ocean through festivals and events. The coast has also been the focus of tourist attraction for many years as a liminal space for mental and physical recreation, whether in large scale seaside resorts, as ports of (dis)-embarkation for cruise and liner passengers, or in remote and beautiful coastal areas and fishing harbours. Here tourists may encounter community celebrations and festivities whether incidentally and unplanned or as packaged by tourism and cultural agencies and operators in coastal locations.

The phenomenon of coastal community festivals and tourism suggests a number of areas for research. How do festival and tourism intersect at the sea shore? What are the distinguishing characteristics of festivals of the coast and sea? How do these vary between communities worldwide? What are the consequences of the decline in fisheries for coastal communities and how do tourism and festivals relate to such decline? How may tourism and festivals contribute to ‘regeneration’ in urban ports that have experienced profound social and economic changes? How have festivals and tourism contributed to change in ‘traditional’ seaside, holiday resorts? What are the implications for tourism and festivals of population changes, whether depopulation as a consequence of economic decline or repopulation in second home ‘communities’? Is the cruise industry itself ‘festivalizing’ and what are the links between this growing sector and tourism and festivals of the coast and sea?

In the tradition of the Journeys of Expression conference series, we wish to encourage an interdisciplinary debate on the suggested themes and welcome paper proposals from academics from various disciplinary backgrounds including: tourism studies, festival studies, geography, sociology, anthropology, cultural studies, cultural geography, politics, etc. If you wish to submit a paper proposal, please send a 300-word abstract with full address and institutional affiliation details as an electronic file to Dr. Philip Long ([e-mail]). The deadline for the reception of abstracts is 14^th December 2007.  

Sjá: http://www.tourism-culture.com

Í minningu Gíslínu Erlendsdóttur

Í gær fór ég í jarðarför Gíslínu Erlendsdóttur sem að lést fyrir aldur fram. Hún var nemandi okkar í ferðamálafræði og byrjaði að skrifa hjá mér bs.verkefni veturinn 2004/2005.  Það geislaði af henni áhuginn en líka æðruleysi. Ég vissi að hún átti við meltingarerfiðleika að stríða en síðar kom í ljós að um krabbamein var að ræða. Gíslína hafði að mestu alist upp á Dal á Snæfellsnesi og það var augljóst að það landsvæði átti hug hennar þó hún væri flutt á mölina. Hún hafði mikinn áhuga á heilsutengdri ferðamennsku og valdi að helga lokaverkefni sínu upplifun ferðamanna af ölkelduvatni í Lýsuhólslaug í staðarsveit. Það væri upplagt að ferðamálasamtök Snæfellsness og sveitarfélögin á Snæfellsnesi eða aðrir legðu út í nauðsynlegar endurbætur á aðstöðunni í minningu hennar. Hún útskrifaðist haustið 2005 en fékk því miður ekki mikinn tíma til að nýta góða krafta sína á sviði ferðamála. Athöfnin í gær var falleg í alla staði en það var erfitt að sjá á eftir góðri manneskju. Engin veit sína ævina fyrr en öll er.

Dagur að kveldi kominn

Þá eru 10 dagar í afmælið mitt. Hef nákvæmlega mjög lítið að segja annað en að ég var á ráðstefnunni krossgötur í kynjafræðum um helgina sem var ósköp skemmtilegt og gaman að hitta margt skemmtilegt fólk þar. Ég var lemstruð eftir að hafa lent í ákeyrslu á föstudagsmorgunin og er að blána á ýmsum stöðum, aum í hnjánum og hægri arm. Skellti mér því í sund í dag í seltjarnarneslaugina. Sund er frábært. Bæði til að hugsa og til að slaka á. Ég þarf hreinlega að vera duglegri að fara í sund.