Norræna húsið hefur lifnað við

Mikið er gaman að sjá hvað Norræna húsið og dagskrá þess hefur lifnað við síðan að Max Dager og annað nýtt starfsfólk hefur tekið við. Ég fer reglulega og hef því samanburð fyrir og eftir, auk þess sem manneskja sem ég þekki gegndi þar starfi fyrir nokkrum árum síðar. Ég vona að ekki verði lát á, því það er mikil lyftistöng bæði fyrir Reykjavík, norrænt samstarf sem er víða svo lifandi á mörgum sviðum og Háskóla campusinn að hafa góða og öfluga starfsemi í húsinu. Svo þori ég varla að skrifa um þetta, en lessvæðin á bókasafninu eru ein þau bestu í bænum.

 

Átakanlega upptekin af eigin holdi!

Ég held að mæður eigi óbeinan og stundum beinan þátt í að stúlkur verði Anorexiu  eða Lotugræðgi að bráð. Ég var í laugardalslauginni og horfði upp á móður leggja ómeðvitað drögin að slíkum örlögum meðal dætra sinna.  Í búningsklefanum sveif eða hlammaðist hver konan á fætur annarri upp á vigtina. Mér varð um og ó að horfa upp á hversu margar konur drógust að vigtinni allsberar, eins og hún væri segull í flísalögðu rýminu. Að endingu varð mér að orði við eldri konu að ég teldi ferðalag á vigtina algjörlega óhugsandi. Það er einungis til þess fallið að valda hugarangri og segir nákvæmlega ekkert um líðan eða útlit. Hvort maður passar í fötin sín segir meira (nema maður auðvitað píni sig í barnastærðir eins og sumar konur virðast gera). Konan brosti móðurlega til mín og sagði að það væri gaman að fara á vigtina þegar maður væri að léttast. Jú,jú ég samsinnti því. Fleiri konur komu á vigtina. Síðan tóku dætur við.

Mér varð starsýnt á 10-12 ára stúlkur sem kepptust um að vera léttari. Ég er 25 kíló hrópaði ein þeirra yfir rýmið. Greinilega stolt af eigin frammistöðu. Vinkona eða systir hennar var eitthvað þyngri, greinilega óánægð með það. Þeim vantaði þó ekki húmor stöllunum og fóru að gera akrobatík á vigtinni til að mælast léttari. Þetta kepptust þær við um stund. Það var fróðlegt að verða vitni að svona atferli. Móðirin leiddi hópinn og síðan tóku dæturnar við. Í hugrenningum mínum dúkkaði allt í einu upp minning um eigin gelgju. Þá mundi ég eftir að móðir vinkonu minnar stóð heima hjá sér á nærfötunum og var að metast við tuttugu árum yngri dóttur sína hvor hefði meira slit á lærunum. Hvor væri með flottara hold á maganum osfrv. Ég heyri meira segja rödd hennar hljóma. Helga! Ég er nú búin að eignast þrjú börn og samt er ég með minna slit á lærunum. Þú ert alltof feit Helga. Þú ættir ekki að vera svona ólöguleg.

Önnur minning plompaði upp. Móðir manns sem ég þekki sem sjálf lítur út eins og Biafra-barn mælir fólk út frá holdafari. Hún notar hugtök um holdafar eins og kartöflupoka og tröllskessa og segir við fólk mikið rosalega ertu að verða feit(ur). Hún er alveg frjáls undan oki prúðmennskunnar.

Önnur móðir sem ég man eftir er voðalega upptekin af útliti fólks og er alltaf að kommentera eitthvað á þessa leið. Mikið rosalega lítur þessi illa út, voðalega er þessi að verða ellileg! Ég hefði getað svarið að blablablabla.

Því miður virðast fullorðnir vera átakanlega uppteknir af eigin holdi á ýmsa vegu og það verður bara að segjast. Það er ekkert sérlega góð fyrirmynd fyrir börnin þeirra.

 

Áhrif leiðinlegra forstjóra

Nýr forstjóri stórfyrirtækis hér á landi hefur á sér það orð að vera einn leiðinlegasti maður á Íslandi. Ég sel það ekki dýrar en ég keypti það - en orðsporið er að í 25 metra radíus í kringum hann stökkvi fólki ekki bros á vör. Síðan að eigendaskipti urðu á fjármálafyrirtæki í bænum hefur útskipting starfsmanna verið hröð og er það rakið til nýrrar stjórnunarstefnu. Á okkar tímum eru forstjóraskipti oft hröð vegna breytinga í eignahaldstengslum. Þá er oft í kjölfarið breytt um starfsháttareglur og ýmsar tilfærslur gerðar í starfseminni sem reyna meira á starfsfólk. Ég fór að velta fyrir mér áhrifum leiðinlegra forstjóra sem er víst víða að finna um bæinn. Það er auðvitað mikilvægt að þessir menn og konur standi sig og séu öðrum (sérstaklega innan fyrirtækisins sem þau stjórna) fyrirmynd. En það er svolítið eins og sú manneskjutegund sé í útrýmingarhættu um þessar mundir. Mér skylst að eftir að eignahaldsbreytingarnar urðu á flugfélagi hér í bæ og nýr forstjóri tók þar við hafi andrúmsloftið innan fyrirtækisins orðið kalt og grámuskulegt, svo leiðinlegt að á árshátíð fyrirtækisins þar sem samstarfsfólk jafnan gerir sér glaðan dag hafi fólk læðst út áður en maturinn var yfirstaðinn. Ég held því miður að dæmin um mannelska forstjóra fari fækkandi í síharðnandi samkeppni og kapphlaupi um arðsemi.  Mér finnst ekki endilega að forstjórar eigi að vera skemmtikraftar en hegðun þeirra og framkoma hlýtur að hafa áhrif á starfsemi, starfsfólk og til lengri tíma velgengni fyrirtækisins.

Sannfæring um óstöðugleika - hver hefur völdin í fjármála og viðskiptastefnu?

Var að hlusta á Vilhjálm Bjarnason útskýra afhverju íslenska krónan væri ekki lengur eftirsóknarverður gjaldmiðill í íslensku viðskiptalífi. Kjarni máls hans var að íslenska krónan væri orðinn leiksoppur spákaupmennsku. Eins og ég held stundum að Vilhjálmur sé fljótfær í ályktunum held ég raunar að hann hafi svolítið á réttu að standa nú. Þetta hlýtur að eiga sérstaklega við þegar að sífellt fleiri fyrirtæki færa uppgjör sín yfir í evru. Þá eru það einstaklingarnir og meðalstór og lítil fyrirtæki, opinberar stofnanir og frjáls félagasamtök sem taka mið af krónunni og eru leiksoppar vaxtastefnu þeirra fyrirtækja sem velja að skrifa bókhaldið sitt í erlendri mynt.  Mér finnst þessi umræða að hluta til svolítið barnaleg þó. Við erum ekki fullgildir aðilar að Evrópusambandinu og því höfum við ekki boðskort inn í myntbandalagið getum við ekki breytt um gjaldmiðil sem þjóðríki. Það væri marklaust skref. Svo er annað að ekki er víst að við fengjum neitt boðskort inn í myntbandalagið þó við værum fullgildir aðilar að Evrópusambandinu. Þar myndi til dæmis ríkjandi vaxtastefna og stefna í ríkisbúskap standa okkur fyrir þrifum. Þetta snýst um hver hefur fjármálastjórnunarvöld í landinu. Ég er sannfærð um að það er af því góða að íslenskt viðskiptalíf hefur verið að opnast og að hagkerfið sé ekki eins gegnumsýrt af flokkspólitískum hagsmunum og áður gat gerst. Það breytir þó ekki því að stjórnvöld hafa hlutverk í að skapa ramma fyrir efnahagslífið þannig að fyrirtæki geti þrifist almenningi í landinu til hagsbóta. Mér sýnist svolítið að þetta hafi verið að taka á sig snúning að undanförnu. Nú vilja forstjórar stórfyrirtækja vera í hlutverki fjármálaráðherra, efnahagsráðgjafa ríkisins og seðlabankastjóra að því leyti að þeir vilja eiga síðasta orðið um fjármála- og vaxtastefnu ríkisins. Heima hjá mér væri talað um yfirgang, en það getur auðvitað verið að fólki finnist eðlilegt að stórfyrirtæki stjórni stjórnmálamönnum og ákvarðanatöku lýðræðislega kosinna fulltrúa almennings. Stjórnendur fyrirtækja sem vinna og starfa þvert á landamæri eða eru í útflutningi geta vissulega fært bókhald sitt í erlendum (yfirþjóðlegum) gjaldmiðli, og jú forsvarsmenn fyrirtækjanna okkar geta beitt stjórnvöld þrýstingi með því að ulla framan í yfirmenn stjórnvalda og gefa í skyn að þeir vilji ekki lengur vera memm af því að þeim finnist stefna stjórnvalda ekki hagstæð fyrir sig. En mér sýnist að í landvinningum sínum og yfirtökum á öðrum fyrirtækjum erlendis séu þessi sömu fyrirtæki að díla við allskyns þröskulda og yfirfærslur (bæði í menningarlegum, viðskiptahefðalegum og fjármálalegum skilningi) og sem verður grundvöllur að hæfileikum þeirra í samkeppni og starfi. Ekki setja þau það fyrir sig, eða hvað. Aðdáun samstarfsbræðranna byggist einmitt á hæfni þessara sömu einstaklinga til að klífa yfir þessar hömlur. 

Ég held að við séum svo heppin að eiga snjalla kaupsýslumenn (hver hefði trúað því fyrir 20 árum?). Sumir eru kaldrifjaðri en aðrir, sumir snjallari í refskák, aðrir hugmyndaríkir osfrv...en það er staðreynd að enginn þeirra er lýðræðislega kjörin af almenningi með kosningarétt til að fara með fjárreiður ríkisins.

Viljum við sem þjóð hlýta einhlýtri fjármálastjórn stórfyrirtækja?

Öll él birtir upp um síðir

Góðar fréttir bárust í dag úr kerfinu. Drengurinn loks að komast af biðlista yfir á skólaskjólið langþráða og sjónvarpsmarkaðurinn, spældu eggin, líbanon á gólfinu þegar ég kem heim mun heyra sögunni til.  Eldri drengurinn var skólaus svo það varð að bjarga því. Það fékk mig til að hugsa hvurslags óra tíma maður hafði áður fyrr í að velta fyrir sér því sem ég í dag myndi kalla einföld skókaup. Ég held að ég hafi setið í um tíu verslunum og beðið eftir drengnum, velta skóm í hendi sér, máta, hafna, velja, hafna og svona liðu bara næstum tvær klukkustundir. Ég hata að fara í búðir til að dvelja þar langdvölum. Í dag hleyp ég helst inn eftir því sem þarf. Búið, út! En...ég verð raunar að viðurkenna að ég gerði samt kaup sem ég hefði ekki látið mig dreyma um annars.

Flott vísindakona frá Bandaríkjunum, Sharman er búin að dvelja hjá mér síðustu viku. Dagarnir hafa því verið annasamir. Samhliða kennslu og skipulagi næstu annar höfum við setið saman og lagt drögin að þessum "circumpolar" gagnagrunni sem við erum að vinna að. Sharman er óhemju skipulögð og hefur því svolítið dregið vagninn. Ég hef upplýst hana um það sem ég vissi og gat frætt hana um, og svörtu holurnar höfum við dekkað með fundum með sérfræðingum á þeim sviðum sem hún þurfti meiri upplýsingar um. Í morgun vorum við á fundi með ágætum mönnum á hagstofunni. Í kjölfarið ákváðum við að rölta gegnum miðbæinn í átt að háskólanum svo hún fengi eitthvert veður af miðbæjarstemningunni. Og viti menn, ég fann leðurbuxur á rauða krossinum. Ég hef aldrei tímt þessu en alltaf langað í leðurbuxur. Frábært að lenda í svona tilviljanakenndu neysluæði.

Við Sharman höfum átt góða daga saman. Hún er einstætt foreldri eins og ég, ættleiddi tvær stelpur frá Brasilíu sem hún hefur alið upp. Þegar ég tala við svona reynsluríka konu átta ég mig á hvað maður er í raun einangraður frá norminu, þegar maður er einn um hlutina. Við höfum talað heilmikið um tortryggni gifts fólks/fólks í sambúð gagnvart manni sem einstæðingi. Og þegar hún fór að telja upp ýmiskonar upplifanir góðar og slæmar í tengslum við viðhorf og framkomu fólks gagnvart henni, rifjaðist ýmislegt upp fyrir mér sem ég held hreinlega að ég hafi bælt með sjálfri mér. Það bara lauk upp fyrir mér einhverju sem ég hafði ekki áttað mig á.

Þegar maður lifir í svona smæðarsamfélagi eins og okkar er, er ýmislegt sem maður bara tekur sem gefnu. En í Bandaríkjunum þar sem lifa tæp 300 miljónir manns er mun meiri grunnur fyrir því að finna afbrigði ýmiskonar lífshátta. Sharman fannst skrýtið að ég væri ekki í tengslum við aðra einstæða foreldra. Ég hafði einhvern veginn aldrei hugsað út í það, var bara föst í paranorminu þar sem maður er per se tortryggður eða útilokaður. Ég gæti skrifað margt meira um þetta sem kannski er of persónulegt fyrir þessar síður, en hefur fengið mig til að hugsa. Hugsa um gildi samfélagsins, nærumhverfisins osfrv.

Þetta hafði svo mikil áhrif á mig, að ég fór á netið og fór að leita að ferðaskrifstofum sem sérhæfðu sig í fjölskylduferðum fyrir einstæða foreldra. Fann skemmtiferðaskipatúr frá Baltimore til Bahamas á næsta ári. Draumar kosta ekki krónu.

Fjölmenning eina leiðin framávið!

Fyrir sex árum síðan urðu uppþot í Bradford í Jórvíkurskíri á Englandi sem skildu hluta borgarinnar eftir í rústum. Þessi uppþot fóru kannski ekki eins hátt og uppþotin í úthverfum Parísarborgar árið 2005 en spruttu uppúr svipuðum aðstæðum þar sem félagslegar andstæður innflytjenda og dapurlegar framtíðarhorfur urðu farvegur fyrir árásarhneigð og uppreisnaranda.  Birtingarmynd sífellt vaxandi tortryggni milli múslima og ekki-múslima. Í sumar þegar ég var í Leeds rak upp á fjörur mínar fyrsta tölublað tímaritsins The Suburb, skrifað af múslimum sem búa í Bradford, Burnley, Oldham og Leeds. Í blaðinu gætir margra grasa. Þar er umfjöllun um hvernig Múhammeð boðar víðsýni, skilning og auðmýkt gagnvart öðrum menningarheimum. Þar er einnig grein um frelsishugtakið í kóraninum ásamt mjög forvitnilegri grein um umhverfismálahreyfingar meðal múslíma í samtímanum. Mér fannst verulega gaman að lesa flestar greinar þessa tímarits. En það fékk mig líka til að hugsa að ég hef eiginlega aldrei lesið tímaritsgreinar skrifaðar af múslimum á vesturlöndum um Íslam ef frá er talið félagsfræðilegt efni eftir Naser Khader.

Það er umhugsunarvert. Kannski birtingarmynd þess að efni með íslömskum gildum á ekki upp á pallborð ritstjóra fjölmiðla nema í gegnum þéttmöskvaðar síur nútildags. Ég er sannfærð um að fjölmenning er eina leiðin framávið í vestrænum borgarsamfélögum í dag og því fagna ég að innflytjendur sýni það framtak sem tímaritið the suburb er dæmi um. Það efldi minn skilning á að ein heitasta óskin sem múslímar og aðrir eiga sameiginlega er friðsamleg samvera.

Læt að endingu fylgja boðorð úr síðustu ræðu spámannsins Muhammat frá Hajj

"People, remember all mankind is from Adam and Eve. An Arab has no superiority over a non-Arab nor does a non-Arab have any superiority over an Arab. Also, a white has not superiority over a black nor does a black have any superiority over a white - except by piety and good action. Nothing shall be legitimate to a Muslim which belongs to a fellow Muslim unless it was given freely and willingly. Do not therefore do injustice to yourselves. Remember one day you will meet Allah and answer your deeds. So beware: do not stray from the path of righteousness after I am gone."

Det indre svin!

Jón Arnar upplýsti um að yfirmaður launanefndar sveitarfélaga og opinberra starfsmanna Dennis Kristensen hefði valið að segja starfi sínu lausu nýlega í mótmælum við andstöðu samstarfsfólks síns við að auka launajafnrétti milli kvenna og karla. 

Í þau tólf ár sem ég bjó í danaveldi spurði ég mig aldrei spurningar um launamisrétti þar í landi, var hreinlega ekki nógu meðvituð um það enda stærstan part tímabilsins í námi. ´

Þau sex ár sem ég var á vinnumarkaðnum af þeim tólf varð ég smám saman þess vör að skólasystur mínar og vinkonur voru svosem að fá ágætis störf mjög oft á vegum sveitarfélagana eða hjá KLF (kommunernes landsforbund) en  strákarnir skólafélagar mínir ruku oftast beint upp í framkvæmdastjóra- og deildarstjórastöður sem hækkuðu laun þeirra.

 Stelpurnar voru týpískt í störfum fuldmægtig eða einhverju ámóta (og þó að þær ynnu ómælt, langt fjarri og umfram 37 tímana) voru þær enn í störfum sem báru titil eins og þær bæru ekki ábyrgð á neinum málum.

Ég held að þetta sé undirliggjandi launamisréttinu. Það er samspil innrætingar, atferlis/félagslegrar hegðunar og stigröðunar. Staðsetning í launatöflur er bara afleiðing af því. ....Og árangurstengdu launin skekkja enn frekar og mismuna ef viðmiðin sem eru til grundvallar eru ósýnileg.

Jafnréttismál í Danmörku hafa ekki átt upp á pallborðið meðal almennings lengi og baráttukonur eins og Drude og Ulla Dahlerup hafa þótt hátt hrópandi og hallærislegar.

Mér sýnist á öllu að danir, konur og einstaka menn eins og Dennis séu að taka við sér. GOTT! Betra seint, en aldrei! 

Þetta eru framfarir.

Bara eitt dæmi úr mínu auma lífi. Árið 1990 var ég byrjuð í háskóla, hafði lokið fyrsta árinu mínu í þjóðfélagsfræði og ætlaði mér að halda áfram. Ég var ekki kona einsömul og fór því upp á stjórnsýsluskrifstofu háskólans og nemendaráðsskrifstofu til að leita mér upplýsinga um hvernig ég bæri mig að varðandi fæðingarorlof sex mánuðum síðar.

Þar var mér sagt að konur ættu ekki að eiga börn og það færi illa saman við háskólanám, mér var ráðið frá að halda áfram. Þrjóski og uppreisnargjarni íslendingurinn kom upp í mér við þessi tilsvör. Ég gekk með barnið, fæddi það og mætti í fyrirlestur með barnið 14 daga gamalt, sat með það á brjósti skólabræðrum mínum til mikillar blygðunar og vann verkefni með barnið á öxlinni.

Sonur minn byrjaði semsagt frekar snemma í háskóla og varð von bráðar lukkudýr árgangsins.

Þetta er ekki uppeldisaðferð sem ég mæli með sérstaklega þó.

Sigurinn var þó sætur þegar ég útskrifaðist um vorið með láði, dreng í vagni, búin að sigra kerfið. ...tveimur árum síðar ákváðu dönsk stjórnvöld að blása til aðgerða til að hvetja landsmenn og sérstaklega námsmenn að eiga börn þar eð þjóðin var í stöðnun (til lengri tíma í útrýmingarhættu).   .....Þannig að ég held að viðbrögð Dennis Kristensen sé bara vísbending um að það fari eitthvað að hreyfa málum þar í landi.

Danskar konur gera ráð fyrir lægri launum en karlar

Skapleg heilsa

Þú myndir aldrei gefa sykursýkissjúklingi insúlín til notkunar án þess að veita ráðgjöf í mataræði og hreyfingu. Á sama hátt ætti ekki að líðast að gefa sjúklingum lithium eða aðra tegund lyfja án þess að veit ráðgjöf um streitulosun, breytingar á lífstíl, svefnþarfir og annað sem tengist því að hirða sjálfan sig og rækta. Svona skaplega heilsu.

Þetta fann ég á vefsíðu þáttarins ideas sem er í miklum metum hjá mér í útvarpi þeirra Kanadamanna, CBC, og er bein tilvitnun í Francis Mark Mondimore, sem ég veit reyndar ekkert hver er, en þetta er mjög skynsamleg ábending...sem á allt eins við í okkar landi eins og þeirra.

Hér er upprunalegi textinn.

Mood Hygiene

"You wouldn't give a diabetic an insulin regimen an not counsel them on diet and exercise. In the same way we should not be giving patients lithium or any other medication and not counsel them on stress management, lifestyle changes, sleep, basically taking care of themselves. What I call mood hygiene."

Dagdraumar - kvölddraumar

Mig dreymir um að hlaupa út á strönd, fara úr skónum, dýfa tánum í sjóinn og hlaupa með vindinn í fangið!  .....og svo auðvitað að týna fleiri bláber.

....vonandi eru þetta ekki blóðdemantar!

Mér finnst demantar fallegir og vona að þeir demantar sem verða á sýningunni séu vel fengnir og löglegir. Vil benda á að  7 lönd sjá um 80% af framboði demanta í dag, en þetta eru löndin Botswana, Rússland, Suður Afríka, Angóla, Namibia, Ástralía og Zaire. Auk þess er fjöldi minni framboðshafa, t.d í North Western Territories/Norðvestursvæði Kanada er aðal hagvöxtur síðari ára tengdur demantagreftri. Við frjálsa þjóð á norðurhjara,við höfum ekkert með að gera að sverta okkar mannorð með því að taka þátt í spillingunni.

Benda hinum forvitna neytanda á:

AÐ

Kimberley vottaðir demantar eru í lagi!

Smá frá nemendum hagrænnar landfræði Háskóla Íslands til upplýsingar:

Blóðdemantar eru demantar sem eiga upptök sín á þeim svæðum sem eru stjórnuð af valdaflokkum uppreisnarmanna. Oft eru þeir á móti alþjóðlega lögmætum stjórnvöldum sem eru viðurkennd af Sameinuðu þjóðunum. Uppreisnarmennirnir nota síðan þessa ólöglegu demanta til þess að fjármagna hernað sinn svo þeir geti veitt blóðuga mótspyrnu, þvert gegn ósk Öryggisráðs Sameinuðu þjóðanna (United Nations Department, 2001).Átök þessi sem verða af blóðdemöntum eiga sér stað t.d. í Afríku þar sem deilur milli þjóða í heimsálfunni verða þeim mun verri þegar demantarnir koma við sögu. Vinnslukerfi blóðdemanta er einfalt þangað til að þeir eru gerðir „löglegir”. Uppreisnarflokkarnir ná sér í verkamenn sem þeir hafa rænt með valdi og neyða þá til að fara á hnén og leita af demöntum, standa síðan yfir þeim með vopni og hóta verkamönnunum lífláti ef þeir óhlýðnast (Amnesty International Íslandsdeild, 2005). Demantarnir sem finnast er síðan safnað saman og dreift til seljenda. Seljendurnir skipta þeim annaðhvort beint fyrir vopnakaup eða láta smygla þeim yfir landamæri annarra þjóða þar sem sala á demöntum er lögleg. Demantarnir eru síðan „þvegnir” en þá er átt við að heimamenn kaupi steinana og senda þá til milligöngumanns í demantaeftirliti sem þeir hafa mútað. Milligöngumaðurinn stimplar demantana eins og að þeir hafi verið framleiddir í því landi og þar af leiðandi verða steinarnir löglegir. Þegar demantarnir hafa ferðast út og þá líklegast til Antwerpen blandast þeir saman við löglega demanta og verða þar með sporlausir. Þetta kerfi tíðkaðist mikið í Sierra Leone þar sem var meira en nóg til af demöntum en lítil sem engin sala þar sem hún var bönnuð. Hinsvegar í nágrannalandinu Líberíu, var salan uppá milljarða dollara þó svo að það séu ekki jafnmargar demantanámur þar eins og í Sierra Leone (Provokateur, 2006).

Ósvífin demantafyrirtæki um allan heim notfæra sér þessar deilur á milli þjóðanna til þess að koma sér yfir auðæfi fyrir lítið fé og þar af leiðandi eru uppreisnarflokkarnir komnir með miklar fjárhæðir í sinn vasa. Skýrt dæmi um það má sjá í kvikmyndinni Blóðdemantar (e. Blood Diamond) sem var nýlega sýnd í kvikmyndahúsum hér á landi.

Grunnhugmyndin um Kimberley aðgerðina er að hver þjóð og fyrirtæki sem er viðriðin kaup og eða sölu á demöntum verður að deila öllum þeim upplýsingum sem til eru um hvern stein á Kimberley vottorði. Kimberley aðgerðin hefur orðið veigameiri með hverju ári og hefur hún þróast í rétta átt. Þrotlaus vinna og afskiptasemi Sameinuðu þjóðanna hefur skilað sér það langt að óhugurinn á bakvið blóðdemanta gæti einn daginn heyrt sögunni til en það er mikið eftir ógert. Allir þeir sem eru viðloðnir Kimberley aðgerðinni munu vinna áfram við að þróa og betrumbæta vottorðið svo einn daginn verði heimurinn laus við blóðdemanta (Kimberley Process, á.á.).

Fyrsta demantasýningin á Íslandi