Raddleysi í rigningunni!

Röddin í mér hvarf og eftir sit ég hjáróma með kurr sem brýtur sér leið um barkann og hefur sig til flugs út í hvolfið sem dimmraddað urg. ÆÆ! Rakinn í loftinu og haustið hefur heltekið raddböndin. Ég fæ mér echinea, c-vítamín, olífulaufstöflur en ekkert virkar. Ég djúsa gulrætur, rófur og haug af engifer, en allt kemur fyrir ekki. Leggst upp í rúm og fer í þagnarbindindi þangað til að mín hljómþýða íðilfagra rödd er endurheimt.

Toppurinn á tilverunni sífellt vinsælli fyrir hverfulleika

Mér barst póstur frá Miriam Geitz vinkonu minni. Hún sendi mér grein úr Wall Street Journal um hvernig ferðamennska er að breytast á norðurhveli og sífellt fleiri ferðamenn laðast að ferðalögum norður um slóðir (og á Suðurskautslandið) fyrir þær sakir að þar gætir meiri hverfulleika í náttúrufari vegna ýktari loftslagsbreytinga en annars staðar. Greinin er að mörgu leyti áhugaverð, en þar gætir líka svolítillar "sensation" umfjöllunar um Ilullisat á Grænlandi. Ég held að greinarhöfundar hafi á réttu að standa að hverfulleiki jöklanna laðar að og við höfum fyrir því vissu á síðustu árum. En aðeins er um stutt tímabil á ári að ræða þar sem sýnileiki bráðnunar er svona hraður. Eins og Einar Sveinbjörnsson benti réttilega á er aukin aðgengileiki um hafið norðan við Grænland/sjóleiðin aðeins opin mjög skamman tíma árs. Á öðrum tímum árs eru veður óútreiknanleg.

Arctic Becomes Tourism Hot Spot, But Is That Cool?


Interest in Global Warming Is Now a Selling Point; Seeing Glaciers 'Calve'

By GAUTAM NAIK
September 24, 2007; Page A1

DISKO BAY, Greenland -- James Brusslan is an environmental lawyer with climate
change on his mind. He cycles to the office and works at a Chicago law firm that
offsets its carbon emissions. He plasters friends' SUVs with stickers that say: "I'm
changing the climate! Ask me how!"

<http://online.wsj.com/public/resources/documents/info-arctictourism0709.html> 

To get a first-hand glimpse of such changes, Mr. Brusslan, 50 years old, recently
spent $2,800 on a week&#39;s camping trip here, about 200 miles north of the Arctic
Circle. "I wanted to see what was happening," he said, as he gazed at an ice fiord
where a glacier was splintering into icebergs. "In 10 years, it probably will be
gone." He next plans to see the melting glaciers of Sichuan, China.

Global warming has given rise to a new niche in the booming eco-tourism business:
climate tourists. These visitors seek out places where a long-term warming trend --
subject of a global summit hosted by the United Nations this week -- is starting to
have a discernible impact. Yet some say there&#39;s a big irony in this kind of travel:
Any trip by train, plane or cruise ship pumps carbon dioxide into the atmosphere and
potentially contributes to the warming of the planet.

"What&#39;s the point of your trip to the Maldives if the end result is that it will be
drowned" because emissions from eco-tourists&#39; jets contribute to global warming and
rising seas, says Jeff Gazzard of Aviation Environmental Federation, a United
Kingdom group fighting to curtail airplane emissions. The Maldives, a string of
islands in the Indian Ocean, sit about three feet above sea level and are at risk if
warming effects raise ocean levels.

More than 1.5 million tourists now visit the arctic each year, up from one million
in the early 1990s, according to the U.N. Longer and warmer summers keep arctic seas
freer of ice flows, so cruise ships can visit places that were once inaccessible --
raising other environmental concerns.

Some tourists to Norway&#39;s Svalbard archipelago in the arctic hope to catch sight of
new islands that have appeared as the ice sheet retreats. "They&#39;re just rocks,"
scoffs Rune Bergstroem, head of the environment department at the governor of
Svalbard&#39;s office. That didn&#39;t stop a recent visitor from England from trying to
claim one such island, going ashore and writing his bid on a baked-bean can. It was
rejected.

The annual number of visitors to Svalbard has surged 33% in the past five years to
about 80,000. About half arrive on cruise liners. With so many more passengers going
ashore, fragile vegetation on some islands has gotten worn down. There&#39;s a higher
risk of an oil spill; a new law requires ships on the eastern part of the islands to
use marine diesel instead of heavy oil.

Local wildlife is under threat, and not just from direct climate change. "Regions
with polar bears were hard to access, but boats can now get there because the sea
ice melts," says Mr. Bergstroem. "There could be more conflicts between people and
bears."

<http://online.wsj.com/article/SB118952521979723889.html> 

Still, global warming can be a persuasive sales pitch. This month, Betchart
Expeditions Inc., of Cupertino, Calif., offers a 12-day voyage to "Warming Island"
near Greenland. Melting ice has revealed the long-buried island, "a compelling
indicator of the rapid speed of global warming," says Betchart&#39;s Web site. The cost:
between $5,000 and $7,000, not including flights. So far, 38 people have signed up.

Earthwatch Institute, a nonprofit in Maynard, Mass., runs trips that allow people to
help scientists studying coral reefs in the Bahamas and the effects of climate
change on orchids in India. Its 11-day trip, "Climate Change at the Arctic&#39;s Edge"
-- priced between $2,849 and $4,349, not including flights -- involves going to
Manitoba, Canada, to monitor carbon stores in the permafrost.

Hansruedi Burgener didn&#39;t seek out climate tourists -- they found him. Last summer,
hundreds trekked to his remote hostel-cum-restaurant in the Swiss Alps, because it
has a clear view of a mountain called the Eiger. Noting that a warming trend had
accelerated melting of glacial ice, geologists predicted part of the mountain would
soon collapse. To mark the event, Mr. Burgener introduced a coffee-and-schnapps
concoction called a "Rockslide."

In July 2006, about a half-million cubic meters of the Eiger -- the volume of a
small skyscraper -- plunged into the valley. No one was hurt, but dust from the
impact blanketed the nearby resort of Grindelwald. Tourists still go there, to see
where the rock fall occurred. "I don&#39;t think climate change is good for the
environment," says Mr. Burgener. "But it&#39;s made the hostel famous, and that&#39;s good
for me."

There are some efforts to keep the trend from heating up. The International
Ecotourism Society, based in Washington, D.C., launched a campaign called "Traveling
with Climate in Mind" to help people "minimize their environmental footprint"
through better use of energy and offsetting emissions.

In March, the airline SAS started a program that allows passengers to pay a fee --
up to €8 for a European flight -- to offset their flight-related emissions. The
money is spent on a renewable-energy project. But though the airline carries more
than four million passengers a month, it has registered only about 600 transactions
so far.

"It&#39;s low; we&#39;re disappointed," says Neils Ierek Nertun, environmental director for
SAS.

Per Stuhaug, a 53-year-old consultant for International Business Machines Corp. in
Copenhagen, took a recent SAS flight to visit Greenland&#39;s vast inland ice sheet. He
said he was "interested in seeing any changes since my last visit," a 2004 camping
trip. But he dismissed the airline&#39;s carbon-offset program as a marketing gimmick
and didn&#39;t pay the fee.

Though they are hardly the main contributor to global warming, tourists interested
in climate change recognize a dilemma. "I have a curiosity about these places, but
going there to see them causes more damage," says Anne Patrick, a Massachusetts
schoolteacher who has visited Antarctica and Greenland. "How do you come to grips
with that? I don&#39;t have an answer."

Most visitors to Greenland head to the town of Ilulissat, a settlement of brightly
painted houses with a breathtaking view of icebergs. Scientists speculate that the
iceberg that sank the Titanic originated here.

Ilulissat has become a poster child for global warming. January temperatures used to
routinely hit minus 40 degrees Fahrenheit, but now rarely fall below minus 13
Fahrenheit. The nearest glacier, Jacobshavn, has retreated more than nine miles
since 2002. The bay no longer freezes, so fishermen catch halibut all year long,
depleting stocks, says Konrad Seblon, district manager of a provincial agency
charged with developing tourism.

This year, the town has hosted Nancy Pelosi, speaker of the U.S. House of
Representatives, Barbara Boxer, U.S. senator from California, and the president of
the European Union. Up to 35,000 tourists are expected too, compared with 10,000
some five years ago. The town&#39;s population is 5,000 people and a lot more sled
dogs.

"Tourists are welcome, but we don&#39;t want too many. And we don&#39;t want big hotels,"
says Anthon Frederiksen, Ilulissat&#39;s mayor. "We&#39;d like to preserve nature and our
culture."

Many visitors shell out $300 for a trip to a glacier called Eqi. When Eqi reaches
the sea, large pieces "calve," or break off, becoming icebergs. One recent
afternoon, a boat filled with tourists drew near Eqi&#39;s 250-foot-tall ice face.
Suddenly, a chunk the size of a small house plunged into the waters, unleashing a
6-foot swell.

The wave slammed into the boat, rocking it hard. "That was exciting," said Ingeborg
Mathiesen, a 68-year-old Norwegian, as she gripped the guard rails. "I&#39;ve never seen
anything like it."

The day before, a similar wave in Svalbard pounded a sightseeing boat and injured 17
British tourists. Next summer, Ms. Mathiesen plans to visit Svalbard, to see
icebergs and polar bears. Says her husband, Erich: "We don&#39;t want to wait five years
when they may be gone."

Write to Gautam Naik at [e-mail]5



URL for this article:
http://online.wsj.com/article/SB119040811877635606.html




Hyperlinks in this Article:
(1)
OpenWin(&#39;http://online.wsj.com/public/resources/documents/info-flash07.html?project=arctictourism0709&h=490&w=950&hasAd=1&settings=arctictourism0709&#39;,&#39;arctictourism0709&#39;,&#39;950&#39;,&#39;660&#39;,&#39;off&#39;,&#39;true&#39;,40,10);return
(3)
http://online.wsj.com/public/article_print/OpenWin%28%

(4)
http://online.wsj.com/public/resources/documents/info-flash07.html?project=arctictourism0709&h=490&w=950&hasAd=1&settings=arctictourism0709&#39;,&#39;arctictourism0709&#39;,&#39;950&#39;,&#39;660&#39;,&#39;off&#39;,&#39;true&#39;,40,10);return


(5) mailto:[e-mail]

Í heitum uppsprettum þrífst ýmislegt, líka nútíma flökkusögur

Naegleria Fowleri er óhugnaleg en nær til fárra, sem betur fer. Ég hélt fyrst að þessi frétt væri uppspuni afleysingablaðamanns á netmogganum en fór síðan sjálf að athuga málið og komast að uppsprettu heimildanna. Fann talsvert um þetta fjallað bæði í bandarískum, dönskum og frönskum vefmiðlum. Ég hélt nefnilega að þetta væri ein af nútíma flökkusögunum, eins og þessi með köttinn í örbylgjuofninum. En það er greinilega hægt að treysta mbl.is, sem betur fer. Samkvæmt samtökum líffræðinga og grein í örverulíffræði- tímaritinu

The Journal of Eukaryotic Microbiology

Article: pp. 676–682 | Full Text | PDF (1.16M)

ræðst amöban á miðtaugakerfið og einkennin verða svipuð og einkenni sjúklings með bráða heilahimnubólgu.  Samkvæmt þeim heimildum sem ég fann hefur slímdýrið aðallega hingað til ráðist á dýr, t.d í dýragarði í Texas, í búfénaði eins og kindum og kúm, í gæludýrum, aðallega hundum og í villtum dýrum, t.d í fuglum. Eftir að amöban hefur komist að í vefjum lífveranna tekur yfirleitt 5-7 daga að draga dýrið til dauða.

Það er einnig skrifað um þetta í dýralæknatímaritinu: Vet Pathology

 

Skyndileg fjölgun dauðsfalla af völdum heilaétandi slímdýrs

Touriseum

Maður er alltaf að læra eitthvað nýtt. Guði sé lof. Ég var að garfast í undirbúningi kennslu um ferðalandfræði Alpasvæðanna í Evrópu þegar ég fann nýmæli í safnavæðingu vestrænnar siðmenningar. Safn um ferðamennsku, svokallað Touriseum. Það er staðsett á landamærum Austurríkis og Ítalíu, nánar tiltekið í suður Týrol og gerir sögu ferðamennsku á svæðinu skil frá 1800, ásamt því að vera minjasafn og fræðslumiðstöð fyrir afþreyingu og leiki í gegnum tíðina. Humm. Kannski maður ætti einhvern tíma að grípa tækifærið og skoða fyrirbærið.

The Unnatural History of the Sea

Ég keypti mér bókina The Unnatural History of the Sea eftir líffræðinginn Callum Roberts. Hún er einkar forvitnileg og í flokki um tugs bóka sem hafa verið gefnar út á undanförnum áratug, en íslendingar hafa lítið veitt athygli .(t.d.Goodwin 1990, Blades 1997, Suzuki 1997, Dwyer 2001, Clover 2005).

Gnægð lífvera í hafinu eins og því er lýst í rituðum heimildum frá miðöldum væri algjörlega óhugsandi í dag samkvæmt höfundi (ég get þó ekki varist að hugsa um loðnuna sem ég sá fljóta í hrönnum eins og silfur á yfirborðinu við Ísafjörðinn í Ilullisat í fyrrasumar). Útgangspunktur hans er að greina frá sögu fiskveiða víða um höf frá miðöldum til okkar daga.

Ég er ekki búin að lesa bókina enn, en hún greinir frá sögu ofveiða af ýmsum svæðum heims. Myndirnar í bókinni eru einkar áhugaverðar af því að á flestum þeirra má sjá risastóra fiska sem ekki er lengur á hægt að veiða á þeim svæðum sem að þeir eru myndaðir á (í byrjun eða um miðbik tuttugustu aldar).  (Þá man ég eftir öllum undirmálsfisknum á fiskmarkaðnum á Norður Spáni sem ég heimsótti seint árið 2004).

Hlakka til að lesa þessa bók í 36 stunda ferðalaginu mínu sem ég á fyrir höndum. 

Schwartzenegger, Jena6, Ahmadinejad og O.J.

Fjölmiðlar hér vestra eru fullir af umfjöllun um bæði fyrirmenn og skúrka. Allar fréttir eru fullar umfjöllun um ræðu Ahmadinejad í Kólumbiaháskólanum í gær. Mikið hefur verið gert úr mismæli hans (að eigin sögn) á staðhæfingu um að ekki væru samkynhneigðir í Íran. Einræðisherrann brosir þó sínu breiðasta í myndavélarnar (hann veit sem er, að sviðsljósið er mikilvægt). Íran er ekkert lýðræðisríki þar er internetumferð undir miklu eftirliti stjórnvalda (eins og í Kína og fleiri stöðum), þar er tjáningarfrelsi ekki í hávegum haft, ætti því einhverjum að koma á óvart að minnihlutahópar og samkynhneigðir séu heftir?!

Bush er í svo mikilli vörn gagnvart Vesturlöndum vegna loftslagsmála og mengunar aðgerðaleysis að hann sendi flokksfélaga sinn Schwartzenegger á fund þjóðarleiðtoga hjá Sameinuðu þjóðunum í New York. Forsetinn er stoltur af aðgerðum hans í Kaliforníufylki, var haft eftir honum í blöðum hér. Hann ætlar því að sýna auðmýkt og mæta einungis í galakvöldverð þjóðarleiðtogana.

Það er rétt og að nokkru athyglisvert að Schwartzenegger og aðrir fylkisstjórar í vestri og austri (mið- og suðurríki eru alveg apatísk í umhverfismálum) hafa tekið frumkvæði að aðgerðaáætlunum í umhverfismálum, vegna frustrationa  yfir því hvað stjórn Bush yngri hefur verið með allt á hælunum. Hér er því að hægt að tala um bottom-up approach, ef svo má að orði komast. Eða Bandaríki ríkjanna (eins og Evrópa svæðanna). Eftir því sem ég best veit er Kalifornía með eigin útblástursviðmið, í Massachussets er verið að fara að taka upp koltvísýringsskatta og svo mætti lengi telja (hvenær ætli Montana taki upp Methan skatt af blessuðum beljunum?)

O.J.Simpson, uppáhaldsskúrkur þjóðarinnar er búin að vera mikið í fjölmiðlum vegna vopnaðs ráns, sem ég satt best að segja hef ekki nennt að setja mig inn í . Ég horfi bara á líkamstjáningu fréttamanna og átta mig á að enginn þolir þennan mann hér.

Á meðan hefur ýmislegt merkilegt verið að gerast. Í litlum bæ Jena í Louisiana við menntaskóla sem enginn hafði heyrt um áður, varð uppi fótur og fit fyrir hálfu ári þegar að þeldökkir skólabræður mygluhvítra drengja spurðu hvort þeir mættu standa með undir tré sem var hangs-staður hinna hvítu í skólanum. Þeir játtu því, en daginn eftir var búið að setja upp táknrænar hengingarólar i sama tré. Skólayfirvöld brugðust við og felldu tréð og vísuðu meintum sökudólgum úr skóla. Hálfu ári síðar urðu áflog þar sem einn hvítra nemenda var barinn til óbóta. Sex þeldökkir drengir voru handteknir og sakaðir og dæmdir fyrir morðtilraun. Nú eru að verða 40-50 ár síðan að kynþáttamálin voru í brennidepli síðast her í landi. Þúsundir ameríkana allstaðar að flykktust til Jena bæjarins til að mótmæla kynþáttabundnu óréttlæti. Það er skemmst frá því að segja að ameríkanar eru mjög skeptískir á eigið dómskerfi, ekki síst vegna tilburða forseta landsins til að pólitísera dómstóla á síðustu kjörtímabilum. Það var þetta sem fyllti mælinn. Blaðamenn voru í sjöunda himni, loks eitthvað almennilegt að segja frá.

Hér í Alaska er líka fjör. Það stendur yfir dómsmál yfir Kotts fyrrum þingmanni fylkisins (og fylkisstjóra) sem virðist hafa hagað sér eins og vitsmunalegur dvergur í embætti. Hann á að hafa þegið mútur frá VECO, stóru verktakafyrirtæki í olíunni og í áraraðir hagað pólitískum málstað sínum eftir hagsmunum, seðlum,áfengi og ýmiskonar sukki frá fyrirtækjum. Hann var semsagt engan veginn fulltrúi almennings eða kjósenda, fremur gráðugur grís með siðblindu á háu stigi. Ég skil ekki hvernig svona fólk getur komist til valda og fær að sitja í áraraðir.

Ég er endalaust að segja samstarfsfólki mínu fréttir, en það virðist enginn nenna að horfa á fréttir hér. Ekki einu sinni háskólafólk. Það láta sig fáir hér sig varða fréttaflutning, nema háskólanemar og einstaka sérfræðingar. HUMM - Krufl, krufl! 

Rugl á sólarhringnum

Ja hérna tölvan mín segir að klukkan á Íslandi sé 7.47 og ég ekki enn farin að sofa enda hinum megin á hnettinum þar sem klukkan er að verða miðnætti. Ég er því miður orðin of gömul til að sitja við skriftir fram á rauða nótt, eins og ég var spræk hér áður fyrr, gat vakað 36 sólarhringa ef ég þurfti að koma einhverju frá mér. Það er af sem áður var og mér sjálfsagt umhugaðra um bæði andlega og líkamlega heilsu en þegar ég var yngri og algjörlega "reckless". Bíð ykkur góðan dag á landinu fróma og fer sjálf að sofa hér við Beringstræti.

Haustlitir í villta vestrinu

Þetta skrýtna og stórbrotna land, Ameríkan, færir mér alltaf hálfgerða andkófstilfinningu. Ég dvaldi um stund í Leverett, smábæ/sveit í Massachussets fylki að vinna áður en ég kom hingað norðvestur til Alaska. Í gær var eini dagurinn sem ég átti til að nota í afþreyingu og ég fór í siglingu frá Seward um firðina við Blying sound. Sá hryssingsleg fjöllin, jöklana m.a hinn ört smækkandi Ailik jökul, vöðusel, sæljón sofandi á hólma, svartabirni að ná sér í soðið, mjaldahvali, "orcas", otra osfrv. Það var frábært veður svo ekki sé meira sagt en auðvitað farið að hausta og hér í Alaska er stutt í harðan vetur. Lundarnir voru því farnir til sjávar, einhverjar nokkrar álkur eftir sem biðu haustsins á klettum.

Ég blandaðist hópi af efnafræðingaráðstefnu og eignaðist vinkonu úr þeim hópi. Hún heitir Judith Auslander og býr í Westport. Hún sagði mér að hún væri alin upp í Moldavíuhluta Rúmeníu og hefði eftir stríðið farið til Ísrael í nokkur ár en ekki alveg fílað það. Hafði síðan sem 24 ára ung kona komið til Bandaríkjanna og gifst þýskum gyðingi sem var innflytjandi í Bandaríkjunum. Mér finnst eftirnafnið hennar svo flott og lýsandi "auslander". Hún elskar Evrópu og finnst Bandaríkjamenn hátt talandi með eins og hún sjálf sagði "bad manners", en er ein af þeim, einhvern veginn. Hún bar okkur Íslendinga við Japani og sagði, já þið eruð ennþá svona "homogenic". Henni fannst það svolítið flott, en arrogant!

Ég er annars búin að vera umvafin fólki sem hefur svo áhugaverðar sögur að segja. Fyrstu dagana vorum við Jack, Marie og Larry að vinna. Jack og Marge konan hans fluttu frá Alaska til foreldra hennar svo þau gætu gætt þeirra betur síðustu lífdagana. Þau lifa enn foreldrarnir, eins og blóm í eggi, Fred og Betty. Marge er fædd og alin upp í Íran þar sem faðir hennar Fred var kristniboði. Hann er prestur og við kvöldmatartíma var hann við stjórnvölinn búin að elda guðdómlegan persneskan mat sem við nutum saman eftir borðbæn. Ég hef ekki alist upp við slíkt en að upplifa slíkt er að mörgu leyti yndislegt, af því boðskapurinn er að þakka fyrir matinn áður en hans er neytt, og þarmeð verður kvöldmatarstundin heilagri og mikilvæg samverustund að auki.

Fred er yndisleg persóna sem lenti í því að vera gerður að útherja Bandaríkjastjórnar eftir byltinguna í Íran þegar að gíslatakan átti sér stað. Fred þekkti vel til þar í landi átti marga vini og var eins og milli steins og sleggju í gíslaviðræðunum. Hann var vel virtur í Íran sem kristilegur trúboði en átti lítið upp á pallborðið hjá klerkastjórninni, þó að honum væri tekið með ákveðinni virðingu af fulltrúum hennar. Hann sagðist að sumu leyti hafa upplifað meiri arrogans og fyrirlitningu fyrir lífsafstöðu og aðstæðum fólks í Íran meðal fulltrúa Bandaríkjastjórnar. Hafði meðal annars upplifað að ganga inn á skrifstofu Ollie North þáverandi varnarmálaráðherra og við blasti stórt plakat með orðunum "Khomeini eats pork". Vitsmunirnir voru ekki á hærra stigi.

Ég gekk marga göngutúrana á fallegu landsvæði þeirra með árfarvegi sem hægt var að baða sig í , um plantekrur með ávöxtum haustsins ber af ýmsu tagi og epli og naut íkornana. Marie samstarfskona hló að mér þegar ég tók upp hnetur af götunni og dásamaði. Þær eru í tonnum á þessum árstíma íkornunum til mikillar gleði, og íslendingnum til mikils yndisauka.

Jack og Marge eru ævintýrafólk sem hafa lent í ýmsu. Voru meðal annars að segja mér hérna eitt kvöldið yfir matnum að þegar verið var að vinna í SLICA rannsókninni var mikilvægt að viðtalsvinnan í Rússlandi gengi vel fyrir sig. Starfsmaður verkefnisins í Chukotka var í vandræðum með peninga og því þurfti að bjarga. Þó að það sé næstum hægt að sjá héðan til Rússlands er engu beinu flugi fyrir að fara milli Alaska og Chukotka (Allir vegir liggja til Moskvu). Starfskonan og vinir í olíugeiranum í Barrow höfðu því gírað milljarðamæring svæðisins til að lána einkaflugvél sína til að flytja rannsóknarféð. Þau hjón sögðu það vissulega hafa verið undarlega tilfinningu að stíga uppí flugvél Abromovitz og fljúga yfir. Það tókst og verkefnið hafði sinn gang.

Til að vinna þvert á landamæri hér í norðrinu þarf maður að vera tilbúin að setja blóðið á ísstig og framkvæma hlutina. Ég er til dæmis ábyrg fyrir að safna gögnum um ferðamál þvert á norðurheimskautið og hef vægast sagt kvíðatilfinningu fyrir hvernig mér eigi að takast það í Rússlandi. En kannski tekst það með hjálp góðs fólks.

Eitt er allavega víst að ég er búin að vera að kynnast mikið af óhemju góðu fólki hér sem ýtir undir hamingjutilfinningu og bjartsýni. Það spillir heldur ekki fyrir að hér er náttúra og landslag alveg ógleymanlegt. Litirnir sem ég upplifa sterkar og lyktin sem ég skynja betur er örugglega góðs viti fyrir framhaldið.

Afturför í sláturgerð! Vambaleysi sláturhússtjóranna.

Blaðið er með umfjöllun um sláturgerðarfólk sem heldur hefðinni á lofti og tekur slátur á hverju hausti. Raunar kom í ljós þegar betur var að gáð að enginn viðmælendanna hafði tekið slátur síðast en tvö gerðu það reglulega. Ég elska slátur af dekkri gerðinni, þ.e blóðmör og er alveg sama um kaloríurnar sem fylgja fitukögglunum, þetta er örugglega mun hollara en gegnum-unnar pepperonipylsur kjötvinnslanna.

Því miður hefur orðið talsverð afturför eftir að yngri kynslóð framkvæmdastjóra tók við sífellt fækkandi sláturhúsum landsins. Þó ekki ætli ég að rekja þessar breytingar er ég á því að það hafi verið til mikillar miska fyrir bændur í landinu og dýravelferð sláturdýra. ...En nóg um það. Það eru VAMBIRNAR. Þær eru úr óætu plasti nútildags og fást ekki öðruvísi. Ég veit að Hildur nágrannakona mín á Hvanneyri forðum daga vissi orðið um eitt sláturhús á landinu sem eftir var sem hægt var að semja við um ekta vambir. Það er auðvitað búið að loka því.

Slátur er engan veginn það sama án lífrænna vamba. Ég þekki engan sem étur plast og hef aldrei orðið þess áskynja að það bæti bragð matarins.  Ég ætla að kenna framkvæmda- og verkstjórum sláturhúsanna um þessa leiðinlegu afturför....og þó þeir sjálfsagt væli um að erfitt sé að fá fólk í svo mannaflafrek störf, þá er þetta einungis spurning um forgangsröð í ákvarðanatöku og spurning um djúpstæðari skilning á því hvað er bragðgóður og heilsusamlegur hefðarmatur.

Samkeppnishæfni í matarveigum felst ekki endilega í verði

Niðurstöður úr röðum kannana berast fólki á hverjum degi í fjölmiðlum. Þær forsendur sem þar eru gefnar eru oft ærið einfeldningslegar. Matarmenning, gourmet-menning osfrv sem þrífst í heimsborgunum er af ýmsum margbreytilegum toga og það er einmitt sá margbreytileiki sem gerir þessar borgir sérlega vænlegar til smökkunar. Flóran sem þrífst gerir borgirnar eftirsóknarverðari til heimsókna en ella. Yfirburðirnir felast í því að hægt er að velja milli rokdýrra veitingastaða til ódýrra, mörgæsafata staða til gallabuxna búlla, kássustaða til smábitastaða.

Því miður er þessi könnun ekki að kanna það, heldur meðaltalsverð úr úrtaki einhverra handahófskenndra veitingastaða í borgunum sem segir nákvæmlega ekki neitt. Við í Reykjavík eða Akureyri erum sjálfsagt ekki með í úrtakinu eða þá að flóran er ekki eins fjölbreytileg í verði og fyrir bragðlaukana eins og í heimsborgunum. Svona niðurtyggðar niðurstöður eru afar leiðinlegt fréttameti, að mínu(m) mat(i).

Dýrast að fara út að borða í Lundúnum