Svar til Kiljunnar. Ég man vel eftir Oddnýju Guðmundsdóttur!

Ég horfði á einn af mínum uppáhaldsþáttum á Ruv, kiljuna þar sem að herra Bragi fór yfir ritasögu Oddnýjar Guðmundsdóttur farkennara og rithöfundar. Bragi hélt því fram að enginn myndi eftir Oddnýju á Íslandi í dag nema ef vera skyldi fjórar eldri konur eða eitthvað á þá leið. Mig langar að leiðrétta þetta.

Þegar ég var unglingur bjó Oddný endrum og sinnum hjá ömmu og afa á Raufarhöfn. Hún og afi voru andans systkini, gátu setið tímunum saman og rabbað og skrifað inni á skrifstofu á Sjónarhóli. Hún var kvikk í tilsvörum, fannst ég unglingurinn lítið forvitnileg, hégómleg að mestu og ég hló í laumi yfir því að þessi eldri skrýtna kona skyldi flétta sig eins og smástelpa. Fannst þó ekkert skrýtið að amma mín sem var örugglega ef eitthvað aðeins eldri var líka alltaf fléttuð. Ég var örugglega pínulítið abbó yfir því hvað Oddný og afi náðu vel saman inni á skrifstofu.

Oft kom Oddný blaðskellandi var búin að komast að einhverjum dýrindis sannleik sem hún varð að fá niður á prent. Hún var eftirtektarverð kona, enginn vafi á því.

Við frænkurnar lágum í krampa yfir bók hennar sem hét eitthvað á þá leið, slangur og önnur orðskrípi. Þetta var pólítískt sannleiksrit um gryfjur og gildrur í þróun íslensks málfars. Ég held að þetta sé einn af hápunktum gleðistunda minna unglingsára, þessi félagslegi lestur okkar frænkna.

 Þegar ég var 17 ára og var í sumarvinnu á elliheimilinu Grund bárust váleg tíðindi um að Oddný hefði verið keyrð niður á einu umferðargötu þorpsins. Hvernig gat slíkt gerst, í ekki umferðarmeira og stærra samfélagi? Steinunn Jóh, mamma æskuvinkonu minnar, ástríðufull að vanda, sagði við mig: Anna, ég held bara að þessir strákar hafi keyrt hana niður að ásettu ráði!

Ég vissi að Oddný var lögð í einelti af mörgum þorpsbúum, líkt og afi minn var á stundum fyrir að vera með skegg og sérlund sem einhverjum hugnaðist ekki, en í dag held ég að um slys hafi verið að ræða.

Ég man allavega vel eftir Oddnýju. Hún var frábær og skilur eftir sig ljúfar, skemmtilegar og góðar minningar í mínum huga. Og í sjálfsmynd minni er ég ekki gömul kona Bragi! 

 

Vettlingaþurrð í kuldanum!

Það er eins með sokkana og vettlingana. Það er eins og þeir gufi upp. Ég hef fyrir löngu komið fram með þá tilgátu að ég ætti gráðuga þvottavél sem endrum og sinnum gæddi sér á sokkum.

En nú er annað uppi á teningnum. Vettlingarnir hans Elíasar hverfa bara út um dyrnar. Í síðustu viku fóru tvö pör, vikuna þar áður ég veit ekki hvað mörg. Þegar gengið er á drenginn er hann alltaf með mjög loðin svör - þeir voru svo blautir - er algengt svar. Þegar gengið er meira á hann verður hann pirraður og segir mig alltaf vera að með ágengar spurningar. Það er ekki á vinsældalistanum.

Svo flýgur hann út um dyrnar með næsta par. Ég verð ægilega fegin þegar vettlingatímanum er lokið og ég get farið að hafa áhyggjur af öðru

Já það er flókið að lifa í henni versu!

Vetrarhátíð í nánd!

Nú er vetrarhátíð í nánd og margt skemmtilegt sem þar verður á boðstólum. Ég fæ fiðring í magann og hlakka alltaf mjög til. Ég hef haft smá afskipti af hátíðinni undanfarin ár þar sem ég hef virkjað nemendur í námskeiðinu borgir og ferðamennska til að taka þátt og taka að sér verkefni á hátíðinni.

Nú bregður svo við að þeim er ekki fyrir að fara og ég formlega atvinnulaus á meðan á hátíðinni stendur. Því miður verð ég að hverfa af landi brott - en ætla kannski ef ég verð effektív og búin að pakka niður - að skella mér á einhvern hluta safnanætur.

Það er brjálað stuð í Reykjavík á vetrarnótt það hef ég reynt undanfarin ár.

Ég ætla bara rétt að vona að það viðri vel eins og undanfarið. Man reyndar að það var ótrúlega kallt síðast á safnanótt. Sif er vön að segja að hún sé með virka pöntun inni hjá honum á efri hæðinni, vonum að hann taki eftir henni í ár. 

Sunnudagsblús!

Er að reyna að púsla saman vorinu í huganum og plana. OHHH, ég gæti stundum hent sjálfri mér út í hafsauga. Ég þjáist í augnablikinu af bæði valkvíða og ákvarðanatökufælni. Hundleiðinleg fyrirbæri sem fylgja mér stundum. Auðvitað ákveðin tegund lúxusvandamála, verður að viðurkennast en samt ákveðin sunnudagsblús.

Ég er að fara til Brasilíu til hliðstæðu Silicon Valley sem heitir Campinas, og er í Sao Paulo fylki. Hlakka til, en ber samt heilmikinn kvíðboga fyrir að fara að þvælast þetta ein í karlrembuland þar sem bæði líkamsárásir á kvenfólk og rán eru daglegt brauð. einhvern veginn þarf ég að koma mér frá Sao Paulo stórslysalaust 300 km inn í landið.

Ég mun auðvitað vera undir verndarvæng Leon á meðan ég er að vinna með honum en það er löng ferð þangað, og hann varaði mig við.

Sagði, þú veist að Brasilía er þannig land að það er betra að hafa karlmann sér við hlið, bara til að komast hjá áreitni og öðru veseni.  Ég man að á sínum tíma þegar að ég tók strætó eða lest í Mexico City var ég ávallt með uppspennta nælu til að stinga í holdið á hugsanlegum áreiturum. Þeir héldu sig sem betur fer fjarri, þegar ég og vinkonurnar sýndum nælurnar. Maður upplifði svo sem ýmislegt. Skrýtna karla að rúnka sér upp að manni og annað miður áhugavert.

Það er því ekki að ástæðulausu að yfirvöld í borginni hafa tekið upp sérlega kvenstrætóa til að vernda kvenfólkið þar í borg.

Ég á nokkra kosti í stöðunni. Auglýsa eftir ferðafélaga eða ráða mér lífvörð. Ætli ég verði ekki að spyrja Leon fleiri ráða. Hann heldur örugglega að ég sé algjör kveif. 

Arfa-lélegar ferðaauglýsingar! Part I

Ég skil hreinlega ekki hvaða auglýsingastofur vinna fyrir sumar ferðaskrifstofur. Það eru greinilega ekki frjóustu hausar þeirra sem fá að krafsa í ferðaauglýsingar.

Ein þessara arfalélegu auglýsinga birtist frá ferðaskrifstofunni Úrval Útsýn í blöðum í morgun. Það er eins og skrifstofan telji mögulega viðskiptavini og ferðamenn á þeirra vegum einhverja grasasna. Eins gefa þeir sig ekki út fyrir að vita allt of mikið um áfangastaðinn sem þeir eru að auglýsa ferðir á samanber mynd að neðan.

Sjá baksíðu fréttablaðsins

Hið athyglisverða er að titill auglýsingarinnar er framandi fegurð í Tyrklandi. En ekkert á myndinni gefur til kynna framandi fegurð. Stelpan sem er voða flott í bikini virðist nýstiginn út úr brúnkukremssprautun og hið ægilega spennandi land sem á að fara til birtist í klettagarði við strönd, það er allt. Stelpan hrukkar sig meira að segja á nefinu á meðan hún heldur á skilti sem á að sýna hvað það eru mikil kostakaup í að fara til Tyrklands. Andlitsviprurnar gefa til kynna að hún sé að blöffa, plata viðskiptavininn til að fara á auðnulega strönd þar sem ekkert er nema ef vera skyldi einmana pálmatré, stórskorinn brúnkusprautaður norðurlandabúi og ef til vill ævintýramaður í fallhlíf við sjóndeildarhringinn. Mér sýnist meira að segja bakgrunnurinn bara vera lélegt leiktjald sem aumingja stúlkunni hefur verið komið fyrir framan á meðan á myndatöku stóð.

Ekki beinlínis til þess fallið að freista fólks - eða fá það til að taka spennu-andköf..Váaa! 

En hvernig ætli Tyrkir sjálfir auglýsi Tyrkland?

 Turkish Airlines auglýsir Tyrkland á fornum siðmenningum, arfleifð og horfna tíma (annars staðar). Verið er að vísa til þess að tíminn hafi staðið í stað og þannig verið að höfða til nostalgíu fólks um friðsæld, anda horfinna tíma. Horfðu aftur í tímann - Turkey welcomes you.

                                           Eitthvað annað en brúnkusprautuð stelpa frá Íslandi í forgrunni.

Danir auglýsa meira að segja Tyrkland í ljósi þess að þar sé hægt að næra andann. Soulferie, segja þeir.

Ferðamálaráð Tyrklands leggur meira uppúr menningu, innviðum, náttúru en trash-túrisma sem íslenskar sólar-ferðaskrifstofur virðast vera svo hrifnar af.

Hvað er eiginlega að íslendingum og lítið björtum hausum auglýsingastofa. Er þetta kuldinn og veðrið úti sem gerir auglýsingamenn svona bjartsýna á að neytendur muni bara gleypa við feiklegri freistingaauglýsingu!

Standið ykkur betur í framtíðinni! Neytendur sjá í gegnum svona húmbúkk! Sýnið ferðaskrifstofur að þið búið yfir þekkingu í staðinn fyrir svona skrum. Vekjið áhuga fólks með innihaldi fremur en yfirborði.

Auglýsendur vinnið vinnuna ykkar betur!

Karlmenn haga sér betur í návígi við konur!

 Ég var stödd á athyglisverðum hádegisverðarfundi rannsóknarstofu í kvenna og kynjafræðum þar sem Alyson J.K Bailes gestakennari í stjórmálafræði við HÍ var með erindið:  New Dimensions of Security - are they good for women and are women good for them?

Þó stjórnarseta kvenna í fyrirtækjum væri ekki viðfangsefnið var einn spyrjenda úr sal að velta þessu fyrir sér í tengslum við norsku leiðina og vildi fá álit Alison.

Þar kom fram að eftir fremur hávær mótmæli um kvótaleiðina í Noregi hefðu flestar raddir hljóðnað strax um ári eftir að lögin voru innleidd, einfaldlega vegna þess að hagnaður fyrirtækja með aukin fjölda kvenna við stjórnvölinn hafði aukist að meðaltali um 15-20%.

Þetta var athyglisvert og tilgáta stjórnmálafræðingsins sem mér finnst bráðsniðug, var að karlmenn reyna að standa sig betur þegar að konur eru í návígi og þeir haga sér betur, leyfa sér síður að verða kærulausir og fara á fyllerí saman eða horfa á fótbolta á stjórnarfundum.

Þetta var auðvitað sagt í gríni en það er eitthvað um þetta samt! Mér fannst þetta allavega bráðsniðugt. Eins og Alyson sagði, þetta er ekki spurning um að konur þurfi ekki á karlmönnum að halda, það þurfum við svo sannarlega eða að minnsta kosti ég, þetta er spurning um að vinna saman.

Kynjakvóti bundinn í lög?

Kennarar og nemendur sem skotspónar

Kennari á hvaða skólastigi sem er sem fremur þann glæp að gefa hagstæðar einkunnir gegn greiðslu á bæði að missa æruna og réttinn til að kenna. Að mínu viti er það svipaður glæpur og ef læknir skrifar út vottorð á (eitur)lyf fyrir sjúkling gegn betri vitund. Hvort heldur er kennarinn eða læknirinn er orðinn siðblindur og afvegaleiddur, búin að missa sjónar á takmarkinu með starfa sínum. 

Sem kennari lendir maður stundum í því að nemendur banka dyra og vilja fá mann til að endurskoða einkunnagjöf hvort heldur varðar prófniðurstöður eða einkunnagjöf fyrir lokaverkefni. Í þeim sporum lendir maður í því að þurfa að færa rök fyrir viðmiðunum að baki einkunnagjöfinni. Stundum er það einfalt ef um stigagjöf er að ræða t.d á prófum. Þegar um lokaverkefni er að ræða og ritgerðarsmíð, beiting aðferðafræði, rannsóknargögn og meðferð þeirra er matsefnið er samhengið oft heldur flóknara. Þá er ein vídd matsins huglægari heldur en svo að hægt sé einhæft að benda á gátlistann sem liggur til grundvallar einkunnagjöfinni. Maður þarf að geta fært góð og gild rök og gera sig skiljanlegan svo nemandinn hafi möguleika á að átta sig á hvort maður hefur lagt vandað mat til grundvallar einkuninni.

Ég met yfirleitt mikils þegar að nemendur vilja skoða frammistöðu sína og fá ígrundun fyrir mati kennarans á framlögðu verki og fá samtal um það. Mér finnst það bera vott um einlægan áhuga á eigin framlagi og oftar en ekki er hvatinn að spurningunni afhverju var ég metin(n) svona drifinn af þörfinni fyrir að skilja og jafnvel læra af mistökum, gera betur. Það finnst mér heilbrigð afstaða til náms.

En stundum er nemendum slétt sama um efnislegar röksemdir, vilja bara hærri einkunn, sama  hvað. Það á ég erfiðara með að sýna mikla virðingu, en ég hef líka lent í að gera mistök í yfirferð prófa, svo ég veit að mannlegi þátturinn spilar alltaf verulega inn bæði frá hendi kennara og nemenda.

Þá man ég að ég var grautfúl yfir að þurfa að fara aftur yfir tæplega 70 próf, en á eftir var ég líka miklu ánægðari - bæði af því að ég var búin að gera hreint borð, og vegna þess að ég hafði líka sjálf lært af þessum mistökum. Nemandinn átti reyndar svefnlausa nótt þegar hún áttaði sig á, eftir að hafa bent mér á yfirsjón mína, að það gæti ef til vill þýtt að einhverjir nemendur myndu falla. Svo fór nú ekki og hún gat unað vel við sitt. Ef ég man rétt voru tveir nemendur sem hækkuðu um hálfan í aðaleinkunn.

Ég hef aldrei lent í hótun af hendi nemanda nema einu sinni, sem betur fer. Í því tilfelli var um ærukæran erlendan nemanda að ræða sem sendi mér kansellískan email um að ef að ég gæfi sér ekki almennilega einkunn fyrir prófið myndi hann kæra mig. Ég verð að viðurkenna að eftir það átti ég erfitt með að sjá nemandann í réttu ljósi. Sem betur fer hafði ég ekki af honum að segja aftur. 

Annar nemandi grátbað mig um að hækka einkunn á þeim forsendum að hún gæti ekki komið heim til heldri gáfumanna tengdaforeldra sinna sem myndu fá staðfestingu á fordómum sínum um að hún væri bágur kvenkostur fyrir einkasoninn. 

Nemendur geta lent í að vera skotspónar en það geta kennarar líka. Grundvallarreglan hlýtur að þurfa að vera virðing, samviskusemi og réttsýni (kennarar verða til dæmis að átta sig á að þeir eru ekki að gefa einkunnir, þeir eru að meta eitthvað verk af hendi nemenda til einkunna). Á sama hátt eru kennarar ekki að meta persónuna eins og sumir nemendur halda, heldur verklega eða skriflegt framlag þeirra. Og þó það sé eitthvað sem maður sem nemandi tekur ákaflega persónulega eins og leikari eða rithöfundur sem fær dóm, er maður enn sama manneskjan með sömu möguleika og áður því framtíðin er í flestum tilfellum óskrifað blað. Maður er alltaf að læra, hvort sem maður er í skóla eða ekki, hvort sem maður er að kenna eða nema. 

Hækkaði einkunnir gegn greiðslu

Félagsleg ábyrgð stórfyrirtækja!

Ég á mjög erfitt með að sætta mig við og sitja hljóð hjá þegar að fólk sem á stutt í eftirlaunaaldur og hefur helgað starfsþreki sínu einu fyrirtæki af festu og trausti er sagt upp án þess svo mikið sem þakka því sérstaklega fyrir vel unnin störf eða tryggja því viðurværi þann örstutta tíma sem eftir er af vinnualdri.

Stjórnendur HB Granda eru ábyrgir. Það er fyrirtæki sem hefur bæði verið stoð byggðarlagsins á Akranesi en einnig tekið frá öðrum byggðarlögum hér á landi án þess að stjórnendur hafi sofið illa yfir því bæði áður en það sameinaðist og eftir. 

Samviska fyrirtækja liggur ekki í húsbyggingum eða aflaheimildum heldur í huga og forgangsröðun stjórnenda fyrirtækjanna.

Það er því fyrst og fremst þeirra að útskýra ákvarðanir sínar.

Salvör Gissurardóttir bloggaði um stjórn HB Granda í gær, og viti menn þar eru einungis menn, en flestir sem missa vinnuna vegna uppsagna eru konur.

Látum stjórnendur þurfa að útskýra sig - mér finnst óferjandi að fólk sem á stutt í eftirlaunaaldur og hefur helgað starfsaldri sínu einu fyrirtæki sé afgreitt á þennan hátt. 

Sagt upp hjá HB Granda eftir 44 ár

Mjölverksmiðjur til Afríku!

Það varð mér umhugsunarefni í kvöld eftir fréttirnar þetta með að verið var að setja á skip nothæfasta vélakost úr tveimur lokuðum fiskimjölsverksmiðjum í dag. Vélakostinn átti að senda til Marokkó þar sem hann yrði settur upp og notaður til nýrra framleiðslutækifæra þar í landi. Það er mér algjör ráðgáta á tímum þar sem fiskimjölsverð hefur verið í hámarki í nokkur ár að íslendingar velji að loka stórum hluta af sínum verksmiðjum. Það er mér enn meiri ráðgáta þegar vitað er að eftirspurn eftir fiskimjöli hefur ef eitthvað er verið að aukast þessi ár, m.a vegna eftirspurnar eftir fóðri í fiskeldi (ok, það í sjálfu sér er ótrúlega öfugsnúið) og eftir mjöli í gæludýrafóður vegna síaukinnar gæludýraeignar vesturlendinga. Einhverra hluta vegna mundi ég eftir sögu frá Þýskalandi úr einu ryðbeltinu eftir fall kommúnismans þar sem að kínverskur kaupsýslumaður hafði keypt framleiðslutæki niðurnýddrar stálverksmiðju og flutti allt heila klabbið með ágætis arðsemisstuðli yfir á sínar heimaslóðir.

Á Íslandi má segja að ryðbelti séu að myndast á svæðum sem hafa reitt atvinnuuppbyggingu sína á afleiddum greinum sjósóknar. Í okkar tilfelli velti ég stundum fyrir mér (með markaðsmálin í bakhöfðinu) að hversu miklu marki við sjálf eigum þátt í að skapa aðstæður fyrir ryðbelti. 

Hvað ætli Kaupangur hafi upprunalega keypt lóðirnar á?

232 milljónir er mikið fjármagn. Ég fagna þó því að húsin verði friðuð. Ætli þetta séu eignalóðir?

Fór bara að pæla í þeim litla tilkostnaði sem kaupangur ehf. hefur haft af lóðinni. Varla hefur kostað fleiri tugi milljóna að láta menn mæta með kúbein og láta teikna hótel. Bara að spá....!!

Borgin kaupir Laugaveg 4 og 6