The evolution of the human mind!

Mahmoud Ahmadinejad er sérkennilegur forseti en hann hefur staðið í hárinu á Bandaríkjamönnum og svosem vakið athygli fyrir það. Þó er ég ekki sannfærð um að ameríska heimsveldið sé hrunið en geri ráð fyrir að verið sé að vísa til efnahagslegra hrakfara megin boðbera nýfrjálshyggjunnar í heiminum. Með ríkisaðgerðum Bandaríkjamanna til að sporna við spákaupmennsku og afleiðingum hennar sjá nú margir ofsjónum yfir að það verði einhvers konar kerfisskipti. Ég er ekki svo viss um það þó. En ætli þessi gagnslausa ofuráhersla á hættuna af kjarnorkuvæðingu Írana fölni ekki aðeins í öllu fjármálafárinu þar vestra nú um stundir. Enda náttúrulega hlægilegt þar eð bæði Indland, og Kína, Kórea jafnvel Pakistan og fleiri þjóðir í austurlöndum hafa þegar kjarnorkuvæðst.

Ef ég ætti að láta mig dreyma sé ég fremur fyrir mér að öfgarnar í einhverjum allsherjar trúarkerfum um tilhögun efnahagslegrar skipunar hverfi. Kommúnisminn féll, nýfrjálshyggjan og ofurtrúin á markaðsöflin víkur fyrir skynsamari áherslum.....En þá þarf ég að fara að biðja um stökkbreytingar á mannshuganum. Ætli maður geti óskað sér þess?

„Heimsveldið er að hrynja"

Að halda í sérstöðu sína

Það er greinilegt að vindar þjóðernisofsa geisa yfir Rússlandi þessa dagana. Upptakturinn hefur svosem verið í gangi um nokkurt skeið. Ég fékk pósta frá fundum Norrænu ráðherranefndarinnar fyrr í vikunni þar sem að Norðurlandaþjóðirnar hver á sinn hátt lýstu áhyggjum sínum yfir oflæti Rússa sem eru að rísa uppúr öskustónni eftir "The Shock Doctrine" eins og Naomi Klein hefði orðað það.  Eitt er víst að bæði Valentínusardagurin og hrekkjarvakan eru Norður Amerískar afurðir sem hafa farið sigurgöngu á öldum markaðsvæðingarinnar. Ég hef samt ekkert á móti hátíðisdögum sem þeim. Bergljót Skúladóttir, vís kona sem ég kynntist í Kaupmannahöfn, sagði mér einu sinni að maður ætti í guðs bænum að halda upp á allt sem að klóm og kjafti kæmi, þannig yrði lífið eftirminnilegra. Ætli maður myndi muna eftir slíku ef maður verður svo gæfusamur að enda líf sitt minnislaus á elliheimili. OK - þetta var ekki réttlátt.

Ég hef reyndar tekið upp siði hrekkjarvöku að því marki síðastliðinn tíu ár að ég hef keypt grasker og gert úr góða súpu úr innmatnum til að  gera úr andlit úr skurninni. Mér finnst það flott og skemmti mér með krökkunum að skera úr. Ok - viðurkenni að það er lágkúruleg ameríkanisering - en skemmtilegt engu að síður.

Hvað varðar Valentínusardag þá hef ég einu sinni gefið mínum fyrrverandi ástkæra gjöf í tilefni þess dags. Hann fór frá mér um leið og hann hafði tilefni til. Þannig að mér er nú ekkert sérstaklega hlýtt til þeirrar hátíðar eins hjátrúarfull og ég er.

Mér finnst allt í lagi að Rússar haldi í sína sérstöðu. Þeir eiga marga flotta hátíðisdaga sem gleðja borgarana og hefð er orðin fyrir. Það er auðvitað pínulítið hjákátlegt að þeir séu svona óöruggir yfir Ameríkuvæðingunni í eigin landi að þeir þurfi að gefa út svona sterk orð um það sem ekki er upprunalega þeirra. 

By the way. Fannst einmitt grein Hannesar Hólmsteins í fréttablaðinu í dag nokkuð góð um tvíhyggjuna í því að á sama tíma og samkennd er oft talin vera límið í samfélögum getur hún orðið of mikið eða fasísk. Það er auðvitað umhugsunarefni í þessu samhengi.

Held samt í það að allir ættu að finna fyrir þindinni í sjálfum sér og halda upp á það sem þeir eða þær trúa á, óháð gildum samfélags hverju sinni. Þegar öllu er á botninn hvolft, er líklegt að einhverjir afdanka gamlir karlar hafi ályktað um að eitthvað væri æskilegt og óæskilegt sem valdastólpar samfélagsins - en það þarf auðvitað  ekki að gilda um hug borgarana sem ég vænti að séu allskonar með ýmiskonar þrár og þarfir.

Hrekkjavaka skaðleg?

Lingling og Stykkishólmur

Ég er frekar óvirk á blogginu þessa dagana þar eð kennsla í efnahagslífi og samfélagi Asíu ásamt undirbúningi undir námsferð nemenda á Snæfellsnes í Október hefur tekið yfir líf mitt í augnablikinu. Reyndar ásamt umsóknarvinnu til ýmissa rannsóknarsjóða og þáttaka í stofnun áhugasamtakanna bíllauss lífstíls hafa haldið mig frá tóminu sem jú oft getur af sér einhvers konar vangaveltur um lífið, pólitík, samfélag og daglegt eigið líf.

Get samt sagt að áður en ég dett sofandi á koddann á kvöldin er ég að lesa hreint alveg frábæra bók sem eflaust margir hafa lesið. Ég er bara svo seintæk. Það er fólkið í kjallaranum eftir Auði Jónsdóttur. Hún er frábær í alla staði.

Ég vakna því stundum með bauga undir augum á morgnana af því að ég hef lesið of lengi. Svona er þetta. 

Það er gaman að lifa, maður verður stundum að passa sjálfan sig þó í öllu umstanginu. Ég læt mig til dæmis dreyma um að einhver faðmi mig á næstunni eða að ég fari í nudd. Uhm. Það er góð tilhugsun.

Stofnfundur Samtaka um bíllausan lífsstíl

Mig langar að benda þeim á sem ekki ætla að læra vistakstur (sem er allra góðra gjalda vert) og þeim sem að hafa áhuga á fjölþættum samgöngukerfum í borg og eru ekki öfgafólk á móti eða með bílum heldur bara skynsamt jákvætt fólk sem sér fleiri kosti í stöðunni - að haldinn verður stofnfundur samtaka um bíllausan lífsstíl í Tjarnarsal Ráðhúss Reykjavíkur kl 20 í kvöld í tilefni af Samgönguviku Evrópuborga. Markmið fundarins er að skapa vettvang fyrir hitting hressilegs fólks sem að hefur áhuga á ýmsu er varðar samgöngumál borgarinnar - strætó og almenningssamgöngur, aðstöðu hjólreiða-, göngu og hlaupafólks og borgarskipulag og mannlíf. Sjá af síðunni

www.billaus.is

Samtök um bíllausan lífsstíl er hópur fólks sem hefur að sameiginlegu áhugamáli að vinna að því að gera bíllausan lífsstíl á höfuðborgarsvæðinu að vænlegri kosti en nú er

Tilgangurinn er margþættur, allt frá því að hafa jákvæð áhrif á nærumhverfið og draga úr útblástursmengun og yfir það að skapa líflegra og mannvænna borgarumhverfi.

Í hópnum er fólk sem bæði lifir bíllausum lífsstíl og þeir sem gjarnan vildu gera það, ef aðstæður til þess væru betri.

Hópurinn er þverpólitískur, og leggur því meiri áherslu á að berjast fyrir réttindum þeirra er kjósa sér bíllausan lífsstíl fremur en sértækum og hugsanlega umdeilanlegum lausnum.

Hópurinn mun því berjast fyrir eftirfarandi atriðum: 

• að borin sé virðing fyrir almannarými á borð við gangstéttir og torg, og að sektir fyrir ólöglega lögðum faratækjum séu sambærilegar á við það sem gerist í nágrannaborgum og að sektað sé allan tíma sólarhringsins,
• að gætt þess verði að stofnæðar trufli sem minnst nærliggjandi byggð,
• að draga úr niðurgreiðslum til handa bílandi á formi gjaldfrjálsra bílastæða við stofnanir, verslanir og fyrirtæki, óbeinnar gjaldtöku af umferðarmannvirkjum og hverju því sem dregur úr samkeppnishæfni annarra valkosta við einkabílinn,
• að hvetja til þess að lagðir séu göngustígar og hjólabrautir með sambærilegum metnaði og götur fyrir bíla,
• að umferðaræðar verði skipulagðar sem breiðstræti ekki síður en hraðbrautir þar sem við á,
• að almenningssamgöngur fái sérakreinar á stofnæðum þar sem hætta er á biðraðamyndun og töfum,
• að lögð verði enn meiri áhersla á skjólmyndun með trjágróðri en nú er.

Hópurinn mun einnig kynna kosti þess að lifa bíllausum lífsstíl fyrir þá sem ekki gera það í dag, hvaða áhrif það hefur á líf þess og nærumhverfi og hvetja fólk til að breyta um lífsstíl eftir fremsta megni.

Ég er í strætóhópnum af því að mér finnst áríðandi að standa vörð um almenningssamgöngukerfið í borginni fyrir sífellt fjölbreytilegra mannlíf sem rúmast hér.

Svo er líka svo gaman að hitta fólk í strætó, og geta setið og látið sig dreyma út um gluggann - fylgst með honum sem situr alltaf og flettir portúgölsku/Brasílísku orðabókinni dag eftir dag (ætli hann sé að fara til Brasilíu), ræða um japanska krimma við konuna sem var að byrja á bókinni, brosa fallega til vagnstjórans sem virtist eitthvað hnýpinn, og bjóða góðan daginn osfrv.

 

Átak í vistakstri

Munur á kröfum einnar stéttar og kröfum eins manns.

Mér finnst persónulega það fréttnæmasta úr íslensku þjóðlífi þessa dagana vera að stjórnvöld telja sig ekki geta komið til móts við kröfur ljósmæðra um launahækkun sem myndi svara til 100 milljóna á ársgrundvelli en enginn segir neitt við því að fyrrverandi forstjóri Eimskips kvarti yfir því að hafa ekki enn fengið 120 milljónir sínar sem hann samdi um við starfslok.

Áhyggjuviprur þeirra sem fylgjast með viðskiptalífi eru auðvitað að verða talsvert áberandi...en samt..er ekki eitthvað skrýtið við þetta?

Ísafjörðurinn og kollsteypur borgarísjaka

Myndin er af brettinu í Ilullisat, einum helsta sölustað veiðibráðar þar í bæ. Brettin eins og þau kallast og eru sölubúðir hvalkjöts, selkjöts, fisks og annars ljúfmetis er að finna í flestum bæjum Grænlands og þar er heilbrigðiseftirlitið sjaldan langt undan og því er maður alveg öruggur. Næsta mynd að neðan af siglingu í lok apríl 2006 um Ísafjörðinn þar sem við lokuðumst inni í Ísjakadal (það var svolítið angistarvekjandi - sérstaklega þegar að sumir borgarísjakanna voru að kollvarpast eða steypa niður jökum í sjóinn).

Það er góð frétt að tengingum til Grænlands sé að fjölga því að víst er að Grænland með allar sínar dýrðir er frábært heim að sækja. Hinsvegar hefur mér stundum fundist vanta á hugsun í hina átttina, að fylla vélarnar tilbaka. Alveg eins og að fjölmargar ferðaskrifstofur og flugfélög hafa gegnum tíðina flogið til Spánar, eins vinsælasta áfangastaðar Íslendinga í útlöndum, en mjög lítið hefur verið um ferðaflæði tilbaka, þ.e að Spánverjar nýti sér flugtengingarnar til að sækja Ísland heim. Ég lenti svosem í því líka fyrir tveimur árum síðan að þurfa að fljúga milli flugmannanna í cockpittinu á dash8 vélinni sem var tóm af farþegum...sjá færslu. Ég sat einnig í hálfri vél frá Nuuk til Reykjavíkur þá.

Ég veit að mörgum Grænlendingum þætti gott að geta flogið í gegnum Ísland og nýta tengingar þaðan til margra átta sérstaklega í Norður Ameríku tengingunum. Sérstaklega ef að farið er á samkeppnishæfu verði við AirGreenland og SAS. 

Ég var svo ægilega ánægð með beina flugið í sumar til Nuuk og ætlaði aldeilis að nýta mér það til að fara á ráðstefnu ICASS (International Circumpolar Association in Social Science), alþjóða heimskautaráðstefnu í félagsvísindum....en farið var 100 þúsund, hótelið hefði verið annað eins (ef ég hefði verið heppin) og uppihald það líka (fyrir utan svo auðvitað ráðstefnugjaldið). Það er meira en ruppinn og háskólakennarinn ég hafði bolmagn til, þó ergilegt væri.

Þannig að það er ekki hægt að  segja að Grænland sé eða verði í bráð eitt af ódýru áfangastöðunum, en vissulega er það eitt af áhugaverðustu áfangastöðunum í nágrenni okkar og því gott að tengingarnar eru margar. Ég fer kannski bara að íhuga að skella mér almennilega á Austurströndina sem ég á alveg eftir að stúdera til botns. Ég veit um skála sem að kunningjar mínir eiga hlut í, sem ég fæ kannski gistingu í. 

Gleymdi að segja: Gott framtak og "vision" hjá flugfélaginu. Vei þeim sem að því standa.

 

Grænland vinsæll áfangastaður

Víðsýn utanríkisstefna?

Það var einmitt þetta sem ég átti við í síðustu færslu!

Humm. Segi ekki meir 

Palin vill ekki útiloka stríð við Rússa

Ballið vestanhafs rétt að byrja

Greip orð Hildar Helgu Sigurðardóttur á lofti þar eð ég var að koma að vestan, nánar tiltekið af fundi með samstarfsfólki í verkefninu Arctic Observation Network - social indicator project. Þar voru gamlir kunningjar frá Ameríkunni BNA, Kanada, Noregi, Svíþjóð, Danmörku og Rússlandi. Við vorum á yndislegum stað nærri Amherst, Leverett heitir hann. Hæðóttir skógar, gamalt landbúnaðarsvæði sem áður var þekkt fyrir tóbaksrækt og nú hefur breyst í búsetulandslag velmegandi sem vilja svæði, læki og fuglasöng í kringum sig. OH, það var  borðaður nýr maís alveg út í eitt, enda uppskerutímabil - leiðinlegt að ég skildi hafa misst af því að stinga tönnunum í gott og safaríkt epli. Ég er mikil eplaæta og sakna þess ávallt hvað íslenskir kaupmenn hafa lítinn sans fyrir gæða eplum. Massachussetts fylki er í eplabelti Bandaríkjanna og ekki vantaði hlaðbúðirnar við vegina sem seldu maís, tómata og aðra dýrindis uppskeru.

Nú og tilbaka til ballsins. 

Með mér voru talsvert af Alaska búum sem ég þurfti að sjálfsögðu að spyrja útúr hvað varðaði varaforseta-framboð fylkisstjóra þeirra, nefnilega hana Söru Palin. Marie vinkona mín og samstarfskona var ekki allt of uppveðruð. Hún hefur reyndar verið dugleg í Alaska en á greinilega erfitt með að aðgreina persónulega hagsmuni frá starfslegum þar eð hún er viðriðin dómsmál í augnablikinu vegna þess að hún gerði yfirmann í fylkisstjórninni brottrækan vegna þess að hann vildi ekki reka fyrrverandi mág hennar sem hafði skilið við systur hennar nokkru áður. Mér finnst það auðvitað ekki meðmæli. Sharman hafði á hornum sér að hún væri svo trúuð að hún gæti ekki séð út fyrir þau gleraugu, t.d hefði hún mikið á móti fóstureyðingum og finndist að guð ræki stríðið í Írak. Ég er sammála því að það eru ekki beysin baráttumál en er viss um að mörgum Ameríkönum finnst það alveg ágæt stefna. Svo segir hún sig  vera baráttukonu gegn andsnúnum fjölmiðlum, sem mér skylst að sé sama stefna og Nixon rak á sínum tíma og gekk vel í almenning. Matt Berman samstarfsmaður minn sagði hana vera "social conservative" og að hún væri absolut ekki sín Ella. Við ræddum um að það væru örugglega margir miðstéttar-ameríkanar sem þó finndist hún einmitt svöl vegna þess að hún hefur skorið upp herör gegn fjölmiðlum og finnst blaðamenn of einstrengingslegir i umfjöllun sinni. Aðstandendur fatlaðra barna sjá líka fyrir sér góðan fulltrúa í lobbýi fyrir þroskaheftum innan ríkisins.

Athyglisverðust fannst mér þó innsend lesendagrein í dagblaðinu USA Today einn daginn, þar sem að kona kvartaði yfir umfjöllun dagblaða um að  gerð hefði verið athugasemd um að Sarah Palin hefði einungis fyrir mjög skömmu síðan eignast vegabréf. Sem er auðvitað nokkur vísbending um að hún er ekki mjög mikill kosmopolitan eða mjög fjölreist manneskja. Sendandinn vildi benda á að margir Bandarikjamenn ættu ekki vegabréf vegna þess að í eigin landi væri svo gífurlega mikill fjölbreytileiki að lítill þrýstingur væri á að sjá aðra heimshluta. Við innsendu greinina var ljósmynd af nýlegri ferð Sörunnar til Afganistan þar sem hún heimsótti bandaríska hermenn. Það má til sanns vegar færa að einungis 15-20% bandarísku þjóðarinnar á vegabréf og eru rök innsendandans því allskostar rétt þó að athugasemdir megi gera við að hugsanlegur fulltrúi eins mesta heimsveldis heims sé svo lítið sigldur. Það ætti allavega ekki að styrkja víðsýni í utanríkisstefnu, svo mikið er víst.

Kollegar mínir töldu að lítil ferðareynsla dömunnar væri ávísun á heimsku, sbr. íslenska orðatiltækið heimskt er heimaalið barn. Þannig að það má segja  að ég hafi ekki komið heim með mjög jákvæða umsögn um dömuna. Tel þó að Obama hafi farið fram úr sér með því að líkja henni við svín. Það finnst mér pínulítið ósmekklegt...og er reyndar alveg viss um að margar bandarískar konur snéru sér í rúminu ergilegar yfir að Hillary komst ekki áfram og urðu honum andsnúnar í kjölfarið. Kallinn skaut sig í fótinn, svo mikið er víst. Því að þó að Sarah sé örugglega ekki besti varaforsetakostur þessarar 300 milljóna borgara þjóðar er hún kona sem hefur ýmsa fjöruna sopið.  Það falla margir fyrir því, jafnvel þó hún sé með varalit og að ýmissra mati í of stuttu pilsi (afhverju rannsakar enginn buxnasídd karlframbjóðendanna).

Bandaríkjamenn eru gífurlega ginnkeyptir fyrir hégóma. Sarah er orðin uppáhalds grín tól spjallþátta stjórnenda sem hafa tveimur vikum eftir látið gera dúkkur sem að sýna konu með gleraugu og hnút í stuttu pilsi að skjóta úr byssu. Humm. Voðalega er ég fegin að vera ekki alvöru hluti slíks samfélags. Einhvern veginn. Úff. 

Finnst samt gaman að borða á diner..þegar ég er í AMERICA.

Frábært framtak

Mikið varð ég glöð að lesa þessa frétt. Samstaðan á Hvanneyri getur verið engu lík og eitt er víst að hann Sverrir Heiðar er einn af meiri heiðursmönnum sem ég hef kynnst þar.  Ég hvet alla sem að vettlingi geta valdið að styðja þetta góða átak og vona og bið að Sverrir muni vinna á meininu og öðlast fullan bata.

það er mikilvægt að standa saman og sýna kærleik í verki. Það ætla ég allavega að gera.

Stuðningsmaraþon í Borgarfirði

Hver er svo að tala um kreppu?

Jóhanna Kristjónsdóttir er algjör hetja. Ég þekki fleiri en einn sem eru næstum áskrifendur að ferðum hennar til Miðausturlanda, svo gaman er að skyggnast inn í veröld hennar þar. Hún á heiður skilinn og allavega jafn mikinn og landsliðsgaurarnir. Mér finnst reyndar með ólíkindum að einhverjir hafi svo mikið ráðstöfunarfé að þeir geti púngað út einni milljón fyrir sveitta treyju. Maður má aldeilis vera hjátrúarfullur ef maður heldur að heppni fylgi því. En það er fyrir góðan málstað, svo ég ætla að hætta að ibba mig.

Ég sá annars alveg frábæra bíómynd Guy Maddin um Winnipeg í dag í Háskólabíói. Ég skemmti mér konunglega, líka í umræðunum á eftir. Salurinn var nær fullur af fólki. Í myndinni er dregin upp mynd af borginni eins og hún sé að sofna og margir draugar fólks, náttúru og mannvirkja vaktir upp. Draumur sögumanns er að finna leið til að yfirgefa borgina. Mér fannst þetta talsvert frumleg nálgun á heimildarmynd um borg. Winnipeg er í sjálfu sér lítið sjarmerandi borg fyrir utanaðkomandi en ég fékk einhverja sérkennilega löngun til að heimsækja borgina aftur eftir að hafa séð hana í þessu annarlega ljósi.

Skólinn er í höfn