Hressandi flug

Kjalarnes er algjört veðravíti þegar að vindar eins og þaðan er fallegt að horfa til Reykjavíkur. Þetta er einn fárra staða á landinu þar sem ég hef þurft að stöðva bifreið í óveðri og bíða af mér, skíthrædd, og þó ýmsu vön í baráttu mína undir Hafnarfjalli.

Haustið boðaði heimkomu sína í nótt. Mér finnst það nú eiginlega bara hressandi - allt að komast í gír.

Svo flaug ég sjálf Vatnsmýrina í morgun, þurfti varla að koma við pedalana. Það var því vindknúið farið mitt í vinnuna í morgun.

Gámur fauk á staur á Kjalarnesi

Meira að segja auðug olíuríki með góðar innistæður mega vara sig!

Fréttir um að hremmingar á fjármálamörkuðum séu ekki yfirstaðnar óma víða og hafa ýmsa birtingarmynd eftir því hvað um er fjallað.

Bankar fara á hausinnn vegna kæruleysislegra (lemfældige) útlánastefna, bankar reyna að fjármagna sig í meira mæli við að hvetja til sparnaðar og fá þannig innlán.

En þeir sem eiga peninga og leggja peningana sína inn eiga líka  í vök að verjast eins og fréttin Börsen um tap Norsku olíuþjóðarinnar á 166 milljörðum norskra króna, sýnir.

Norski olíusjóðurinn er sparifé Norðmanna og hingað til hefur þjóðin sýnt mikla forsjá í að geyma frekar en eyða arðinum af aðal fjármagnsuppsprettu þjóðarinnar.  Ástæða hrakfarana! Erlendar fjármálastofnanir, nánar tiltekið Fannie Mae og Freddie Mac haga sér eins og spilavíti með peninga annarra.

Sjá frétt

Í kjölfar svona frétta má spyrja sig: Hvernig á fólk eiginlega að treysta fjármálastofnunum fyrir peningunum sínum ef það á einhvern sparnað? Er hægt að líkja fjármálaspekingum og bankafólki sem að veitir ráðgjöf um meðferð fjár annara við annað en krókódíla í fenjum sem að vaða þarf yfir?

Hremmingar ekki yfirstaðnar

Áfangasigur á fleiri vígstöðvum og tattúþref

Ég verð seint áhangandi sjónvarpsefnis um íþróttir en í dag var erfitt að halda sig frá skjánum. Ég hlustaði reyndar meira en horfði. TIL HAMINGJU ÍSLAND! Nú hefði Sylvía Nótt getað sungið fullum hálsi með örlítið breyttum texta svo við ætti. Ég er rosalega stolt af þeim drengjunum og vona svo sannarlega að þeim vegni sem best á sunnudag gegn Frökkum.

 Annar áfangasigur náðist í máli Paul Ramses þegar að Björn Bjarnason tók ákvörðun um að taka upp mál hans að nýju. Þetta þýðir að fjölskyldan getur sameinast á ný..Það er góð ákvörðun og í leiðinni sigur fyrir þá sem börðust fyrir því að mál hans yrði tekið upp. Gleði, gleði. Eg fékk einmitt póst frá henni Önju vinkonu minni sem var að segja mér að það væri sko ekkert grín að búa í Nairobi þessa dagana. 

Á meðan að ég tvísteig hér heima yfir hvort ég ætti að taka þátt í hlaupinu á morgun (róleg! bara skemmtiskokk hlutanum, ég er víst ekki hæf í hálfmaraþonið ennþá, hvað þá það heila), tilkynnti sonur minn mér að hann væri mjög lítið gefinn fyrir að streða og hann væri nú bara ánægður ef hann fengi fimm í einkunn í menntaskólanum.

Mér hraus hugur við þessum staðhæfingum. Mundi allt í einu eftir hvað ég var sjálf var lítið gefin fyrir metnað á menntaskólaárunum, nema auðvitað bara í því sem ég hafði einhvern persónulegan áhuga á.

Hann er blessaður á einhverju tilkynningaskeiði þessa dagana. 

 Í leiðinni tilkynnti hann að hann ætlaði að láta fara að tattúvera sig. OOOHHH. Mér finnst tattú ekki fallegt, en ég er búin að humma svona hluti, þegja eða þykjast vera upptekin yfir einhverju þegar hann tekur þessa takta, einmitt til að efla hann ekki í þessari dillu sinni í á annað ár. Allir vinirnir eru orðnir stimplaðir einhvers staðar á kroppnum.

Í þetta skiptið tók ég umræðuna upp við hann og benti honum á að einhvers konar slagorð sem hann ætlaði að  láta setja á brjóstkassann á sér gætu verið orðin úrelt eftir nokkur ár. Hlutir hreinlega breyttust stundum með tímanum og tiltrú manns á ákveðnum fyrirbærum eða persónum gæti einnig tekið breytingum. Ég sagði honum sögu af manni sem ég þekki úr æsku minni sem að var með amorsör í hjarta á upphandleggnum og upplitaðan borða yfir sem á stóð María. Vandinn var að konan hans hét eitthvað allt annað. Börnin hans þurftu því oft að svara fyrir hver þessi María væri. 

Við rifjuðum líka upp tattúsögu Troels frænda hans sem að hafði tattúverað allar kærusturnar sínar á einum handleggnum, þar sem nafn einnar tók við af annari þartil að armurinn var uppurinn og sú síðasta sem hafði fengið arma-ástarjátningu var farin úr hreiðrinu.

Troels fór þá í danska herinn og gegndi störfum víða um heim til að gleyma þessum bernskubrekum sínum og er nú með "tribal" tattú frá öxl niður að úlnlið til að fela öll kvenmannsnöfnin.

Ég veit svo sem ekki hvort ég náði einhverju fram með þessum vangaveltum um misheppnað tattú. Það mátti altént reyna. 

Af hverju eru Íslendingar aftarlega á merinni í notkun vindafls til virkjana?

Í framhaldi af frétt um vindmylluvæðingu New York borgar spyr ég sjálfa mig í örugglega þúsundasta skiptið af hverju Íslendingar eru svona afturhaldssamir þegar kemur að nýtingu vindorku til að afla rafmagns. Allar forsendur ættu að vera til staðar, og röksemdir um að vindmyllur þoli ekki íslenska vinda eru algjörlega úr lausu lofti gripnar, markaðar af heimóttahætti sem ekki á sér neinar vísindalega og skipulega athugaðar forsendur.

Fjölþætting orkuöflunar ætti að vera eitt meginmarkmið ábyrgra stjórnvalda, en mér heyrist á öllu að hér séu menn fastir í viðjum hugarfarsins og hagsmunahópa þekktra leiða til orkuöflunar.  Ólíkt borgarstjóra eplisins sem freistar þess að fara nýjar leiðir vitandi að það er löng leið framundan..en þrátt fyrir allt hefur einhverja nýja framtíðarsýn.

Burtséð frá öllum vindmyllum sem ekki endilega þurfa að vera í anda Don Kíkóta...þá var ég stödd í ævintýralegri ferð um hálendið, nánar tiltekið að fjallabaki um helgina. Þar var svo vindasamt að flestir héldu að tjöldin myndu hreinlega fjúka ofan af þeim fyrri nóttina (aðfaranótt sunnudags). Það fór sem betur fer ekki svo. En eftir hetjulega ferð úr skófluklifi yfir að upptökum Hólmsár, og yfir í Strútslaug og tilbaka kom í ljós að tvö tjöld höfðu fokið..að hluta. Uppistöður eins tjaldsins voru brostnar, stangirnar höfðu klofnað og brotnað í vindhviðunum, og mitt tjald lá með botninn á hliðinni og himinninn á öðrum stað.

Við vorum því nokkur úr hópnum sem að þurftum að gista í Strútsskála næstu nótt sem raunar var mun rólegri en sú fyrri. Helstu fjallagarpar landsins stóðu á öndinni þegar þeir heyrðu að Ósk og Margrét hefðu leitt hóp barna og foreldra þeirra alla þessa leið í aftaka veðri (á meðan að þau höfðu hýrt í skála og ekki hreyft sig spönn frá rassi). Haha. Við vorum jálkar, og baðið var gott í Strútslaug og allir komu lifandi og hressir til baka. Ríkari af upplifunum - líka upplifunum af veðri sem maður sjaldnast lendir í án þess að vera skýlt af nærliggjandi mannvirkjum eða eldsneytisknúnum samgöngutækjum.

Vill vindmyllur í New York

Gaman að ganga

Eftir hrakfarir mínar á norðausturlandi þar sem ég lagðist í flensu og almennt volæði er ég nú að verða stálslegin og ætla að ganga að fjallabaki með syni mínum og kempunum Ósk Vilhjálmsdóttur og Margréti H. Blöndal. Það verða góðir dagar trúi ég.

Ég mæti tímanlega til að geta meldað mig í göngu Guðlaugar um kúmenslóðir eyjunnar. Hún hefur staðið sig frábærlega sem verkefnastjóri Viðeyjar í sumar með allar uppákomur, þó ég hafi farið þær færri en ég óskaði.

Mikilvægast er að lifa lífinu lifandi og eitt af því er að ganga og uppgötva. Mæli með því. 

Kúmenganga í Viðey 19. ágúst

Gengið á hjara veraldar - Græna kortið.. og Ómar og Þórunn!

Nú fer að líða að því að vinnudagana stytti - því að ef allt gengur eftir get ég farið að hreyfa mig Norðaustur á bóginn, á hjara veraldar, útnára Íslands - minn uppáhaldsstað á Íslandslandakortinu. Er raunar að vona að ég komist til að ganga Melrakkasléttuna eða ströndina eins og hefur verið vaninn undanfarin tvo ár. Það er allra meina bót að leggja land undir fót og þá á ég ekki við að fara utan, heldur ganga, eins og ég geri ráð fyrir að upprunaleg merking orðatiltækisins sé.

Það er blásið til Sléttugöngu á laugardaginn 9.ágúst  og ég ætla bara rétt að vona að það verði góð mæting. Kannski er heldur tæpt að ég nái í byrjun göngunnar en kannski á hálfleiðinni næ ég hópnum í strandhluta ferðarinnar. Ætla samt að ganga eins og ég get. Ég get nú ekki farið að missa af því að koma við og enda í Grjótnesi, ættgarði forfeðranna.

Vona síðan að potturinn hennar Birnu frænku standi til boða að enduðu rölti (það hefur verið hrein unun að hvíla þreytt læri þar liðin ár í góðum félagsskap).

Síðan er ég að plana göngu um Langanesið - 12 og 13 ágúst. Ætla að vitja rústa býlis forfeðra minna í Ásseli, og langar að líta Font og Skála augum líka. Eyþór er búin að senda mér göngukortið frá Þórshöfn og ég vænti einhvers liðsinnis kunnugra við ráðleggingar um gönguna þar eð ég er ókunn staðháttum nákvæmlega. Síðan ætla ég að athuga hvort að Vilhjálmur pabbi Margrétar skólasystur minnar sem býr í Heiði geti ekki sagt mér góðar sögur. OH, ég hlakka til.

Umhverfið er ógleymanlegt, það er fallegt og snertir viðkvæma strengi (mig langar að semja ljóð, hefði ég talentana) og einhvern veginn er eins og sálin róist á einhvern hátt sem ekki er útskýranlegur. 

Baldur frændi minn benti mér á alveg frábærar bækur í fyrra. Sagnaþætti Benjamíns Sigvaldasonar um fólk og viðburði á 19. öld og byrjun 20. aldar þar sem koma fyrir skemmtilegar sögur af svæðinu. Ég hef notið þess að lesa þetta mér til fróðleiks, en hafði upp á bókunum eftir mikla leit í fornbókabúð þeirra feðga Braga og Ara Gísla. 

Græna Íslands-kortið er annars tilbúið þó það sé í sífelldri þróun og er aðgengilegt á síðunni www.natturan.is og á www.nature.is.

Heiðurinn af því verki eiga einkum Guðrún Tryggvadóttir myndlistarkona og framkvæmdastjóri og Einar Bergmundur tækniþróunarstjóri, með aðstoð minni og Tryggva þýðanda.  Þetta er mikilvægur áfangasigur. Verkefnið er þó eðli málsins samkvæmt endalaust.

Og svo verð ég að lokum að nefna hann Ómar og óska honum til hamingju með að hafa unnið alþjóðleg  umhverfisverndarverðlaun Seacology. Hann er sannarlega vel að þeim kominn, loks fékk hann uppreisn æru, því mér fannst þjóðin einhvern veginn hikandi í að hrósa honum eftir allt það sem hann hafði lagt á sig til að kynna sér auðlindanýtingarmálefni nágrannalandanna til að upplýsa íslenskan almenning um umhverfisleg áhrif virkjanaframkvæmda. 

Að síðustu langar mig að segja að mér fannst Þórunn umhverfisráðherra standa sig vel í Kastljósinu þar sem hún var í eldlínunni gagnvart hárbeittri Jóhönnu Vilhjálmsdóttur. Þar fóru tvær ákveðnar konur, en Þórunn hafði betur, svaraði rökföst öllum tilbrigðum spurninga um að baki ákvörðun hennar væri hvati til að stöðva áform um framkvæmdir. Ég vildi sjá fleiri stjórnmálamenn á þennan hátt.

 

 

Þegar minnið þvælist fyrir

Ertu eitthvað skyggn spurði kunningi minn mig um daginn þegar ég innti hann svara um hvernig dvöl hans við skriftir fyrir austan fjall hefði gengið. Ég varð hálf hvumsa, er farin að gleyma að taka eftir að fólk í kringum mig er svo minnislaust. Ég minnti hann á að við hefðum síðast hist þegar hann var á leið þangað og ég bað hann að heilsa melgresinu í flóanum frá mér. Hann var auðvitað búinn að steingleyma því.

Stundum líður mér eins og ég búi á einhverri annari plánetu. Af hverju man fólk ekki eftir mér. Af hverju man það ekki eftir um hvað var verið að tala síðast þegar hist var? Er ég eitthvað brjáluð. Það er eins og harði diskurinn uppi í hausnum hafi verið eitthvað prógrammeraður skringilega.

Frá því ég man eftir mér hef ég þjáðst af því að vera mjög mannglögg (en hins vegar man ég sjaldan nöfn). Þetta lím minni hefur oft komið mér í vandræði af því að gjarnan man ég eftir öllum öðrum en muna eftir mér á augnaráði, líkamsburðum og andlitsdráttum. Ég reyni að heilsa fólki sem að ranghvolfir bara augunum og heldur að ég sé eitthvað andlega skert.

Þetta er óþægilegt og gerir mig feimna. En stundum broslegt að þurfa að kynna sig upp á nýtt, setja fólk inn í aðstæður þar sem hist var og svo framvegis.  Á stundum var ég farin að halda að ég væri ósýnileg - væri með huliðshjálm. Eins gott að ég þjáist ekki líka af því að vera hraðlyginn.

En svo áttaði ég mig á því að það getur verið mjög gagnlegt að vera gæddur þessum kostum, ég yrði til dæmis algjört súper vitni ef til þess kæmi. Svo snúast hlutirnir í höndunum á manni. Um leið og ég var farin að meta þessa áráttu að verðleikum byrjaði mannglöggvi minnið að daprast. Eftir að fleiri nemendur fóru að fara í gegnum námskeiðin mín urðu nöfnin þokukenndari og stundum andlit.

Svo ég hef reynt að taka þá stefnu að brosa bara til þeirra sem vilja brosa til mín - og taka þessa hluti ekki inn á mig. 

Og fyrir þá sem halda að ég sé skyggn - mæli ég með inntöku á fiski og bláberjum með slettu af spínati. Það bætir nefnilega minnið. 

Margt skrýtið í Reykjavíkurhausnum

Mold. Eitthvað sem ætti að vera aðgengilegt þar eð við göngum á henni við nær hvert fótspor, þó búið sé að steypa yfir hana mestan part í borginni.

Mig vantaði mold, ætlaði að fara að umpotta vesalings stofuplönturnar mínar sem lengi hafa verið vanræktar.  Moldin út í garði er þakin illgresi sem ég hef lítið verið að uppræta þetta sumarið, þó ekki væri vanþörf á og ekki treysti ég moltujörðinni minni til að vera orðin nógu niðurbrotinn...En viti menn það er ekki bara sisvona auðvelt í henni Reykjavík að nálgast mold.

Ég tel mig vel í sveit setta (lesist borg) og fer allra minna ferða á reiðhjóli. Eftir að hafa svipast eftir gróðrarmold í poka í einni stærstu verslunarmiðstöð landsins og blómabúð hverfisins, komst ég að þeirri niðurstöðu að ég þyrfti að fara alla leið inn í Skútuvog, eða uppí breiðholt til að nálgast jarðefni til umpottunar.

Mér finnst þetta eitthvað öfugsnúið. Þetta er eitthvað "urban sprawl" með skrýtnum formerkjum.

Talandi um mismunandi sjónarhorn borgarinnar uppgötvar maður oft annað umhverfi á hjóli en úr bíl. Ég hjólaði t.d í breiðholtið, og naut umhverfisins á samfelldum hjólastíg gegnum mitt æskuhverfi Fossvoginn og þaðan uppí Kópavog. Þessi leið sem fer gegnum blesugrófina og gróðrarstöðina Mörk er sælureitur, lætur engan ósnortinn í góða veðrinu, ef maður á annað borð heldur upp á gras og grænar grundir.

Kvöldið áður hjólaði ég kringum Kársnesið í Kópavognum. Það var alveg yndislegt sjónarhorn á borgina, að sjá Nauthólsvíkina hinum megin frá. Það var auk þess gaman að keyra niður á Kópavogshöfn og sjá heilu hlaupahópana þjóta fram hjá smábátahöfninni þeirra. Þegar hinum megin er náð þar sem útsýnið er Álftanes og Bessastaðir og svo Arnarnesið blasir nú við ný smáborg í Sjálandshverfinu svokallaða. Mér finnst hún nú ekki virka aðlaðandi svona að sjá frá Kópavoginum en er sagt að þarna sé hæsta fermetraverðið á höfuðborgarsvæðinu. Æ, má ég þá frekar biðja um hús með einhverjar sálir. 

Í gær var blásið til dans. Eftir að forsetinn tók við embætti sínu að nýju var mikil hljómlistarveisla á NASA kennd við einhvern innipúka sem ég kannast reyndar ekkert við. Ég náði að heyra í múgsefjun og Bennahemmhemm og Hjálmum. Megas var forfallaður en það voru auðvitað nokkur vonbrigði. Eins og gjarna gerist á samkomum sem þessari var heilmikill stígandi í stemmningunni og ég þori að fullyrða að ekki var einn ódansandi maður í salnum eftir að Hjálmar stigu á svið. Þeir voru frábærir einu orði sagt.

Talandi um forsetann, rakst ég á klausu kallaða frá degi til dags í fréttablaðinu. Þar er verið að nefna að megin inntak ræðu forsetann við innsetningarathöfnina, nefnilega að Þjóðin byggi yfir miklum og margbreytilegum auð. Blaðamaðurinn klikkir síðan út með því að skrifa: Fæstir myndu neyta því.

Þetta er stafsetningarblinda unga fólksins undir þrítugu sem að aldrei hefur verið neitað um neitt, en vilja fremur neyta, en fá neitun.

Mér fannst leiðinlegt að vera neitað um mold, svona sjálfsagðan efnivið í nágrenni okkar.

En ég er líka kannski að verða ein af þessum firrtu borgarbúum sem að þurfa að nálgast allt í verslunum en gleyma stundum að líta út um gluggann til að sjá hvað blasir við. Þegar betur er að gáð leynist fyrir utan sandhaugur eftir iðnaðarmenn sem voru að setja ljósleiðara í hverfið fyrir nokkrum vikum..og eitthvað hlýt ég að geta úr því moðað. Nú og svo get ég kannski farið að næturlagi yfir í næstu garða sem að ekki eru svona illgresaþaktir eins og minn og nappað mér smá jarðefni. 

Frekar Þorgrímur en Goggi mega!

Mér er farið að líða eins og mömmunni í bókinni 101 Reykjavík, nema ég er ekki lesbísk. Sonur minn fékk fartölvu og hefur setið nánar stanslaust síðan við spilið World of warcrafts. Hann hefur ekki sinnt vinnu undanfarna daga og er algjörlega "hooked", talar online við æskuvini sína í Kaupmannahöfn....klukkan þrjú um nótt, í miðju spili. Ég er algjörlega að fara úr límingunum.

Sumum finnst Þorgrímur væminn, mér finnst hann sætur maður með einlægan vilja og hann hefur fallegt og einlægt bros, það er allt sem ég þekki til mannsins.  Ég er mest hrædd um að sonur minn verði gjörsamlega glataður maki til framtíðar, haldi hann svona einarður áfram þessari tölvuleikjaiðju. Það eina sem fékk hann til að gera hlé á þessari iðju sinni, var að fara að sjá Batman myndina í bíó. Sér er nú hver veruleikaflóttinn.

Það er yndislegt að eiga góðan maka. Það er eitt. 

Það væri mjög gaman að eiga unglingsson sem að lifir nokkuð heilbrigðum lifnaðarháttum. Leikur tölvuleiki í hófi og hefur eðlileg samskipti við sína líka. Ég sem kvartaði sáran undan því fyrir hálfu ári að drengurinn væri svona ákaflega félagslyndur, hef nú séð að það er skárra en skjálíferni hans.

Samstarfskona mín sagði mér fyrr í dag að jafnaldrar hennar, strákar á þrítugsaldri hefðu margir misst kærustur, eigur, vinnu, flosnað úr námi og annað verra vegna fíknar sinnar á tölvuleikjum. Ég er dugleg að mála skrattann á vegginn- veit það, en er samt áhyggjufull.

En vona svona að hann Jónas Hrafn minn muni frekar líkjast Þorgrími en Gogga mega. OOOHHHH! 

Karlmenn læra um konur

Ókeypis að brosa!

Hinir betri borgarar Íslands með skuldahalann á eftir sér í formi húsvagns eða hjólhýsis þurfa greinilega að læra að fá útrás á uppbyggilegri hátt en að skeyta skapi sínu á saklausu starfsfólki Spalar.

Hér í góða veðrinu undanfarið hef ég orðið vitni að því að geðslag samborgarana virðist hafa breyst til hins betra, nú líður varla sá dagur að maður mæti ekki brosandi manneskju á förnum vegi, alveg ókunnri. Mikið finnst mér þetta mikil bragarbót á viðmóti Íslendinga. Svo er náttúrulega frábært að það er ókeypis að brosa, maður bara jafnvel græðir á því, svei mér þá.

Svo má ekki gleyma að góð aðferð til að fá útrás er að berja koddann sinn, ef maður er svolítið aggressívur. Þá meiðir sig enginn nema dúnninn, en honum er nokkuð sama.

Svo má sparka í vegginn, en þá er kannski vandinn að maður getur sjálfur meitt sig.

Best er að vera einlægur og viðurkenna að maður er frustreraður yfir skuldunum, þá sefur maður bæði betur og getur brosað á móti vegfarendum. 

 

Dólgslæti og dónaskapur