Kvedjur fra Danmörku

Eg er timabundid flutt til Hroarskeldu i Danmörku. Verd thar naestu tvo mánudi i skriftarútlegd. En thegar eg er farin ad komast a eigin tolvu gegnum intranetid her vid haskolann mun eg örugglega halda áfram ad blogga i leidindapásum milli málsgreina. I millitidinni - KEEP BLOG POWER ALIVE!

blobb

Dagur að kveldi komin og ég lúin. Langaði samt að segja að birtan er yndisleg þó vindurinn sé kaldur. Setti plönturnar í bað í dag og vona að þær lifi af vanrækslu undanfarinna vikna...og svo voru "vintergækkerne" og krókusarnir farnir að læða hausnum uppúr moldinni. Það gerði mig glaða. Þrátt fyrir allt er vorið að vakna.

Gestgjafar minir i Vitoria

Svo eg kynni gestgjafa mina til sogunnar tha eru their saetir bangsakaerastar sem ad eru nyfluttir saman. Eduardo er landslagsarkitekt her i borg og vinnur vid ad endurskipuleggja strandlengjuna. Erly er kvikmyndagerdarmadur og lektor i kvikmyndafraedum her vid haskolann. Their eru a netinu faketown og pelusho.

Eduardo er litli brodir Leonardo vinar mins og kollega her. Hann er buin ad virkja alla storfjolskylduna ad taka a moti mer. Thetta kallar madur vist gestrisni med storu G.

Og her kemur astaedan fyrir thvi ad eg heiti volcanogirl her a blogginu. Heidurinn ad nafninu a storbandid Veruca Salt sem er i miklu uppahaldi hja mer.

Í kjölfar mannfagnaðar.

Eftir allar annirnar tengdar IFEA þingi og auðvitað fyrst og fremst Journeys of Expression VII - Edges of the world..er spennufall.

Ohohoho - ég var búin að gleyma hvað er gaman að dansa. Ég segi þetta reyndar alltaf í hvert skipti eftir að ég tek sveiflu.

Það sem einkenndi ráðstefnuna okkar í háskólanum um helgina var yndislegt og skemmtilegt fólk. Þáttakendur voru frá um 16 þjóðum og allir töluðu um hvað það væri góð og glöð stemning. Þarna voru mörg fróðleg erindi sem bæði var hægt að læra af en líka nýta í tengslum við eigin verkefni.

Ég held að þegar upp er staðið skipti svona jákvæð stemning, yfirlætislaus samskipti og gagnkvæm virðing mestu máli um hvort maður a) nenni að byggja upp langtíma samstarfstengsl hvort heldur er í rannsóknum eða þróunarverkefnum b) hvort maður nenni að byggja upp langtíma vinatengsl.

Ég hef áður upplifað að skipuleggja svona alþjóðlegan viðburð þar sem fólkið sem var innanborðs var absolut ekki eins skemmtilegt. Það var reyndar sumarskóli doktorsnema í norðurslóðafræðum sem haldinn var sumarið 2003. Þar var finnsk eiturnaðra (reyndar virt fræðikona) sem eitraði stemninguna svo að við urðum fegnust þegar hún var komin upp í flugvél Icelandair. Jóhanna samstarfskona lét meira að segja færa henni bjór um borð, svo fegnar vorum við að sleppa undan þessum leiðindaskarfi. 

Ég er eiginlega komin á þá skoðun að maður eigi ekki að leggja lag sitt við fólk sem að étur af manni hælana (hef kynnst þeim nokkrum) - heldur fyrst og fremst einbeita sér að hinum, og sem betur fer er fullt af slíku fólki eins og dæmin sanna. 

Ég ræddi þetta við Guðbjörgu Lindu vinkonu og samstarfskonu fyrr í vetur og við vorum sammála um að lífið væri of stutt til að vera að vinna með leiðindapúkum. Við vorum líka sammála um að maður verður að passa upp á að vinna þvert á deildir, stofnanir og skorir til að fá sem mestan, bestan og breiðastan snertiflötinn. 

Ég elska að hitta fólk sem hefur ástríðu fyrir því sem það er að gera - er fullt af áhuga og elju án þess að valta yfir aðra. Þannig fannst mér margir þarna sem ég náði að kynnast. Auðvitað eru margir kræklóttir kvistir í þessum háskólaheimi, þar sem persónuleg samkeppni manna í milli, oftast um fjármagn, viðurkenningu og heiður, er samofið vinnunni hvar sem er hvenær sem er.

Því miður hefur maður kynnst mörgum sem eiga við andlega bresti að stríða meðal háskólafólks, því fer ekki fjarri. Held kannski að það tengist einsemdinni yfir fræðunum, yfirálagi sem leiðir til kulnunar í starfi og svo mætti lengi telja.

Ég dansaði til klukkan fjögur í nótt. Eftir móttöku í Öskju í lok ráðstefnunnar - frumsýndi Vala vinkona leiklistaratriði um menningarfrumkvöðulinn í ferðaþjónustu. Það braust út mikill fögnuður yfir þessu atriði og mæli ég eindregið með því ef einhverjum vantar gott atriði til að gleðja samkomur. Við fórum síðan nokkur hópur saman á Thorvaldsenbar þar sem við snæddum, drukkum og dönsuðum. 

Peter, Eddie, Daniel, Lars, Vala, Darrell, John, Maura og fleiri dönsuðu inn í nóttina á meðan að Suður- og Austur Evrópu fólkið og Taiwanarnir reyndu að spotta norðurljós. Takmarkinu er því náð. Að tryggja góðar minningar af ráðstefnunni og Íslandsferðinni. 

En í dag geri ég lítið annað en að brosa, og liggja í leti. Ætla samt alveg örugglega bráðum aftur út að dansa.

Þá verður kannski komið vor á Íslandi -- því nú er að einbeita sér að styrkjaumsóknum, fjármálum, ferðaplönum, greinaskrifum og öðru áður en Ísland er kvatt að þessu sinni. 

 

Alveg svaka skemmtilegt!

Þetta  er ástæðan fyrir því að ég er upptekin í augnablikinu. Það er alveg svakalega gaman að hitta fólk frá mismunandi löndum og heimsálfum og bera saman bækur sínar.

Sjávartengd ferðamennska, hátíðir, listir og viðburðir henni tengdir, matur, jaðaríþróttir ofl á semsagt hug minn allan um þessar mundir - og reynsla reynsluríks fólks frá öðrum svæðum heims sem ég ætla að nýta mér að heyra á næstu dögum. 

Hlakka til en upplifi í augnablikinu mikið work overload. Gaman á meðan það er gaman.  

 

Namminamm!

Ég hef undanfarin ár alltaf farið út að borða mér til mikillar ánægju undanfarin ár þegar FOOD and FUN hefur staðið yfir.

Fyrstu árin lagði ég áherslu á að smakka mat kvenkokka eða þeirra sem lögðu áherslu á staðbundin matvæli, helst lífræna framleiðslu eða eitthvað í þeim stíl.

Ég hef aldrei orðið fyrir vonbrigðum. Bærinn og veitingahús iða á meðan á þessum viðburði stendur.

Baldvin og Siggi Hall og allir aðrir sem hafa lagt hönd á plóg sem eru býsna margir eiga hrós skilið fyrir þennan viðburð sem glæðir Reykjavík lífi.

Nú bregður svo við að ég fer væntanlega ekki - enginn hefur gefið kost á sér að snæða með mér, og ég hef einfaldlega ekki pantað borð vegna eigin anna. ..........

OG ÞÓ

Ég fór í gær á skandinavískt hlaðborð og borðaði dýrindis gellur í norræna húsinu með samstarfsfólki. Namminamm, það var gott. Í norræna húsinu fer nefnilega fram matarhátíð í mörgum víddum sem heitir Mat och lust Festival - eða - Ný norræn matargerðarlist Festival 17-24.febrúar.

Þar er bæði hægt að njóta rétta gegnum munninn og eyrun! rosa skemmtilegt!

Ég fer þó tæpast á hina hefðbundnu food and fun þar eð ég var ekki búin að gera ráðstafanir, en er þó opin fyrir öllu ef einhver afpantar. Þá vitið þið það gott fólk.

Megi snæðingurinn verða góður.

Búist við að 25 þúsund manns taki þátt í Food & Fun 2008

Nú er ástarfaraldur á Keflavíkurflugvelli!

Við Elías vorum að velta fyrir okkur hvernig ástarfaraldur myndi haga sér ef hann smitaðist frá Eymundssyni yfir á Keflavíkurflugvöll.

Fyrir viku síðan lá ég í næstum tólf tíma og beið eftir að flugvél sem ég átti bókað far með drifi sig á loft í átt til Kaupmannahafnar. Eitthvað lét vélin eða áhöfn eftir sér bíða því það var reynt verulega á langlundargeð farþeganna. Svosem ekki skrýtið, þar eð mikil veður höfðu geisað daginn áður og riðlað mörgum komum og brottförum. Ég hitti dani sem höfðu setið innlyksa í flughöfninni á annan sólarhring á leið til Ameríku. Þau voru nú ekki í miklum ástarhug, hvorki til veðurfars, lands, flugfélags eða matarins sem hafði verið boðið upp á á meðan þau biðu. Þau langaði mest í heitt bað og gott rúm. Sömuleiðis var þýska konan sem ég spjallaði við og var á leið til Boston en hafði verið innlyksa í fimm tíma í flugvél fyrir utan stöðina daginn áður og með æluspýju á öxlinni frá næsta farþega ekki í ástarhug til Icelandair. Hún horfði á mig áhyggjufullum augum, svona með germanskri hörku eins og þeim einum er lagið. Fannst þessi óordnung í íslensku veðurfari eitthvað ruglingsleg. 

Ekki varð ég mikið vör við ástarfaraldur á vellinum þó að tekið væri að draga nær innfluttum Valentínusardegi verslunarmanna. Fólk hegðaði sér ósköp eðlilega, svolítið heft og innilokað eins og íslendingum einum er lagið.  En mikið hefði nú verið gaman að sjá fólk hegða sér öðruvísi, svolítið ástúðlega eins og það hefði fengið einhvern snert af veirunni úr ástarfaraldrinum sem Eymundsson auglýsti svo fjálglega.

Reyndar voru nokkrar fjölskyldur samankomnar og létu biðina lítið á sig fá, þetta var eina fólkið sem hagaði sér svolítið ástúðlega. Einn karlmaðurinn í hópnum átti greinilega afmæli og ferðafélagarnir höfðu safnast saman í kringum borðið hans í biðsalnum og hófu nú upp raust sína og sungu afmælissönginn en afhentu honum pakka að honum loknum, kysstu og föðmuðu afmælisbarnið.  

Ekki var mikið um ástarfaraldur þegar einhverjir aumingjans Keilubúar á miðnesheiði voru skyldir eftir við vegaslóðann að háskólaþorpinu vegna veðurs!

Ekki var mikið um ástarfaraldur í Vinningsskipulagi Vatnsmýrarinnar, búið að jafna Öskju náttúrufræðihús við jörðu (það er allavega ekki á teikningunni!).

Það var svolítið um ástarfaraldur í Hróarskelduhöfn þar sem fjölskyldur og pör gengu um í sólskininu og horfðu út á fjörðinn síðastliðinn sunnudag.

Reyndar var ekki mikið um ástarfaraldur á Keflavíkurflugvellinum um síðustu helgi. Einn fárra sem ég hitti sem ég þekkti var einmitt að búa sig undir að flýja land úr ástarfsambandi sem hafði beðið skipbrot. Ekki að hann segði það berum orðum, en það var augljóst.

Næst þegar við Elías eigum leið um Keflavíkurflugvöll ætlum við að ímynda okkur að það séu allir laumuástfangnir og hagi sér bjánalega. Það er miklu skemmtilegri tilhugsun og svo vekur hún kátínu og gerir lífið skemmtilegra en hitt.

 

Aðgát í nærveru sálar!

Ég hugsa að maður leiði of sjaldan hugann að því að maður skyldi hafa aðgát í nærveru sálar. Ég er oft sjálf auðsærð, þó ég láti ekki á því bera. En ég held líka að maður eigi að vera einlægur og trúr sjálfum sér og sannfæringu sinni. Hún er vandfarin sú lína að feta að vera bæði hreinskilinn og nærgætinn. En það er gott takmark að hafa.

Flest sem maður upplifir sem einstætt foreldri er ekki til þess fallið að auka traust manns á umburðarlyndi samfélagsins eða nærgætni. Ég var t.d stödd með syni mínum hjá tannréttingasérfræðingi og bara heimsóknin í morgun, kostaði 44 þúsund krónur. Þetta er mánaðar fæðispeningur fjölskyldunnar!

Ég verð að viðurkenna að mig langaði bara mest til að fara að gráta, en gerði það auðvitað ekki. 

Það sem er gott í heimi hér og eykur manni traust á að samfélagið sé ekki svo slæmt þrátt fyrir allt er einlægt fallegt bros á förnum vegi. Ég upplifði það áðan í fokinu.  Það er einhvern veginn ekki annað hægt en að brosa að veðrinu í augnablikinu og gefa fótgangandi hvetjandi augnaráð.

Það sem er best í heimi er gott faðmlag, hrós stöku sinnum og gott hláturskast.

Og svo mannleg samskipti! 

Vona að allir fái það stöku sinnum - því það er vegur upp öll ógætileg orð eða viðtökur. 

Vettlingaþurrð í kuldanum!

Það er eins með sokkana og vettlingana. Það er eins og þeir gufi upp. Ég hef fyrir löngu komið fram með þá tilgátu að ég ætti gráðuga þvottavél sem endrum og sinnum gæddi sér á sokkum.

En nú er annað uppi á teningnum. Vettlingarnir hans Elíasar hverfa bara út um dyrnar. Í síðustu viku fóru tvö pör, vikuna þar áður ég veit ekki hvað mörg. Þegar gengið er á drenginn er hann alltaf með mjög loðin svör - þeir voru svo blautir - er algengt svar. Þegar gengið er meira á hann verður hann pirraður og segir mig alltaf vera að með ágengar spurningar. Það er ekki á vinsældalistanum.

Svo flýgur hann út um dyrnar með næsta par. Ég verð ægilega fegin þegar vettlingatímanum er lokið og ég get farið að hafa áhyggjur af öðru

Já það er flókið að lifa í henni versu!

Holdafar, matarmenning og ofát

Ég er búin að skemmta mér yfir greininni "Reading American Fat in France: Obesity and Food Culture" en hún birtist í nýjasta tölublaði samtakanna European Association for American Studies.

Skilgreining höfunda bókarinnar "Food Wars" á matarmenningu er sú að hún sé byggingarverk félagslega framleiddra gilda, viðhorfa, tengsla, bragðs og matarhefða sem birtast í matnum. Matarmenningu er líkt við regluverk sem stýri eðli og tengslum neytandans við mat.

Í franskri matarmenningu hefur því gjarnan verið haldið fram að áhersla sé á að viðhalda aga njótandans og vernda neytandann frá neikvæðum áhrifum ofáts. Þannig þykir agalega niðurlægjandi að detta í það í Frakklandi og verða of matargræðgislegur. Ameríkanar hafa á hinn bóginn dottið í það svo um munar. Þeir þurfa að leggja á sig að rifja upp tímann fyrir 1970 til að minnast tíma þar sem þeir og samborgarar þeirra voru ekki sífellt og endalaust að rífa í sig einhvern bita (snack).

Annað sem aðgreinir þá verulega er þekking og þjálfun í eldhúsinu; kunnátta í matargerð. Á meðan að Frakkinn gæti nefnt nokkra vel þekkta þjóðarrétti eins og cassoulet eða bæuf bourguignon myndi Ameríkaninn vísast detta fyrst í hug pizza, hamborgari eða tacos.

Þessi fötlun ameríkanana er víst ekki einungis félagsleg (fimm kíló af frönskum kosta minna en eplapoki), heldur einnig vegna fyrrnefndra tengsla við matinn. Eldamennska hefur þróast út í að vera frístundaiðkun sem fer fram um helgar eða á frídögum, fremur en endurtekin rútína eða lífstíll eins og að þvo af sér.

Mönnum hefur í gegnum tíðina verið holdafar hugleikið, bæði í Ameríku og Frakklandi. Þannig hafa síðustu tvær aldir verið matarspekingar sem að skrifuðu um ýmiskonar hvata og aðferðir til að halda í við kílóin.

Í bók sinni "Physiologie du Gout" frá byrjun nítjándu aldar talaði einn af gömlu eldhúsfeðrum Frakka, Brillat-Savarin um að þorri kvenna helgaði líf sitt baráttunni við að halda sér í réttum skömmtum (lesist holdum) - hvorki of mikið né of lítið. Um 1804 gaf franski læknirinn P.J Marie de Saint-Ursin út bókina "L'Ami des Femmes" tileinkaða Madame Bonaparte. Þar varaði læknirinn konur við að spikast, því það gæti bæði leitt til afmyndunar og leiða. Undir lok aldarinnar kom síðan út bókin "Lecons de Coquetterie et d'Hygiene Pratique" þar sem höfundurinn Mme de Gery, hélt staðfastlega fram að ofát væri ein af verstu fötlunum sem konur gætu orðið fyrir vegna þess að það rændi þeim sjarmanum.

Læsi maður þetta með kynjagleraugum er augljóst að ekki giltu sömu lífsreglur fyrir konur og menn. Hinsvegar var talsvert predikað  fyrir karlmönnum og varað við ofáti en með nokkuð öðrum formerkjum. Tengsl heilsu, t.d getuleysis og ofáts, ófrjósemi og ofáts voru varnaðarræðan til þeirra. Árið 1904 gaf Dr.Monin út rit sem hét Secrets de Santé et de Beauté þar sem hann færði fyrir því rök að heldri stétt Frakklands væri í hættu að útrýma sjálfri sér vegna ofáts og það sem verra var, að varða leiðina fyrir verkamannastéttina til valda. Ekki gott það! Læknirinn hafði áhyggjur af áunninni sýkursýki og öðrum áunnum meinsemdum sem Frakkar væru að koma sér upp.

Eins og sjá má hefur því verið skipulögð áróðurstarfsemi í Frakklandi um að innræta hófsemi í mat. Bæði sprottin af fagurfræðilegum vangaveltum (á við um konur) og heilsufarstengdum áhyggjuefnum (á við um menn).

Í Ameríku hafa megrunarkúrar verið vinsælir eftir að landinn hóf að rífa í sig mat í tíma og ótíma og helst á sem stystum tíma.

Allt frá því á nítjándu öld hafa amerískir stjórnmálamenn þó verið undir stækkunarglerinu vegna holdafars, t.d Roosevelt, William Taft og William Clinton. Ameríkanar hafa gjarnan talað óskaplega mikið um holdafar, vegið og metið sitt frægðarfólk á því.

Leikkonan Kirstie Alley er ein af þeim sem hefur fengið að finna til tevatnsins í meðförum ljósmyndara og fjölmiðla á holdafari sínu og svo virðist sem ameríkanar séu um þessar mundir nánast með áráttuhugsun í tengslum við ofát.

Sjónvarpsefni, leikrit og endurminningar um fitu, ofát, spik og græðgi njóta mikilla vinsælda. T.d leikritið Fat Pig, endurminning Judith More undir nafninu Fat Girl og sjónvarpsþáttur fyrrnefndrar Alley Fat Actress.

Eins og segir í greininni. "Being fat in America, with all the shame, rage and misery it engenders, is emerging as the central focus of a new body of fictional an non-fictional works.

Mótsagnakenndar leiðbeiningar og sífelldir megrunarkúrar hafa auk þess augljóslega ruglað ameríkana í rýminu og truflað tengsl þeirra við mat sem eðlilega uppsprettu næringar og nautnar.

Matarstríð

Að lokum ætla ég að láta fylgja hér skemmtilegar tilvitnanir úr þessari grein.

"The act of consuming food has become charged with an unbearable tension because the consumer is trapped by mixed messages. 

The American paradox is notably unhealthy people obsessed with the idea of eating healthily.

If marketers can create guilt in a population saturate with fat, they can use obesity to sell both health and unhealth (Richard Klein 1994)

Og svo að lokum

Hverjum öðrum en ameríkönum dettur í hug að flækja umræðu um hnattræna hlýnun inn í umræðu um ofát?... þó samanburðurinn hér sé athyglisverður

Is it any wonder, as the New York Times pointed out in a recent article on the link between obesity and global warming, that the bad news about obesity makes overweight people want to eat more? 

Paradoxically, guilt and fear about eating lead consumers to make even unhealthier choices, an to eat alone for fear of being judged.

Semsagt að því ofstækisfullari sem að umræðan um ofát verður þess meiri hætta er á að fólk sem er í vandræðum með holdafarið eða telur sig eiga í vandræðum með holdafar sitt fari að fela gjörninginn að matast. Uppsprettu bulimiu (átröskunar). Humm!

Niðurstaða greinarinnar er að Frakkland hafi nú þegar öll hjálpartæki tiltæk til að berjast gegn ofáti, en það séu sterk matarmenning sem hvetur til jákvæðrar upplifunar af mat og ánægjunnar að matast, betri opinbert heilbrigðiskerfi en ameríkanar, færri sjónvarpsstöðvar með auglýsingar og færri sjónvarpsauglýsingar, minni heilsu-átaks markaðssetningu og engar markaðsaðgerðir í skólum.

Mér fannst þetta athyglisvert. Því ef eitthvað er, erum við nær ameríkönum en frökkum hvað suma þessa þátta varðar.