Ókeypis að brosa!

Hinir betri borgarar Íslands með skuldahalann á eftir sér í formi húsvagns eða hjólhýsis þurfa greinilega að læra að fá útrás á uppbyggilegri hátt en að skeyta skapi sínu á saklausu starfsfólki Spalar.

Hér í góða veðrinu undanfarið hef ég orðið vitni að því að geðslag samborgarana virðist hafa breyst til hins betra, nú líður varla sá dagur að maður mæti ekki brosandi manneskju á förnum vegi, alveg ókunnri. Mikið finnst mér þetta mikil bragarbót á viðmóti Íslendinga. Svo er náttúrulega frábært að það er ókeypis að brosa, maður bara jafnvel græðir á því, svei mér þá.

Svo má ekki gleyma að góð aðferð til að fá útrás er að berja koddann sinn, ef maður er svolítið aggressívur. Þá meiðir sig enginn nema dúnninn, en honum er nokkuð sama.

Svo má sparka í vegginn, en þá er kannski vandinn að maður getur sjálfur meitt sig.

Best er að vera einlægur og viðurkenna að maður er frustreraður yfir skuldunum, þá sefur maður bæði betur og getur brosað á móti vegfarendum. 

 

Dólgslæti og dónaskapur

Öfund og gott fólk

Góð vinkona vinkonu minnar, alveg yndisleg kona hér í bæ var að segja mér frá góðri ferð til Hawaii í vor og ýmsu öðru. Við vorum að spjalla lífið og tilveruna eins og gengur. Hún fór þá að tala um öfund og taldi sig heppna að vera laus við öfund. Ég hafði einhvern veginn aldrei hugleitt þetta sjálf, en komst að því eftir nokkra umhugsun að ég væri mögulega líka laus við þennan kvilla sem spillir fyrir svo mörgu, bæði í samskiptum fólks og kemur að ýmsum ranghugmyndum um lífið og sjálfið.

Það er nefnilega ekki neitt gefið í henni versu!

Í samtali við aðrar vinkonur fórum við að fílósófera um að í okkar samfélagi væri mikil hallelújun á vondu fólki og þess vegna væru margir sem að væru uppfullir af hugmyndum um hættur í hornum og launráð illgjarnra og að yfirhöfuð væri voðalega hættulegt að vera þar sem maður væri eða færi.

Við komumst að þeirri niðurstöðu að heimurinn er fullur af góðu fólki en því er sjaldan gert skil t.d í fjölmiðlum sem seljast betur á fréttum af óförum, illvirkjum og öðru slíku.

 ....og svo er gott að fá sér sítrónuvatn!

Flogið á vængjum sumarsins (væri flottara ef það væri vorsins)

Þrátt fyrir að vera ein án strákanna um þessar mundir er margt skemmtilegt að sýsla.

Helgin hefur sannarlega verið viðburðarík og full af skynhrifum og upplifunum. Eftir að hafa farið að skoða íbúð með Völu vinkonu og spjallað við hana yfir hvítvínsglasi á vegamótum um framtíðina, málningarvinnu og skemmtileg matarboð, hjólaði mín heim.

Einhverra hluta vegna er Rósa sambýlisköttur minn ekki alveg að uppfylla félagslega þörf mína um þessar mundir þannig svo að ég hjólaði yndislegan spotta meðfram nauthólsvíkinni yfir í skerjafjörð og sá hvernig sumarið fer með ungviðið sem dansaði fjöruglega við logandi varðeld á ylströndinni og naut lífsins (mér sýndist þetta vera allt í sómanum, allir að skemmta sér).

Lykthrifin bárust að vitum mér á leiðinni og það eru gæði hjólamannsins, að þau skiftast, sætur keimur blómanna berst í vitin, grasið og hvönnin hafa annan og svo mætti lengi telja og úr verður besta sinfónía vitanna. Ekki er verra að vera með góða tónlist í eyrum - þá líður mér eins og fugli, frjálsri - er einhvern veginn að lifa í botn.

Við tók spjall við Pálma og Sigrúnu fornvini mína um lífið og tilveruna og skrýtnar aðgerðir borgarinnar í bakgarðinum...fram á nótt.

Sumarnóttin er þögul við Nauthólsvíkina - ég flaug tilbaka á hjólinu, hélt að klukkan væri rétt eftir miðnætti en leit á klukkuna...úps, hún var að ganga fjögur.

Í gær fórum við Sigrún Birgis síðan í fjallaferð, nánar tiltekið í anddyri Höfuðborgarsvæðisins og gengum á Hengilssvæðinu í nokkra klukkutíma. Þar var ægifagurt og jarðhitaholurnar hvissuðu og hvæstu, einar um að rjúfa friðinn í ólíkum dalverpum.  Við enduðum síðan á að borða nestið okkar í laut og horfðum á ægifagurt útsýni að Skeggja og í hina áttina til Þingvallavatns. Veðrið var með besta móti, sól að mestu og hlýtt. Við völdum Fræðslustíginn í gegnum Dyradal. Hittum engann nema nokkra ferðamenn á einstaka útsýnispöllum og svolítið rjátlulegar kindur sem að hefðu þurft rúningu. Ég mæli með því að fara ekki of langt yfir skammt, og fá útrás fyrir hreyfiþörfina í þeim mörgu göngumöguleikum sem að svæðið býr yfir.

Eftir að hafa legið eins og skötur og notið lífsins í sundlauginni í Laugaskarði í Majorka veðri var stefnan tekin á þokulagt Reykjavíkursvæðið í dásamlegt matarboð hjá Heiðu sætu og Einari - þar sem urðu ánægjulegir endurfundir við menntaskólavinkonur ásamt öðru góðu fólki.

Í millitíðinni höfðum við Sigrún komið við í nýrri íbúð hennar sem er með útsýni yfir gömlu höfnina, eitthvað sem að kitlaði sjóntaugar mínar. Ég elska að horfa yfir hafnir og ekki er verra skoða mannlífið í leiðinni. Hópur fólks var að koma tilbaka úr hvalaskoðun með Eldingu. Það var gaman að sjá höfnina svona lifandi, þó á nýjum forsendum væri.

Þá var stefnan tekin á ölstofu Kormáks og Skjaldar þar sem margt var um manninn og nokkuð af kunnuglegum andlitum, auk vina. Skrýtið samt hvað maður nær lítið sambandi við fólk svona til að eiga einhverjar vitrænar samræður. Ég ílentist út í reyktjaldi þar sem gömul skólasystir úr menntaskóla söng og gerði grín. Önnur (líka gömul skólasystir) bættist í hópinn og fór mikinn (mikill húmoristi þar á ferð). Sú fyrrnefnda byrjaði þá að segja mér að hún hefði í mörg ár reglulega mætt á ölstofuna til að finna ástina og eftir að vera algjörlega búin að missa vonina, hefði hún nú loks fyrir stuttu hitt mann sem að hefði snortið hana í hjartastað (úti í tjaldinu). Hún var algjört kjútípæ þegar hún var að segja frá þessu. Ég eins takmörkuð og ég er, á samt erfitt með að sjá sjálfa mig vera svona þolinmóða. Mörg ár! Mér finnst að auki þessi rammi (þ.e barinn og umgjörð hans) ekki alveg vera staðurinn þar sem maður bara hittir þann rétta. En hver veit.

Í dag skellti ég mér í kolaportið og kom út klyfjuð...af bókum. Mér er ekki bjargar auðið, þegar ég kemst í bækur. Fann tvær ferðasögur, aðra frá nítjándu öld um Íslandsferð Dufferin lávarðar og er nú alveg djúpt sokkin í hana, aðra eftir danskar konur tvær frá fjórða áratug tuttugustu aldar. Ég fann að auki algjöran dýrgrip um síldarsögu Íslendinga.

Ef þetta heldur svona áfram enda ég á því að þurfa að borða bækur.

Í lok síðdegisins fór ég að sjá heimildarmyndina Kjötborg í Háskólabíói. Það er ekki oft sem ég er stolt af að vera Reykvíkingur en svo snart þessi mynd mig að ég kom gangandi út stolt sem páfi yfir  því að í borginni okkar er griðastaður og sölustaður sem sameinar bæði mannkærleik og viðskipti. Gunnar annan kaupmannanna þekki ég úr æsku minni, við vorum nágrannar þegar ég var unglingur. Gunnar og Inga kona hans eru yndælisfólk og eljusemi þeirra bræðra er til að vera stoltur af. Ég þekki svosem líf hornkaupmannsins af eigin raun sem unglingur þar eð pabbi minn rak Birkiturninn ásamt félaga sínum til margra ára. Ég kynntist mörgum Vesturbæingnum á þeim árum þar sem ég hímdi í lúgunni og afgreiddi. Margt af því fólki sem kom fram í myndinni kynntist ég einnig þar. Þeir félagar gáfust upp á rekstrinum þegar að magninnkaup urðu reglan og lítil sjoppa mátti sín lítils í samkeppni við stórmarkaði og vídeóhallir. Birkiturninn er nú blómabúð (var áður bæði söluturn og blómabúð), og byggi ég í þeim enda bæjarins væri ég reglulegur gestur, enda mjög háð blómum og yndisauka þeirra.

Óvæntar gestakomur á reykvískum heimilum heyra orðið undantekningana til, en svo heppin var ég að eftir kvöldmat var hringt á dyrabjöllunni uforvarendes. Þar stóðu Helgi og Tóta sem höfðu verið að viðra nýju vespuna í fjölskyldunni. Ég heppin! Spjall yfir kaffibolla, hlátursrokur og gamanmál.

Þetta hefur greinilega bara verið annasamasta helgi eftir allt. Sannarlega flogið á vængjum sumarsins (oh bara að þessi árstíð væri lengri). 

Bleika ryksugan og flugdrekinn

Jæja, þá gafst sú gamla upp, sá eðalgripur af ryksugu sem keyptur var fyrir um áratug eftir mjög svo skipulagðar rannsóknir undirritaðrar á neytendatestum bæði dönsku, bresku og amerísku neytendasamtakanna. Það átti greinilega ekkert að klikka í ákvarðanatökunni um væntanlega ryksugu, enda sú sem skrifar þá ólétt og óeðlilega skipulögð. Á þessum undratímum óléttunnar hef ég orðið alveg agalega upptekin af perfektionisma. Skrýtið, það er greinilega kveikt á einhverri hormónastarfsemi sem ertir heilastöðvar fullkomnunaráráttunnar í mínu tilviki.

Nema hvað, hún brann bara yfir, eðalgripurinn sem átti að endast heila ævi - AEG vampíran. Þar eð kötturinn er búinn að vera að leggja hárbreiðu yfir íbúðina á undanförnum vikum er hreinlega ekki hægt að lifa án gripsins góða. Svo nú voru góð ráð dýr. Ekki tími ég að eyða peningum í einhvern róbót sem getur ekki ryksugað ofnana hjá mér, eða farið milli púða í sófanum eða farið undir allar kommóðurnar og innvolsið í íbúðinni.

Ég skrapp út og kom að vörmu með bleikt tryllitæki frá Electrolux sem hafði í ofanálag unnið einhver hönnunarverðlaun.

Strákarnir urðu rosa glaðir enda gripurinn mjög aðlaðandi og ég fæ ekki betur séð en að það verði hreinlega rifist um að ryksuga hér á þessu heimili á næstunni, og ekki ætla ég að kvarta yfir því.

Heldur njóta með tærnar upp í loftið að lesa góða bók og glotta útí annað.

Við Elías skruppum síðan út í Viðey á fjölskylduhátíð til að smíða flugdreka. Það var hin mesta áskorun fyrir mæðgin enda ekki mjög æfð í slíku. Margar fjölskyldur láu einbeittar yfir þessu og margt meistaraverkið leit dagsins ljós. Okkar var bleikur og svolítið skakkur en gekk samt. Við lærðum að það þarf að gera góðan hala á gripinn til að hann virki vel. Gerum það næst. Veðrið lék við okkur og eftir þessa góðu endurfundi við eynna út á sundi er næsta víst að við notum tækifærið fljótt aftur til að fara og njóta náttúrunnar þar. 

Komin heil og höldnu frá Rússlandi ofl

Ég lenti á heilu og höldnu (hvad ætli thad thýdi annars!) í morgun eftir vidburdaríka viku med Calotte Academy sem afreksmadurinn Lassi Heininen hefur borid hitann og thungann af sídan 1991 (geri adrir betur!).

Vid vorum í Inari í Finnlandi, Kirkenes í Noregi og Murmansk í Rússlandi.

Hitti gamla félaga eftir langan vidskilnad, t.d Tuula Tuisko, Larissa Riabova, Vladimir Didyk ofl. En kynntist lika nýju afbragds fólki, m.a íslendingum sem ég hef aldrei hitt ádur (er thad hægt?)

Samvera med fólki sem er skemmtilegt, vel gefid og hefur talsvert til málanna ad leggja er ein af mínum uppáhaldsidjum. Slík samvera reynir thó stundum á, eins og gengur, madur er saman frá morgni til kvölds (og stundum fram á morgun ef fjör er). Ég vona ad ég hitti flest thetta fólk aftur og er raunar viss um thad.

Efni fundarins í ár var "Climate change defining human security".

Nú er ég búin ad vera í nánast óslitinni vinnutörn í tvo mánudi en er samt afslappadri en oft ádur. Thad er svo skrýtid ad stress er mismunandi. Fólkid í kringum mann hefur heilmikid um thad ad segja hvort stressid verdur uppbyggilegt eda nidurbrjótandi, en audvitad líka hugarfar manns sjálfs.

Thó hér hafi ad mörgu leyti verid yndislegt ad dvelja aftur er ég farin ad hlakka mikid til ad koma heim til Íslands - get ekki bedid, tel dagana.

Grænt gras

Eg leit niður á blettinn þar sem ég bý og sá að grasið var orðið grænt. Hvílíkt undur. Vorið er komið, allavega hér í Danmörku þar sem sólin skín og tuttugu gráður í lofthita er raunin. Hér má sjá bera leggi, fólk í stuttbuxum eða pilsum. Ég hafði bara ekki tekið eftir grasinu fyrr. Vá, gaman að vorið er komið!

Costa del Steypa

Ég hef aldrei orðið vör við að danskar vinkonur mínar létu aftra sér að vera berar að ofan í sólbaði við strendurnar. Ég er hinsvegar svo brjóstastór frá náttúrunnar hendi að ég mér hefur aldrei almennilega liðið vel að vera berbrjósta á ströndinni.

Að vera berbrjósta í sundlaugum, sem í Danmörku eru flestar innandyra og hundkaldar, get ég ekki alveg séð að sé frábær mótívation til að sýna fram á "JAFNRÉTTI" með því að bera sig. Það mun ekki hafa áhrif á mig svosem en ég sé berlega fyrir mér að tútturnar mæta sem leggja mikið í að sýna sig og sjá aðra.

Danir og kynlífsfrelsið er annars kapítuli útaf fyrir sig. Við Íslendingar erum hreinlega algerar teprur við hliðina á þeim.

Ég hélt ég væri orðin ein af þessum ósýnilegu miðaldra konum sem lufsast bara svona áfram einhvern veginn, en lenti í því í gærkvöldi að ungir karlmenn uppúr tvítugu hópuðust í kringum mig og sýndu frekar aktívan áhuga á einhverju öðru en bara kurteisislegu spjalli. Ég verð að viðurkenna að þetta var nú bara svolítið hressandi fyrir egóið. En innri rödd skynseminnar hrifsaði í mig um leið, ég fór að hugsa um bíómyndina Mr.Robinson og bíómyndina hans Erly vinar frá Brasilíu um brasilískar hefðir af þessu taginu. Mér varð bara ekkert um sel, ætla nú ekki að fara að bendla mér við pædófílu.  Í augum dananna (Sören var sárhneykslaður á mér) var ég afskaplega tepruleg við aumingjans strákana.

Konur mega bera brjóstin í Kaupmannahöfn

Danskir menn tilfinningalega opnari en íslenskir bræður!

Ég er búin að vera að endurnýja kynni við gamla skólafélaga og vini. Hitti Kenneth gamlan skólabróður minn í lestinni í dag sem nú er lektor við Hróarskelduháskóla í karlmennsku og kynjafræðum. Við skiptumst á upplýsingum á gömlum sameiginlegum vinum. Síðan spjölluðum við um lífið og tilveruna og hann sagði mér frá börnunum sínum, síðasta skilnaði og tilfinningum sem bærðust með honum í kjölfarið, og hvernig hann væri að takast á við það um þessar mundir. Ég er búin að vera að vinna með Sören sem var að missa mömmu sína um daginn. Hann er búin að vera að segja mér frá undanförnum ástarævintýrum, tilfinningum í tengslum við móðurmissi og almennt lífsins málum. Jóakim gamall skólafélagi sem nú er á krossgötum vegna þess að nýja kærastan hans er ófrísk og hann mun allt í einu breytast úr föður eins barns í fjögurra barna föður og er ekki alveg með doktorsstyrk í höfn enn hefur leitað mikið til min með andlegan styrk, held ég, og bara svona samveru almennt. Við Sören fórum í bæinn í gær að hitta Samal, þjóðskjalavörð færeyinga og okkar gamla vin frá því í náminu. Hann er nýskilinn eftir tuttugu ára samband og hafði þörf fyrir að ræða það þó það væri allt á rólegri nótum.

Ég er eiginlega alveg paff yfir öllum þessum umræðum um mikilvægari málefni lífsins við þessa gömlu félaga mína, því ég held hreinlega að íslenskur karlmaður myndi aldrei setjast með gamalli vinkonu/félaga og eiga svona auðvelt með að velta upp tilfinningalegum málefnum.

Ég verð að viðurkenna að ég kann ágætlega við einlægni í samskiptum og ég túlka þetta á þann veg að danskir karlmenn séu almennt meira í tengslum við eigin tilfinningar, allavega eiga þeir auðveldara með að tjá þær en íslenskir bræður þeirra. Við erum jú einu sinni bara mannfólk öll saman, lifum við sorgir og gleði, háflæði og fjöru eins og lífsins gangur er. Mér finnst allavega undursamlegt að vita að karlmenn lifa og hrærast, gleðjast og syrgja, eins og ég. 

Barnið ekki feigt!

Ég skil vel að móðirin hafi fengið taugaáfall. Ég átti barn frekar ung. Margar aðstæður urðu þess valdandi að ég þrjóskaðist við í háskólanámi mínu frá því barnið var fjórtán daga gamalt. Ég þurfti að keyra um 40 km leið með lest í háskólann á hverjum morgni og hverju kvöldi heim aftur. Einu sinni sem oftar var ég pínulitið of sein og kom hlaupandi með barnavagninn eftir lestarpallinum þegar lestin var að koma aðvífandi að. Ég missti jafnvægið eitt augnablik og barnavagninn tók stefnuna niður í brautarteinagryfjuna. Til allrar hamingju voru aðrir farþegar nægilega viðbragðsfljótir til að aftra vagninum frá því að hrynja niður beint fyrir framan flautandi lestina. Sonur minn hinsvegar, sem var festur í vagninn með beisli og hékk nú útúr vagninum þar sem lestin strauk hann náði vart andanum. Ég hef oft hugsað um það síðan hversu heppin við vorum og hvað hurð skall nærri hælum. Mikið er gaman að heyra að kraftaverk geta gerst eins og fréttin um þetta litla barn hermir.

Smábarn lenti undir lest og lifði af

Vinnukonan í (fílabeins)turninum!

Jæja, þá sit ég hérna í turninum mínum og hlusta á Susanne Vega. Sat til hálf sex í morgun að reyna að klára kafla sem að ég var auðvitað á síðasta snúning með, eins Önnulegt og það er nú. Það var fyrir öllu að ég náði síðasta fresti, gat sent skjölin rafrænt yfir á vesturströnd Norður Ameríku - ég græddi á tímamismuninum.

Það vakti ýmsar minningar - þegar ég var á "i tyverne" höfðum við þann sið að sitja fram á miðjar nætur og vinna hérna við Norður Atlantshafs svæðasetrið sem ég var að læra við. Eftir að ég varð þrítug átti ég orðið erfitt með að næturvökur og vinnu, eins og ég naut þeirra rósemdarstunda áður. Ég var því eiginlega hissa yfir að ég væri ekki alveg úldin. En ég er hress og í góðu stuði (lesist: vinnustuði).

Ég er aftur komin í stúdentagarða-pakkann þó það verði einungis um sinn, í þetta skiptið. Ég yngist bara öll í anda. Hér er allt strípað og ég kemst að því hvað maður kemst í raun af með lítið. Það er ótrúlegt frelsistilfinning sem fylgir því. Maður þarf lítið annað en einn disk og svo einhver hnífapör, rennandi vatn, eitthvað til að elda á,rúm til að sofa í og síðast en ekki síst lúxus þann að vera í sambandi við alheiminn gegnum tölvu. Hér er meira að segja svarthvítt sjónvarp - Það er hreinlega ekki hægt að kvarta í svona lífsins lystisemdum. 

Ef ég á að hugsa um eitthvað sem ég sakna, þá er það helst að faðma ekki strákana mína á meðan að ég er hérna og svo klappa kettinum. 

Þegar ég vaknaði loks um hádegisbil, eftir að einhverjir stúdentar höfðu vakið mig í morgunsárið alveg logandi fullir (það er svona sem lífið er hjá þessum ungu háskólastúdentum!) dreif ég mig á bændamarkaðinn á miðju Dómkirkjutorginu. Það fyrsta sem ég keypti voru að sjálfsögðu blóm, í þetta skiptið túlípanar. Þó gengið íslenska sé ekki hliðhollt í augnablikinu og það sé orði hálfdýrt að vera hér í Danaríki allt í einu, þá þarf íslenska krónan að lækka talsvert meira gagnvart dönsku gengi til að ekki borgi sig lengur að kaupa um tuttugu túlípana miðað við íslenskt verðlag.

Uhm, ég naut þess að ganga um hið gamla biskupsvígi og kaupa perur, kartöflur, aspargus, makríl og fleira gott. Mikið vildi ég óska að svona kúltúr væri til heima.  

Nú koma sveitavargarnir frá Selsö slot í kvöldmat til mín. Ég vona að ég eigi nóg að hnífapörum til að gefa þeim að borða.