Namminamm!

Ég hef undanfarin ár alltaf farið út að borða mér til mikillar ánægju undanfarin ár þegar FOOD and FUN hefur staðið yfir.

Fyrstu árin lagði ég áherslu á að smakka mat kvenkokka eða þeirra sem lögðu áherslu á staðbundin matvæli, helst lífræna framleiðslu eða eitthvað í þeim stíl.

Ég hef aldrei orðið fyrir vonbrigðum. Bærinn og veitingahús iða á meðan á þessum viðburði stendur.

Baldvin og Siggi Hall og allir aðrir sem hafa lagt hönd á plóg sem eru býsna margir eiga hrós skilið fyrir þennan viðburð sem glæðir Reykjavík lífi.

Nú bregður svo við að ég fer væntanlega ekki - enginn hefur gefið kost á sér að snæða með mér, og ég hef einfaldlega ekki pantað borð vegna eigin anna. ..........

OG ÞÓ

Ég fór í gær á skandinavískt hlaðborð og borðaði dýrindis gellur í norræna húsinu með samstarfsfólki. Namminamm, það var gott. Í norræna húsinu fer nefnilega fram matarhátíð í mörgum víddum sem heitir Mat och lust Festival - eða - Ný norræn matargerðarlist Festival 17-24.febrúar.

Þar er bæði hægt að njóta rétta gegnum munninn og eyrun! rosa skemmtilegt!

Ég fer þó tæpast á hina hefðbundnu food and fun þar eð ég var ekki búin að gera ráðstafanir, en er þó opin fyrir öllu ef einhver afpantar. Þá vitið þið það gott fólk.

Megi snæðingurinn verða góður.

Búist við að 25 þúsund manns taki þátt í Food & Fun 2008

Nú er ástarfaraldur á Keflavíkurflugvelli!

Við Elías vorum að velta fyrir okkur hvernig ástarfaraldur myndi haga sér ef hann smitaðist frá Eymundssyni yfir á Keflavíkurflugvöll.

Fyrir viku síðan lá ég í næstum tólf tíma og beið eftir að flugvél sem ég átti bókað far með drifi sig á loft í átt til Kaupmannahafnar. Eitthvað lét vélin eða áhöfn eftir sér bíða því það var reynt verulega á langlundargeð farþeganna. Svosem ekki skrýtið, þar eð mikil veður höfðu geisað daginn áður og riðlað mörgum komum og brottförum. Ég hitti dani sem höfðu setið innlyksa í flughöfninni á annan sólarhring á leið til Ameríku. Þau voru nú ekki í miklum ástarhug, hvorki til veðurfars, lands, flugfélags eða matarins sem hafði verið boðið upp á á meðan þau biðu. Þau langaði mest í heitt bað og gott rúm. Sömuleiðis var þýska konan sem ég spjallaði við og var á leið til Boston en hafði verið innlyksa í fimm tíma í flugvél fyrir utan stöðina daginn áður og með æluspýju á öxlinni frá næsta farþega ekki í ástarhug til Icelandair. Hún horfði á mig áhyggjufullum augum, svona með germanskri hörku eins og þeim einum er lagið. Fannst þessi óordnung í íslensku veðurfari eitthvað ruglingsleg. 

Ekki varð ég mikið vör við ástarfaraldur á vellinum þó að tekið væri að draga nær innfluttum Valentínusardegi verslunarmanna. Fólk hegðaði sér ósköp eðlilega, svolítið heft og innilokað eins og íslendingum einum er lagið.  En mikið hefði nú verið gaman að sjá fólk hegða sér öðruvísi, svolítið ástúðlega eins og það hefði fengið einhvern snert af veirunni úr ástarfaraldrinum sem Eymundsson auglýsti svo fjálglega.

Reyndar voru nokkrar fjölskyldur samankomnar og létu biðina lítið á sig fá, þetta var eina fólkið sem hagaði sér svolítið ástúðlega. Einn karlmaðurinn í hópnum átti greinilega afmæli og ferðafélagarnir höfðu safnast saman í kringum borðið hans í biðsalnum og hófu nú upp raust sína og sungu afmælissönginn en afhentu honum pakka að honum loknum, kysstu og föðmuðu afmælisbarnið.  

Ekki var mikið um ástarfaraldur þegar einhverjir aumingjans Keilubúar á miðnesheiði voru skyldir eftir við vegaslóðann að háskólaþorpinu vegna veðurs!

Ekki var mikið um ástarfaraldur í Vinningsskipulagi Vatnsmýrarinnar, búið að jafna Öskju náttúrufræðihús við jörðu (það er allavega ekki á teikningunni!).

Það var svolítið um ástarfaraldur í Hróarskelduhöfn þar sem fjölskyldur og pör gengu um í sólskininu og horfðu út á fjörðinn síðastliðinn sunnudag.

Reyndar var ekki mikið um ástarfaraldur á Keflavíkurflugvellinum um síðustu helgi. Einn fárra sem ég hitti sem ég þekkti var einmitt að búa sig undir að flýja land úr ástarfsambandi sem hafði beðið skipbrot. Ekki að hann segði það berum orðum, en það var augljóst.

Næst þegar við Elías eigum leið um Keflavíkurflugvöll ætlum við að ímynda okkur að það séu allir laumuástfangnir og hagi sér bjánalega. Það er miklu skemmtilegri tilhugsun og svo vekur hún kátínu og gerir lífið skemmtilegra en hitt.

 

Sunnudagsblús!

Er að reyna að púsla saman vorinu í huganum og plana. OHHH, ég gæti stundum hent sjálfri mér út í hafsauga. Ég þjáist í augnablikinu af bæði valkvíða og ákvarðanatökufælni. Hundleiðinleg fyrirbæri sem fylgja mér stundum. Auðvitað ákveðin tegund lúxusvandamála, verður að viðurkennast en samt ákveðin sunnudagsblús.

Ég er að fara til Brasilíu til hliðstæðu Silicon Valley sem heitir Campinas, og er í Sao Paulo fylki. Hlakka til, en ber samt heilmikinn kvíðboga fyrir að fara að þvælast þetta ein í karlrembuland þar sem bæði líkamsárásir á kvenfólk og rán eru daglegt brauð. einhvern veginn þarf ég að koma mér frá Sao Paulo stórslysalaust 300 km inn í landið.

Ég mun auðvitað vera undir verndarvæng Leon á meðan ég er að vinna með honum en það er löng ferð þangað, og hann varaði mig við.

Sagði, þú veist að Brasilía er þannig land að það er betra að hafa karlmann sér við hlið, bara til að komast hjá áreitni og öðru veseni.  Ég man að á sínum tíma þegar að ég tók strætó eða lest í Mexico City var ég ávallt með uppspennta nælu til að stinga í holdið á hugsanlegum áreiturum. Þeir héldu sig sem betur fer fjarri, þegar ég og vinkonurnar sýndum nælurnar. Maður upplifði svo sem ýmislegt. Skrýtna karla að rúnka sér upp að manni og annað miður áhugavert.

Það er því ekki að ástæðulausu að yfirvöld í borginni hafa tekið upp sérlega kvenstrætóa til að vernda kvenfólkið þar í borg.

Ég á nokkra kosti í stöðunni. Auglýsa eftir ferðafélaga eða ráða mér lífvörð. Ætli ég verði ekki að spyrja Leon fleiri ráða. Hann heldur örugglega að ég sé algjör kveif. 

Arfa-lélegar ferðaauglýsingar! Part I

Ég skil hreinlega ekki hvaða auglýsingastofur vinna fyrir sumar ferðaskrifstofur. Það eru greinilega ekki frjóustu hausar þeirra sem fá að krafsa í ferðaauglýsingar.

Ein þessara arfalélegu auglýsinga birtist frá ferðaskrifstofunni Úrval Útsýn í blöðum í morgun. Það er eins og skrifstofan telji mögulega viðskiptavini og ferðamenn á þeirra vegum einhverja grasasna. Eins gefa þeir sig ekki út fyrir að vita allt of mikið um áfangastaðinn sem þeir eru að auglýsa ferðir á samanber mynd að neðan.

Sjá baksíðu fréttablaðsins

Hið athyglisverða er að titill auglýsingarinnar er framandi fegurð í Tyrklandi. En ekkert á myndinni gefur til kynna framandi fegurð. Stelpan sem er voða flott í bikini virðist nýstiginn út úr brúnkukremssprautun og hið ægilega spennandi land sem á að fara til birtist í klettagarði við strönd, það er allt. Stelpan hrukkar sig meira að segja á nefinu á meðan hún heldur á skilti sem á að sýna hvað það eru mikil kostakaup í að fara til Tyrklands. Andlitsviprurnar gefa til kynna að hún sé að blöffa, plata viðskiptavininn til að fara á auðnulega strönd þar sem ekkert er nema ef vera skyldi einmana pálmatré, stórskorinn brúnkusprautaður norðurlandabúi og ef til vill ævintýramaður í fallhlíf við sjóndeildarhringinn. Mér sýnist meira að segja bakgrunnurinn bara vera lélegt leiktjald sem aumingja stúlkunni hefur verið komið fyrir framan á meðan á myndatöku stóð.

Ekki beinlínis til þess fallið að freista fólks - eða fá það til að taka spennu-andköf..Váaa! 

En hvernig ætli Tyrkir sjálfir auglýsi Tyrkland?

 Turkish Airlines auglýsir Tyrkland á fornum siðmenningum, arfleifð og horfna tíma (annars staðar). Verið er að vísa til þess að tíminn hafi staðið í stað og þannig verið að höfða til nostalgíu fólks um friðsæld, anda horfinna tíma. Horfðu aftur í tímann - Turkey welcomes you.

                                           Eitthvað annað en brúnkusprautuð stelpa frá Íslandi í forgrunni.

Danir auglýsa meira að segja Tyrkland í ljósi þess að þar sé hægt að næra andann. Soulferie, segja þeir.

Ferðamálaráð Tyrklands leggur meira uppúr menningu, innviðum, náttúru en trash-túrisma sem íslenskar sólar-ferðaskrifstofur virðast vera svo hrifnar af.

Hvað er eiginlega að íslendingum og lítið björtum hausum auglýsingastofa. Er þetta kuldinn og veðrið úti sem gerir auglýsingamenn svona bjartsýna á að neytendur muni bara gleypa við feiklegri freistingaauglýsingu!

Standið ykkur betur í framtíðinni! Neytendur sjá í gegnum svona húmbúkk! Sýnið ferðaskrifstofur að þið búið yfir þekkingu í staðinn fyrir svona skrum. Vekjið áhuga fólks með innihaldi fremur en yfirborði.

Auglýsendur vinnið vinnuna ykkar betur!

Ferðamálamarkaðssetning sem geispar golunni!

Einar Gústavsson hefur lengi verið mjög öflugur í markaðsmálum á Íslandi sem áfangastað. Ég hélt annars að hann hefði verið að draga sig í hlé og Ólafur Hand að taka við. Ekki margt sem bendir til þess samkvæmt fréttinni.

Einar stóð meðal annars fyrir því að gera mjög vandað og flott markaðsátak í Norður Ameríku fyrir nokkrum árum þar sem hálfri milljón vídeó-diska var dreift um álfuna til að vekja athygli á ferða-auðlindum Íslands af ýmsum toga.

Mér finnst þessi íslandskynning í tengslum við myndina The Bucket list einnig mjög frumleg, en velti fyrir mér slagorðunum "A must see destination before you kick the bucket", sem í lauslegri þýðingu myndi vera "Alveg nauðsynlegur áfangastaður áður en þú hrekkur upp af eða geispar golunni". Hvurslags eiginlega er þetta á nú að fara að draga fleiri ameríska gamlingja á grafarbakkanum hingað, eða hvað meina þeir félagar eiginlega?

Íslandskynning í tengslum við frumsýningu The Bucket List

Hvernig ég eignaðist blaðafulltrúa!

Ja hérna. Hann Stefán Valsson, sem er með mögnuðustu leiðsögumönnum hér á landi (ég hef það frá erlendum ferðamönnum sem hafa ferðast með honum) gerðist uforvarendes blaðafulltrúi minn.

Það vildi þannig til að ég var með erindi á þjóðarspeglinum, uppskeruhátíð félagsvísinda við Háskóla Íslands í lok árs. Nema hvað, nokkrum dögum síðar var umfjöllun um erindið komin í morgunblaðið og á heimasíðu leiðsögumannafélagsins. Læt hana fylgja með, bara í gamni.

Þó greinin hafi fyrst og fremst fjallað um atferli stórfyrirtækja í beinum alþjóðlegum fjárfestingum í ferðaþjónustu er hægt að draga ályktanir sem lofa ekki endilega góðu fyrir leiðsögumenn framtíðarinnar. 

Nokkur umræða spannst fyrir tilstuðlan bloggs Berglindar Steinsdóttur leiðsögumanns um hvernig íslenskir bílstjórar á rútum hafa orðið að bjarga lítt vitandi leiðsögumönnum hér á landi vegna þess að vöntun er á þeim og því er ráðist í að ráða fólk sem hvorki hefur menntun né þjálfun. Leiðsögumönnum er víða misboðið hvernig þekking þeirra og þjálfun er ekki nægilega viðurkennd og jafnvel gjaldfelld og vilja meina að þeir þurfi löggildingu starfsheitis til þess að halda velli. Ég þekki reyndar ekki mörg dæmi sjálf um ófarir íslenskra leiðsögumanna með menntun en hef heyrt að þess séu dæmi að ferðaþjónustuaðilar hafi í neyð verið að flytja inn erlenda leiðsögumenn sem lítið þekktu til staðhátta og lásu mest af bók, í "míkrafóninn" í rútunni. Það boðar auðvitað ekki gott.

En heimasíða leiðsögumannafélagsins er auk þess allrar athygli verð, þeir hafa verið að spá í ímynd stéttarinnar og einkennisbúninga í þeim tilgangi. Það fannst mér áhugavert.

Innrás erlendra fyrirtækja í ferðaþjónustu á Íslandi

10.12.2007. „Ekkert í okkar löggjöf stendur í vegi fyrir eignarhaldi erlendra aðila á fyrirtækjum í ferðaþjónustu á Íslandi.“ Þetta sagði Anna Karlsdóttir lektor í ferðamálafræðum við Háskóla Íslands á ráðstefnu um félagsvísindi á nýju háskólatorgi 7. desember.   Fjölbreytt eignatengsl í heimsviðskiptum eru líkleg til að smitast inn í ferðaþjónustugreinina hér á landi sem annarsstaðar. „Það er einungis tímaspursmál hvenær erlendir fjárfestar fara að líta íslensk ferðaþjónustufyrirtæki hýru auga sem fjárfestingarkost,“ segir Anna sem hefur rannsakað áhrif skemmtiferðaskipa í hnattrænu samhengi. Og margt ber að varast. „Með auknum láréttum og lóðréttum tengslum í ferðaþjónustu getur skapast sú staða að hagsmunir fyrirtækjanna verði allsráðandi í þróun ákveðinna ferðamannastaða eins og farið er að gæta víða“. Anna nefnir sem dæmi ítök alþjóðasamsteypa í Alaska þar sem hagnaður af starfseminni rennur að litlu leyti til samfélagsins á meðan álag á samgönguæðar er borinn af samfélaginu. „Með auknum ítökum alþjóðlegra samsteypa eru staðbundin sjónarmið ekki endilega efst á baugi í þróun og mótun greinarinnar. Valdahlutföll riðlast og svæðisbundin ávinningur getur orðið óverulegur“. Anna vitnaði til rannsóknar sem kom út árið 2003. Í rannsókinni kom fram að á eins árs tímabili frá árinu 2000-2001 hafi 7 skipafélög á um 10 leiðum hætt starfsemi í kjölfar yfirtaka. Þrjú skipafélög eru orðin langsamlega stærst og þess vegna allsráðandi í greininni enda hafa þau ítök á öllum stigum söluferlisins frá ferðaskrifstofum til hótela og hópbifreiðafyrirtæki. Aðeins um tugur minni og óháðra skipafélaga starfar enn í skemmtiferðasiglingum. Yfirtaka á hópbifreiðafyrirtækjum er dæmigert fyrsta skref skipafyrirtækjanna þegar þau byrja að hasla sér völl í landi, segir Anna. „Ef skipafélögunum finnst þjónustan sem þau fá ekki nógu góð eða þeim finnst hún of dýr hugsa þau sér til hreyfings.“ Lítil ítök erlendra eignaraðila hafi einkennt íslenska ferðaþjónustu hingaðtil. Anna segir það koma til með að breytast eins og annarsstaðar. „Það er aðeins tímaspursmál hvenær erlendir aðilar hasla sér völl hér á landi og hvernig það muni þróast.“  Stefán Helgi Valsson Heimild: Anna Karlsdóttir (2007). „Að hafa heiminn í hendi sér! Skemmtiferðaskip í hnattvæðingarsamhengi“. Rannsóknir í félagsvísindum VIII. Viðskipa- og hagfræðideild Háskóla Íslands. Erindi flutt á ráðstefnu 7. desember 2007. Ritstj. Ingjaldur Hannibalsson.

Að tryggja innlit!

Alveg eins og í bloggheimum eru ferðaskrifstofur á netinu í meira og meira mæli að standa fyrir ýmiskonar kosningum eða þrautum til að tryggja innlit á síðurnar sínar. Ferðaskrifstofan IgoUgo stendur fyrir skemmtilegum spurningakeppnum um staði sem heitir off the map. Þar er skoðendum/viðskiptavinum boðið að bera kennsl á staði. Hér er t.d ein skemmtileg. Spurt er hvar er þessi jarðlög að finna?

 Ég myndi giska á að þau væru á eyjunni Gabriola í eyjabeltinu undan strönd Bresku Kólumbíu en ég er ekki alveg viss þó. Kannski geta einhverjir jarðfræðingar svarað þessu betur en ég.

Hér er önnur sem allavega nemendur mínir ættu að geta svarað!!

Hvar eru þessar stúlkur staddar?

 Annars má líka skoða þetta á slóðinni.

Pistill III úr Kúbuferð - um áframhaldandi herbergisleit

Við hringdum og bönkuðum án afláts hjá gömlu konunni, en allt kom fyrir ekki - enginn opnaði læst járntjaldið sem var fyrir dyrunum. Eðlurnar voru nú orðnar tvær og húmið byrjaði að síga á. Eftir drykklanga stund (ég hefði nú alveg getað þegið drykk eftir þessar ófarir), drusluðumst við aftur niður alla stigana. Þá kom óðamála nágranni fram á gang. Hann sagði vandamál í gangi..Gamla konan var farin væntanlega eitthvað veik og allt lokað.

En öll vandamál er hægt að leysa. Vinur nágrannans kvaðst hafa annað herbergi sem hann gæti leigt mér. Nú tók við nokkur rekistefna niðri á götu. Óli svitnaði og hringdi í vin sinn og annan. Ekki gott að treysta bara einhverjum fyrir að hýsa mig.

Á tímabili hélt ég að ætti að koma mér fyrir í sjálfu klaustrinu eða annars staðar í nágrenninu.

Spænskan mín er orðin svo fátækleg að ég næ aðein 1/3 af samræðum sem fara hratt fram og allir tala ofan í hvern annan.

Svo kom rólyndislegur ungur ferðamaður franskur, hann kom með Lonely Planet bók í hendinni og spurði mig hvort herbergið sem ég hefði átt að fá væri umrætt herbergi úr ferðamannabókinni (þetta með stjörnuhimninum og þakveröndunni). Hann ætlaði nefnilega líka að falast eftir því væri það hægt.

Um átta óðamála karlmenn umkringdu mig nú og vildu allir leigja mér svefnpláss - ég leit hjálparvana á Óla og síðan þinguðu þeir um hvar ætti að koma mér niður.

Ég og Íslendingurinn herbergislausi hölluðum okkur upp að bílnum og höfðum gaman af öllu fárinu.

Einn kúbananna, Jose Eugenio, virtist mest traustvekjandi og við völdum að fá hann með í leigubílinn til að sýna okkur dýrðina. Áfram var keyrt og við enduðum næstum niður við höfn, Mercad.no.7 Con Via San Ignacio. Við héldum inn í prívat hýbýli Pepe, eins og hann vill láta kalla sig.

Allt var hreinlegt og púritanskt og Pepe sýndi okkur með stolti íbúðina sem hann hafði fengið að taka yfir að ömmu sinni genginni, ný-uppgert baðherbergi og þröngar tröppur upp að svefnálmunni. Flott. Ég ákvað að taka þessu - og bjó næstu vikuna með íranskri nunnu sem var hálf landlaus  - og svo auðvitað húsráðandanum Pepe og unnustu hans.

Hristingur yfir Grænlandssund og menningarsjokk eftir beljandann!

Þá held ég áfram með Kúbu-pistilinn úr dagbókum mínum frá því fyrir tæplega ári síðan.

Hvar á maður að byrja?

Ég kom hingað til Havana í gær (23.12.2006) eftir langa og hálf glæfralega ferð. Eitt versta veður ársins geisaði á landinu í mesta skammdeginu. Drægi úr vindi myndi vélin fara á loft. Eftir nokkra stund á hörðum bekkjum Leifsstöðvar var ákveðið að reyna að sigra veðurguðina. Við fórum á loft og hristumst yfir Grænlandssund. Ferðalangarnir í flugvélinni voru af ýmsum gerðum og stærðum. Mest bar þó á farþegum fyrstu sætanna sem skvettu duglega í sig. Einstæðir karlmenn dómineruðu fyrstu raðir vélarinnar. Markmiðin ljós með ferðinni, drekka og sóla sig.

Sessunautar mínir, tveir vinir á þrítugsaldri voru eftirvæntingafullir. Gamall maður sat fyrir framan mig og lyktaði af óþrifnaði og svita. Sessunautar mínir af gerjuðum bjór og reykhúsi. Ég veit ekki hvor lykthrifin voru skárri. Skötulyktin á Þorlák jafnvel skárri.

Í Halifax settist ég í þægilegan ruggustól og horfði út á flugbrautina á meðan að vélin var fyllt eldsneyti. Nokkrum Íslendingum fannst ég forvitnileg og héldu að ég væri fararstjórinn af því að ég sat í eina ruggustólnum í biðsalnum. Ég tók þá tali, þrjá unga menn sem voru ferðafélagar. Þeir ætluðu að skoða og stúdera Kúbu í lengri tíma. Sá þeirra sem ætlaði að vera lengst eða fram að páskum hafði áform um að skrifa kvikmyndahandrit. Hann sagðist hafa lært í Tékklandi en væri mjög spenntur að dvelja í Kommúnisku landi, það hefði hann aldrei gert!!! Þá áttaði ég mig á að kynslóðin sem er orðin fullorðin og á vonandi bjarta framtíð fyrir höndum hefur ekki lifað tímana tvenna. Það hef ég svosem heldur ekki, en munurinn er kannski sá að ég upplifði refjar kalda stríðsins og upplausnina í kjölfarið.

Hér í Havana eru karlmennirnir myndarlegir. Þeir minna mig á pabba minn. Enda kannski ekki skrýtið að pabba væri haldið í skipinu þegar byltingin átti sér stað áramótin 1958. Þeir sem þekkja hann og þekktu á þessum tíma gátu séð stór líkindi með Fídel og honum (enda hann með alskegg í þá daga).

Hitinn tók á móti okkur á Kúbu. Eftir komuna tóku Óli, Gunnþórunn og Málfríður á móti okkur. Ólafur sagði að ég ætti að búa hjá gamalli konu á móti helsta klaustri Kúbverja, Convento de st.Clara.

Fyrir utan rútu númer fimm þurftum við íslendingarnir enn hálf svefndrukknir af myrkrinu heima að bergja á vatni. Flestir völdu þó Cerveza.

Ein af konunum sem var ein á báti eins og ég tók mig tali og sagðist heita Jóna og spurði hvort við ættum ekki bara að sameina kraftana og halda saman í ferðinni? Það leist mér vel á. Hún átti að búa á Hótel Plaza - svo við urðum samferða í rútunni.

Á leiðinni var stoppað við útsýnisstað þar sem var ægifagurt útsýni og Pina Colada á tilboði.

Á meðan að hópurinn sötraði saltsætan drykkinn gátum við staðið á himinháum svölum og horft yfir djúpt gilið þar sem tugir gamma svifu yfir . Okkur var ekki ljóst hvaða æti þeir gímdu yfir en eitthvað áhugavert hlýtur að hafa verið í skóginum fyrir neðan.

Þegar við komum til Havanaborgar tók við ævintýri sem kristallaði ræðu herra Ólafs úr rútunni.

Í þessu sérkennilega landi er ekki allt sem sýnist!

Mér fannst einkum áhugavert að átta mig á að Kúbanar hafa ótrúleg þolrif og að ein meginástæða þess að íbúar lansins hafa staðið þétt viið bakið á félaga Castro (sem þeir tala um af mikilli aðdáun), þrátt fyrir fátækt og þvergirðingslega stefnu hanns, er að þeir átta sig á að hann er að verja eitt helsta vígið sem Bandaríkin telja sig hafa heimtur til, hér í Karabíska hafinu.

Ég hafði hreinlega ekki áttað mig á fyrr, hversu miðlæg eyjan hefur verið sem bitbein í pólitískri sögu svæðisins.

Ég er að hlusta á band sem heitir Mageyr, hljómfallið og tregafullur söngurinn vekur uppí mér nostalgíu til Mexíkó, Guatemalla ferðarinnar forðum daga. Það er aðfangadagur og íslendingar líklega um það bil að setjast að borðum. Ég er að borða yndislegar baunir og hrísgrjón, ánægð og glöð yfir að vera langt fjarri ofurbústnum væntingum um gjafir og gaum.

Ævintýrið sem tók við í Havanaborg var að hefjast.

Óli fór með mig og herbergislausan Íslending seem ég man ekki lengur hvað heitir í leigubíl til gamla borgarhlutans. Á leiðinni talaði hann fjálglega um að herbergið sem var á fimmtu hæð, það væri mjög sérstakt. Uhm, mér var ætlað að upplifa eitthvað frábrugðið. Frábært!

Þarna var þakveranda (að hans sögn) svo sást yfir alla Havana viejo.

Gamla borgin er hrörlegust og eins og Óli minntist á, sorglegt að þessar fallegu byggingar hafi verið látnar grotna svona niður.

Hér er þó engin eignahaldstengd stéttaskipting og fólkið allt mjög vinalegt.

Leigubílstjórinn æddi um götur gömlu borgarinnar og kallaði öðru hverju út um gluggann til íbúa eins og þeir gera hér gjarnan - eins og til að leggja áherslu á að erfitt sé að rata um - og væntanlega til að treina sér tímann svo ferðin verði eilítið dýrari. Þetta er leiksvið og maður verður var við það í mörgu.

Þegar við loks komumst að klaustrinu í einum hrörlegasta hluta borgarinnar sem er kominn á heimsminjaskrá UNESCO fyrir hnignun - gengum við upp dimmar þröngar tröppur með allan farangurinn (hvenær læri ég eiginlega að pakka almennilega!!).

Loks þegar við komum upp var læst og eðla skreið á vegg mér til friðþægingar (hata sporðdreka þó ég sé sjálf einn og aðrar pöddur).

Framhald síðar......

Nær ár frá Kúbuferð

Ég fór allt í einu að hugsa að það er nær ár frá því að ég dvaldi í Havana á Kúbu mér til heilsubótar og ánægju. Rifjaði upp að þar var sólin miklu sterkari en hér á þessum árstíma. Bragðið sterkara, litirnir sterkari og Fídel upp um alla veggi, þó ósýnilegur væri á opinberum fundum og skjám. Ég bjó við höfnina hjá ungum manni sem ég átti langar samræður við á minni hálfhöltu spænsku um þjóðfélag, líf og störf. Hann var háskólanemi og blaðamaður og leigði út herbergi til að halda sér uppi.

Íslendingarnir í ferðinni voru alveg mát yfir að ég skyldi þora að búa svona hjá heimamanni.

Ég hef sjaldan verið eins örugg og þarna niður við höfnina þó skuggsælt væri víða á kvöldin og stundum einn eða tveir menn sem gengu og fylgdust vel með mér einni með sjálfri mér, smá vegspotta.

Pepe kynnti mig að sjálfsögðu fyrir allri götunni og um leið átti ég tugi vina sem fylgdust með mér og pössuðu upp á mig.  Hann vildi helst láta alla halda að ég væri framandleg ástkona hans (það var bara upphefð fyrir mig og hálf-fyndið, hann var einstaklega myndarlegur) - og svolítið sætt, en auðvitað var ég vestræn og rík í hans augum (ruppinn ég). Við vorum þó góðir félagar.

Eitt kvöld man ég eftir að maður gekk þannig á eftir mér að ég var viss um að ég væri féþúfa í höfði hans, en þegar ég beygði inn götuna mína áttaði hann sig á að ég var á kunnum slóðum, og sneri við.

Ég með listamanninum. 

Í útjaðri Havana býr stórkostlegur mósaík-listamaður að nafni Fuster. Ég vil endilega fá þennan mann í heimsókn til Íslands með verk sín. Hann er merkis-listamaður fyrir þær sakir að hann hefur gert fátæktarhverfi að yndisreit með mósaík-verkum sínum. Þegar ég fór að heimsækja hann tók hann mér afar hlýlega og leiddi mig upp um allt hús á vinnustofur sínar og um hverfið. Hann kynnti mig fyrir fólki sem að sat í stofunni hans (ég veit ekki hvað þau voru að gera, sjálfsagt bara í Siesta). Ég var mjög hrifin að kúbisma hans og fígúratívum verkum, í skúlptúrum, mósaík, flísum og málverkum þó nokkuð hafi borið á endurtekningum. Enda fjármagnar hann hverfisfegrunina algjörlega sjálfur, svo hann þarf að selja verk til þess. Ég varð vör við að hann var mjög dáður og flestir Havana-búar líta mjög upp til hans enda náttúrulega enginn venjulegur maður á ferð. Allstaðar voru kunningjar hans að dytta að verkum hans í hverfinu. Þetta var eins og að vera mættur í miðja hippanýlendu - frábært. Við spjölluðum saman um verkin hans og hverfið og hugmyndir hans um hvernig hægt er að glæða vonir fólks og auka hamingju þess með myndum og listaverkum í nánasta umhverfi.

Ég ætla að blogga um þessa skemmtilegu viðburði og margt annað sem ég varð fyrir í Havana á Kúbu fyrir um ári síðan til að hlýja mér í kuldanum hérna á ylhýra ástkæra.