Uppáhalds jólakveðjan!!!

Heiðursfólkið Philip Vogler og Helga Svanhvít sem reka ferðaþjónustufyrirtækið Islingua senda mér á hverju ári uppáhaldsjólakveðjuna. Þetta eru alltaf mjög frumlegar hreyfimyndir sem þau hafa virkjað ýmsa listamenn til að gera. Í ár hafa Guðjón Bragi Stefánsson gert hreyfimynd en hljómsveitin bloodgroup sá um tónlistina. Þetta er hressandi jólakveðja, ekki hægt að segja annað. Ég stenst hreinlega ekki mátið og set hér krækjuna.

Jólakveðja Islingua

Lærum af mistökum úr öðrum borgum.

Ég er ein þeirra íhaldsömu sem vil gjarna að gamlar byggingar fái að halda sér í miðbænum. Við höfum séð mistök gerast víða þar sem byggingarverktakar hafa farið að spekúlera of mikið í fermetrum og fermetra verði og þannig byggt uppávið, og vissulega er það reynslan víða í öðrum borgum. Nýjar húsbyggingar geta verið flottar, engin spurning, en eins og nýbyggingar eru nú byggðar í miðbænum er lítið sem bendir til að reynt verði að halda í notalega byggð. Lærum af mistökum annara borga áður en það er orðið of seint. Reykjavík hefur ávallt verið kaotísk í byggingarstílnum það má hún gjarna halda áfram að vera, en ekki á kostnað gömlu húsanna í skuggahverfi og við laugaveginn!

Rætt um niðurrif í miðborginni

Þar sem vegurinn endar/byrjar!

Ég var svo heppin að fá bókina hans Hrafns Jökulssonar - Þar sem vegurinn endar, í afmælisgjöf um daginn, reyndar frá gömlum félaga okkar Hrafns frá því á Morfís dögum (úff hvað er langt síðan).

Mér finnst þessi bók afbragðsgóð. það kveður við hreinan tón sem mér líkar vel í skrifum höfundarins. Sagan færist fram og aftur í tíma og staðsetningum en ávallt þannig að maður fylgir þræði vel og svo eru líka svo skemmtilegar margar sögurnar, staðarháttalýsingar og mannlýsingar í bókinni. Eini veikleikinn sem ég sé við þessa bók er áhugaverð frásögn um fundi Hrafns við Króatíska konu sem vinur hans er mjög ástfangin af. Svo undarlega vill til að þetta er nær eini kafli bókarinnar þar sem Hrafn missir svolítið ástríðuna í frásögnum af fundum þeirra. Saga þessi er einmitt til þess fallin að bræða hvert hjarta, hún fjallar um örlög, stríðsátök, sundrun ástvina og enga endurfundi.....og nú má ég ekki uppljóstra meir.

Ég óska Hrafni til hamingju og vona að sem flestir njóti þessarar fínu bókar.

Lúbarinn skólabróðir!

Högni er skólabróðir minn úr landfræðinni við Hróarskeldu-háskóla. Hann hefur alltaf farið mikinn og er umdeildur hvar sem hann fer. Hann skrifaði lokaritgerð í háskólanum með öðrum skólabróður mínum Michael Haldrup sem vakti talsverða athygli og ef ég man rétt fjallaði hún um nýlendustatus Færeyja og aðal mál þeirra daga, nær gjaldþrot eyjanna eftir miklar gangnaframkvæmdir. Strax þá sýndi Högni að hann hafði mjög skýra framtíðarsýn fyrir Færeyjar, að þær yrðu sjálfstæðar undan oki dana (sem danir sjálfir auðvitað vilja meina að sé ekki ok, heldur hjálp við hjálparlausa). Færeyingar eru að mínu viti mjög dagfarsprútt fólk ( sem stundum fær útrás við neyslu áfengis, líkt og íslendingar sumir og finnar) En þar eð margir myndu telja Högna herskáan fulltrúa eyjanna á þingi dana og almennt eru væntanlega líka margir færeyingar sem hafa horn í síðu hans. Þannig að árásargirni færeyskrar landflótta-fyllibyttu í Noregi kemur mér svo sem ekki á óvart.

Høgni Hoydal nefbrotinn í Noregi

Góð byrjun en það erfiðasta eftir!

Frábært. Til hamingju með þetta. Þetta er sögulegt að allar aðildarþjóðir Sameinuðu Þjóðanna, Bandaríkjamenn og kínverjar með, skuli hafa samþykkt Bali-vegvísinn. Þetta er þó einungis góð byrjun. Bali-vegvísirinn eins og hann er kallaður er einungis samkomulag um að samningaviðræður um aðgerðir í loftslagsmálum milli þjóða eigi að eiga sér stað og unnið verði í því. Það er því einungis hálfur sigur. Það erfiðasta er eftir, og verður í raun mun mikilvægara að fylgjast með þeirri framvindu. Það er að skipta byrðum milli ríkja.

 

Fulltrúar yfirvalda sem munu standa í þeim viðræðum og samningaumleitunum eru ekki öfundsverðir. Þetta er svona svipuð staða og við lok síðustu heimstyrjaldar, að allir voru sammála um að leggja niður vopnin og ljúka stríðsátökum í Evrópu, en síðan var erfiðara að verða sammála um í hvaða áttir samfélagsuppbygging í kjölfar stríðs ætti að fara. Það leiddi meðal annars til byggingar Berlínarmúrsins.

Mig langar ekki til að vera svartsýn nú þegar þessum áfanga er náð. En....gerum okkur grein fyrir að það erfiðasta er eftir.

,,Sögulegt samkomulag”

Mælikvarði á velmegun?!

Vitringurinn í fjölskyldunni kom til mín fyrir nokkrum dögum og kvað bekkjarbróður sinn all-ríkan, fjölskyldu hans ríka og foreldra. Og hvernig mældir þú það vinur, spurði ég í forundran. Jú, þau eiga súkkulaði gosbrunn!!!!

Ja, það er spurning nú þegar að alda trampolín-innkaupa er liðinn og þau hvort eð er fokin út í veður og vind, hvort að það eru súkkulaði-gosbrunnar (sem auðvitað brýnasta nauðsyn hverrar fjölskyldu) er mælikvarði á velmegun vorra daga??

Ég bara velti þessu svona fyrir mér.

P.s ef einhver á aflögu gamalt fótanuddtæki, þigg ég það gjarnan. Var hvort eð er að sauma mér jólakjólinn úr gömlum gardínum!!

Spaugilegri hliðar skrifræðisins!

Blessuð kerlingin - þetta eru hrakfarir.

Ég lenti í spaugilegum rökræðum við tollverði og lögreglu Boston flugvallar í fyrra þegar ég dró unglingsson minn með til Ameríku. Hann hafði ekki verið í álfunni síðan að við bjuggum í Kanada 1998, og einhverra hluta vegna hafði hann samkvæmt upplýsingum tollayfirvalda týnst í Bandaríkjunum það ár.

Nú þarna stóð ég með soninn sem lifandi sönnun þess að hann hefði bara alls ekki týnst í Bandaríkjunum 1998.

Það sem augsýnilega hafði gerst var að hann hafði aldrei verið skráður út úr Bandarikjunum inn í Kanada einhvern fleiri tuga skipta sem við keyrðum yfir landamærin.

Tollverðirnir voru nú ekki alveg sáttir við þessi málalok, að drengurinn væri hinn hraustasti og hefði hug á að berja land guðs augum aftur. Þannig að við áttum að rekja okkur í gegnum allar landamærastöðvar sem við hefðum hugsanlega farið yfir það ár (8 árum áður) svo hægt væri að finna blóraböggul í kerfinu sem ekki hefði verið að standa sig.

Ég þurfti að beita mig verulegum aga og hunangsætri rödd, áður en þeir sáu að þetta var auðvitað galematias.

En þetta segir okkur auðvitað að hið ótrúlega skrifræði kanans, boðbera frjálsra óheftra viðskipta, alþjóðvæðingar og óhefts flæðis í ferðum fólks um heiminn !!! getur brugðist og í afleiðingum þess tekið á sig spaugilega mynd.

Fangelsuð í Bandaríkjunum

Pistill III úr Kúbuferð - um áframhaldandi herbergisleit

Við hringdum og bönkuðum án afláts hjá gömlu konunni, en allt kom fyrir ekki - enginn opnaði læst járntjaldið sem var fyrir dyrunum. Eðlurnar voru nú orðnar tvær og húmið byrjaði að síga á. Eftir drykklanga stund (ég hefði nú alveg getað þegið drykk eftir þessar ófarir), drusluðumst við aftur niður alla stigana. Þá kom óðamála nágranni fram á gang. Hann sagði vandamál í gangi..Gamla konan var farin væntanlega eitthvað veik og allt lokað.

En öll vandamál er hægt að leysa. Vinur nágrannans kvaðst hafa annað herbergi sem hann gæti leigt mér. Nú tók við nokkur rekistefna niðri á götu. Óli svitnaði og hringdi í vin sinn og annan. Ekki gott að treysta bara einhverjum fyrir að hýsa mig.

Á tímabili hélt ég að ætti að koma mér fyrir í sjálfu klaustrinu eða annars staðar í nágrenninu.

Spænskan mín er orðin svo fátækleg að ég næ aðein 1/3 af samræðum sem fara hratt fram og allir tala ofan í hvern annan.

Svo kom rólyndislegur ungur ferðamaður franskur, hann kom með Lonely Planet bók í hendinni og spurði mig hvort herbergið sem ég hefði átt að fá væri umrætt herbergi úr ferðamannabókinni (þetta með stjörnuhimninum og þakveröndunni). Hann ætlaði nefnilega líka að falast eftir því væri það hægt.

Um átta óðamála karlmenn umkringdu mig nú og vildu allir leigja mér svefnpláss - ég leit hjálparvana á Óla og síðan þinguðu þeir um hvar ætti að koma mér niður.

Ég og Íslendingurinn herbergislausi hölluðum okkur upp að bílnum og höfðum gaman af öllu fárinu.

Einn kúbananna, Jose Eugenio, virtist mest traustvekjandi og við völdum að fá hann með í leigubílinn til að sýna okkur dýrðina. Áfram var keyrt og við enduðum næstum niður við höfn, Mercad.no.7 Con Via San Ignacio. Við héldum inn í prívat hýbýli Pepe, eins og hann vill láta kalla sig.

Allt var hreinlegt og púritanskt og Pepe sýndi okkur með stolti íbúðina sem hann hafði fengið að taka yfir að ömmu sinni genginni, ný-uppgert baðherbergi og þröngar tröppur upp að svefnálmunni. Flott. Ég ákvað að taka þessu - og bjó næstu vikuna með íranskri nunnu sem var hálf landlaus  - og svo auðvitað húsráðandanum Pepe og unnustu hans.

Hristingur yfir Grænlandssund og menningarsjokk eftir beljandann!

Þá held ég áfram með Kúbu-pistilinn úr dagbókum mínum frá því fyrir tæplega ári síðan.

Hvar á maður að byrja?

Ég kom hingað til Havana í gær (23.12.2006) eftir langa og hálf glæfralega ferð. Eitt versta veður ársins geisaði á landinu í mesta skammdeginu. Drægi úr vindi myndi vélin fara á loft. Eftir nokkra stund á hörðum bekkjum Leifsstöðvar var ákveðið að reyna að sigra veðurguðina. Við fórum á loft og hristumst yfir Grænlandssund. Ferðalangarnir í flugvélinni voru af ýmsum gerðum og stærðum. Mest bar þó á farþegum fyrstu sætanna sem skvettu duglega í sig. Einstæðir karlmenn dómineruðu fyrstu raðir vélarinnar. Markmiðin ljós með ferðinni, drekka og sóla sig.

Sessunautar mínir, tveir vinir á þrítugsaldri voru eftirvæntingafullir. Gamall maður sat fyrir framan mig og lyktaði af óþrifnaði og svita. Sessunautar mínir af gerjuðum bjór og reykhúsi. Ég veit ekki hvor lykthrifin voru skárri. Skötulyktin á Þorlák jafnvel skárri.

Í Halifax settist ég í þægilegan ruggustól og horfði út á flugbrautina á meðan að vélin var fyllt eldsneyti. Nokkrum Íslendingum fannst ég forvitnileg og héldu að ég væri fararstjórinn af því að ég sat í eina ruggustólnum í biðsalnum. Ég tók þá tali, þrjá unga menn sem voru ferðafélagar. Þeir ætluðu að skoða og stúdera Kúbu í lengri tíma. Sá þeirra sem ætlaði að vera lengst eða fram að páskum hafði áform um að skrifa kvikmyndahandrit. Hann sagðist hafa lært í Tékklandi en væri mjög spenntur að dvelja í Kommúnisku landi, það hefði hann aldrei gert!!! Þá áttaði ég mig á að kynslóðin sem er orðin fullorðin og á vonandi bjarta framtíð fyrir höndum hefur ekki lifað tímana tvenna. Það hef ég svosem heldur ekki, en munurinn er kannski sá að ég upplifði refjar kalda stríðsins og upplausnina í kjölfarið.

Hér í Havana eru karlmennirnir myndarlegir. Þeir minna mig á pabba minn. Enda kannski ekki skrýtið að pabba væri haldið í skipinu þegar byltingin átti sér stað áramótin 1958. Þeir sem þekkja hann og þekktu á þessum tíma gátu séð stór líkindi með Fídel og honum (enda hann með alskegg í þá daga).

Hitinn tók á móti okkur á Kúbu. Eftir komuna tóku Óli, Gunnþórunn og Málfríður á móti okkur. Ólafur sagði að ég ætti að búa hjá gamalli konu á móti helsta klaustri Kúbverja, Convento de st.Clara.

Fyrir utan rútu númer fimm þurftum við íslendingarnir enn hálf svefndrukknir af myrkrinu heima að bergja á vatni. Flestir völdu þó Cerveza.

Ein af konunum sem var ein á báti eins og ég tók mig tali og sagðist heita Jóna og spurði hvort við ættum ekki bara að sameina kraftana og halda saman í ferðinni? Það leist mér vel á. Hún átti að búa á Hótel Plaza - svo við urðum samferða í rútunni.

Á leiðinni var stoppað við útsýnisstað þar sem var ægifagurt útsýni og Pina Colada á tilboði.

Á meðan að hópurinn sötraði saltsætan drykkinn gátum við staðið á himinháum svölum og horft yfir djúpt gilið þar sem tugir gamma svifu yfir . Okkur var ekki ljóst hvaða æti þeir gímdu yfir en eitthvað áhugavert hlýtur að hafa verið í skóginum fyrir neðan.

Þegar við komum til Havanaborgar tók við ævintýri sem kristallaði ræðu herra Ólafs úr rútunni.

Í þessu sérkennilega landi er ekki allt sem sýnist!

Mér fannst einkum áhugavert að átta mig á að Kúbanar hafa ótrúleg þolrif og að ein meginástæða þess að íbúar lansins hafa staðið þétt viið bakið á félaga Castro (sem þeir tala um af mikilli aðdáun), þrátt fyrir fátækt og þvergirðingslega stefnu hanns, er að þeir átta sig á að hann er að verja eitt helsta vígið sem Bandaríkin telja sig hafa heimtur til, hér í Karabíska hafinu.

Ég hafði hreinlega ekki áttað mig á fyrr, hversu miðlæg eyjan hefur verið sem bitbein í pólitískri sögu svæðisins.

Ég er að hlusta á band sem heitir Mageyr, hljómfallið og tregafullur söngurinn vekur uppí mér nostalgíu til Mexíkó, Guatemalla ferðarinnar forðum daga. Það er aðfangadagur og íslendingar líklega um það bil að setjast að borðum. Ég er að borða yndislegar baunir og hrísgrjón, ánægð og glöð yfir að vera langt fjarri ofurbústnum væntingum um gjafir og gaum.

Ævintýrið sem tók við í Havanaborg var að hefjast.

Óli fór með mig og herbergislausan Íslending seem ég man ekki lengur hvað heitir í leigubíl til gamla borgarhlutans. Á leiðinni talaði hann fjálglega um að herbergið sem var á fimmtu hæð, það væri mjög sérstakt. Uhm, mér var ætlað að upplifa eitthvað frábrugðið. Frábært!

Þarna var þakveranda (að hans sögn) svo sást yfir alla Havana viejo.

Gamla borgin er hrörlegust og eins og Óli minntist á, sorglegt að þessar fallegu byggingar hafi verið látnar grotna svona niður.

Hér er þó engin eignahaldstengd stéttaskipting og fólkið allt mjög vinalegt.

Leigubílstjórinn æddi um götur gömlu borgarinnar og kallaði öðru hverju út um gluggann til íbúa eins og þeir gera hér gjarnan - eins og til að leggja áherslu á að erfitt sé að rata um - og væntanlega til að treina sér tímann svo ferðin verði eilítið dýrari. Þetta er leiksvið og maður verður var við það í mörgu.

Þegar við loks komumst að klaustrinu í einum hrörlegasta hluta borgarinnar sem er kominn á heimsminjaskrá UNESCO fyrir hnignun - gengum við upp dimmar þröngar tröppur með allan farangurinn (hvenær læri ég eiginlega að pakka almennilega!!).

Loks þegar við komum upp var læst og eðla skreið á vegg mér til friðþægingar (hata sporðdreka þó ég sé sjálf einn og aðrar pöddur).

Framhald síðar......

Sérkennilega orðuð frétt!

Já máttur mannsins er mikill, eða svo halda greinilega þýsku sérfræðingarnir samkvæmt fréttinni, að þeir geti mælt þolmörk loftslagsins hverju sinni. Eru þeir ekki með einhvern guða kompleks? Ég bara spyr. Vísindamenn eru enn að takast á í velígrunduðum niðurstöðum rannsókna sinna um að hversu miklu marki mannskepnan er valdur loftslagsbreytinga samtímans. Þannig að mér finnst þessi millimetra vitneskja Þjóðverjana saga til næsta bæjar.  En titill fréttarinnar er líka svolítið sérkennilega orðaður, og minnir mig svolítið á sögurnar úr Astrid Lindgren bókunum um hann Emil í kattholti þegar gamla konan hljóp um og hrópaði: Heimsendir í nánd, loftsteinn á leiðinni!

Líklega farið yfir hættumörk