Sól sól skín á mig á Marbjerg mark og Selsö marken

Hér er búið að vera yndislegt að vera og dvelja síðustu tvo mánuði. Ég hef átt innihaldsríka tíma hér og mun sakna alls þess góða fólks sem ég þekki og hef umgengist hér.  Tölvuskjárinn hefur togað en raunar líka sólin og það er búið að vera góð tilbreyting að geta borðað hádegismatinn undir berum himni án þess að sitja í flíspeysu.

Danmörk er yndisleg á þessum tíma. Tími blómsturs magnoliutrésins (sem er mitt uppáhald) er liðinn, repjan er einnig búin að hafa háblómatímabil og eplablómin eru orðin að ávaxtavísum.

Þegar ég lít yfir akrana hér sé ég að Danmark er yndig. Nú líða rauðir valmúar um túnin, vanga við grasið.

Ég svona seinþroska, átta mig fyrst nú á hvað Danmörk á mikil tök í mér, ég verð alltaf hálfbauni.

Það var hér sem ég mótaðist og þroskaðist og varð að fullorðnum einstaklingi. Hér sem ég fékk fyrstu höggin og upplifði margar af yndislegustu stundunum, t.d að eiga börnin.

Nú mun ég svífa í faðm þeirra er heim kemur undir nótt. Ég er með svo mörg fiðrildi í maganum og hlakka svo til.

Laila vinkona sótti mig í gær og við sátum í garðveislu í Skuldelev og borðuðum, drukkum og spjölluðum í gærkvöldi með öðru fjölskyldufólki. 

Á föstudaginn sátum við Sören svo meðal rónanna í latinerhaven í Hróarskeldu og ræddum saman um lífið og tilveruna og sleiktum ís. 

Ég hitti enn fleiri gamla fyrrum skólafélaga  á kirkjutorginu við mikinn fögnuð.

Danir hafa mikla yfirburði yfir Íslendinga í mannlegum samskiptum. Íslendingar eru alltaf að flýta sér, halda að þeir virki betur þannig út á við.

Ég á eftir að sakna þess héðan.

Best að fara að pakka og þrífa og ganga frá. 

Sólríkasti mánuður í Danmörku

Til hamingju með áfangann!

Ég fagna því að Víkin sé nú opnuð að nýju. Ég hef saknað safnsins í lokunartíðinni, einkum að geta ekki vísað erlendum gestum þangað sem að hafa verið að sýsla fræðilega með strandmenningu og þróun sjávarútvegs útfrá ýmsum sjónarhornum annars staðar í heiminum.

Skelli mér í túr þangað þegar ég kem heim. 

Sjóminjasafn opnað eftir endurbætur

Hleranir og tengsl milli manna.

Björn Bjarnason er fúll yfir að fréttirnar skuli hafa ættfært hann í tengslum við umræðuna um hleranir á tímum kalda stríðsins. Hann er fúll yfir að ekki hafi verið reynt að tengja Helga Hjörvar, Álfheiði Ingadóttur og jafnvel Steingrím J. við þolendur hleranana. Við Björn erum víst skyld, ég man nú ekki alveg hvernig en það er eitthvað tengt ættmennum mínum af norðausturlandi (ég er frekar léleg í ættfræði). Við Helgi erum æskuvinir og ég hef alltaf átt hann að. Hann er góður vinur. Við Steingrímur J. eigum ættboga af sama landshorni. Álfheiður og ég erum víst ekkert skyldar en hún er flott kona, því verður ekki neitað.

Stundum verða stjórnmálaumræður á Íslandi andapollur sem að er nær óþolandi að þurfa að hlusta á kvakið frá.  

Ég hef einungis einu sinni verið hleruð, eftir því sem ég best veit. Það var þegar ég bjó í kommúnu í Kaupmannahöfn sem lögreglan hafði beint áhuga sínum að vegna tengsla fyrrum íbúa við uppreisnargjarna hústaka og skemmdarverk við Ryesgade og höfuðstöðvar Shell í borginni.

Ég er nú ekkert bitur manneskja þess vegna. Held kannski að lögreglunni hafi þótt svolítið leiðinlegt að hlusta á þetta hrognamál mitt, íslenskuna, þegar ég talaði við foreldra mína um það bil vikulega.

Kalda stríðið og viðbragðsáætlanir yfirvalda hversu heimskulegar sem þær voru eru saga.

Ég held nú hreinlega að menn ættu frekar að beina sjónum sínum að því að öryggismál í dag eru mun óöruggari en þá hvað varðar vopnakapphlaup þjóðanna í dag, í stað þess að ergja sig yfir því sem þá var. Með allri virðingu fyrir Kjartani og ergelsi hans, þá eru nú bara upprunnir nýjir tímar og menn hafa vonandi lært af reynslunni (þó fólk geri það nú gjarna ekki).  Tortryggni manna í milli tengdra sem ótengdra er auðvitað aldrei til góðs, en er nú bara ekki kominn tími til að leggja stríðsvopnin og fókusera á það sem blasir við okkur í dag.

Mun fleiri þjóðir búa í dag yfir kjarnorkuvopnum í dag en þá. Björn, Kjartan, Helgi, Álfheiður og Steingrímur er saklausir Íslendingar sem að virðast búa í fortíðinni hvað þetta varðar.

Í dag er erfitt að greina skilin milli vinstri og hægri - félagshyggju- og frjálslyndra, kommúnista og kapitalista. Átakalínurnar eru flóknari.

Ég persónulega tel mig hafa séð ljótasta andlit kapitalismans í Nikkel í Rússlandi (það er fordyri helvítis að mínu mati) en það var auðvitað stóriðja sem komið var af stað í tíð ríkisfasismans þar í landi (sem menn rugla oft við hugtakið kommúnisma).  Þar er lifialdur karlmanna undir 50 árum og eignahald er á valdi miljónamæringa sem að búa annars staðar og er að er virðist miðað við áhugaleysi þeirra á að tryggja velferð starfsmanna sinna, lítt hugað um velferð eða velmegun þeirra sem þeir arðræna í starfsemi sinni. 

Þrátt fyrir ljótar hleranir í þá daga höfum við á Fróni aldrei búið við slíkar aðstæður nema ef vera skyldi undir nýlendustjórn dana fyrir margt löngu. 

Elsku þingmenn - getið þið nú ekki farið að gera eitthvað þarfara en að þrefa yfir svona fortíðardraugum (það er ekki beinlínis eins og að verið sé að uppræta eitthvað apartheid í landi ættartengsla og vinatengsla).  

Komin heil og höldnu frá Rússlandi ofl

Ég lenti á heilu og höldnu (hvad ætli thad thýdi annars!) í morgun eftir vidburdaríka viku med Calotte Academy sem afreksmadurinn Lassi Heininen hefur borid hitann og thungann af sídan 1991 (geri adrir betur!).

Vid vorum í Inari í Finnlandi, Kirkenes í Noregi og Murmansk í Rússlandi.

Hitti gamla félaga eftir langan vidskilnad, t.d Tuula Tuisko, Larissa Riabova, Vladimir Didyk ofl. En kynntist lika nýju afbragds fólki, m.a íslendingum sem ég hef aldrei hitt ádur (er thad hægt?)

Samvera med fólki sem er skemmtilegt, vel gefid og hefur talsvert til málanna ad leggja er ein af mínum uppáhaldsidjum. Slík samvera reynir thó stundum á, eins og gengur, madur er saman frá morgni til kvölds (og stundum fram á morgun ef fjör er). Ég vona ad ég hitti flest thetta fólk aftur og er raunar viss um thad.

Efni fundarins í ár var "Climate change defining human security".

Nú er ég búin ad vera í nánast óslitinni vinnutörn í tvo mánudi en er samt afslappadri en oft ádur. Thad er svo skrýtid ad stress er mismunandi. Fólkid í kringum mann hefur heilmikid um thad ad segja hvort stressid verdur uppbyggilegt eda nidurbrjótandi, en audvitad líka hugarfar manns sjálfs.

Thó hér hafi ad mörgu leyti verid yndislegt ad dvelja aftur er ég farin ad hlakka mikid til ad koma heim til Íslands - get ekki bedid, tel dagana.

Uppgröftur gamalla listrænna vina!

Ég er eins fornleifafræðingur þessa dagana. Þrátt fyrir annir hef ég sem betur fer tíma til að hitta gamla vini. Ég fór að hitta fornvin minn og gamlan skólafélaga Andreas, en við útskrifuðumst saman. Andreas er þeim gæðum gæddur að hann fer alltaf út fyrir sinn ramma og þrátt fyrir sex ára háskólanám sem landfræðingur starfar hann nú sem sjálfstætt starfandi kvikmyndagerðarmaður í sífelldri leit að góðum heimildasprettum. Ég er stolt af honum, að hann hafi þorað, maður á að gera það sem hjartað býður manni.

 

Um daginn rakst ég á gamla vinkonu, hana Lilju, reyndar ekki á götu en framan á forsíðum blaðanna. Nágranni minn og félagi frá Peder Fabersgade var að gefa út barnasögu sem nær allir útgefendur danskir höfðu hafnað vegna þess að umfjöllunarefnið var umdeilanlegt. Þeir töldu að ástríðufullar ástir og ofbeldi heyrðu frekar heima í tölvuspilum en  á prenti fyrir börn. Athyglisvert. Þð segir okkur auðvitað svolítið um gildin sem ríkja í samfélaginu. Allar barnabækur eru jú hugarheimur fullorðinna þýddur fyrir börn, líka í tölvuspilum. Og afhverju mega börn ekki lesa um ástríðufullar og kjánalegar ástir milli hænu og refs, jafnvel með kynferðislegum undirtónum ef þau lesa það með foreldrum sínum, en allt í lagi er að þau spili eitthvað svipað eða verra á tölvunni? 

Lilja er barnabarn Hans Scherfig sem eflaust nokkrir íslendingar kannaðist við, en hann var mikill listamaður..og kommúnisti hér í landi. Skrifaði meðal annars det forsömte foraar. 

 

Konan hans Andreas vinar míns, hún Ditte Stensballe sem ég hitti í fyrsta skipti í gær, er alveg frábær. Hún er ljóðskáld og rithöfundur en er að gefa út hljómdisk með frekar svona lummulegum tívolí slögurum í augnablikinu.

Nú þegar er GAFFA búið að koma með ritdóma (frekar frumleg nálgun) um lögin hennar, kannski helst lagið "balder der kalder" og er algjört bíó. Listamannsnafnið á disknum er Doris - Tivoli er aaben.

Um daginn hitti ég svo af tilviljun Thomas, gamlan sambúðarfélaga úr kommúnunni forðum daga (já ég viðurkenni og kem út úr skápnum, ég bjó í kommúnu - en ekki alveg stereótýpískri hippa-kommúnu). Hann sagði mér m.a að Anders gamall sambúðarfélagi og vinur sem var með ljóðskáldadrauma í þá daga, er búin að gefa út nokkrar barnabækur. Ég verð að grafa þær upp á næstunni er ég hrædd um, ég  á ennþá gamlan bol með ljóði eftir hann framan á. Haha. 

Anders hefur skrifað fjórar til fimm barnabækur, tvær þeirra eru Rosita og skilsmissekatten og Asger Angaard duellerer.

Ég er auðvitað rosa stolt af þeim að hafa fundið sinn farveg  og gera það á svona skemmtilegan hátt. 

Ja, svei mér þá það hefur bara eitthvað ræst úr okkur öllum en hverjum á sinn hátt. 

Ég er algjörlega rykug háskólamús í samanburði við þetta skemmtilega skrýtna fólk úr fortíð minni, ..já nútíð..og vonandi framtíð. 

Tinna vel að starfinu komin

Jafnvel þó að vinkona mín Silja Bára hafi ekki fengið embættið fagna ég ráðningu Tinnu sem ég þekki vel úr menntaskóla. Hún er stólpamanneskja (og ég meina það jákvætt) og hefur staðið sig vel þar sem hún hefur starfað. Það er alltaf erfitt að velja þegar að mikið er um hæfileikafólk sem sækir um einu og sömu stöðuna. Mér fannst persónulega skemmtilegast að Stefán Pálsson formaður herstöðva-andstæðinga sótti um. Það hefði auðvitað verið frétt til næsta bæjar hefði hann hreppt starfið. Fyrir nöldrara er gott að muna að allir ættu að hafa rétt á að sanna sig í nýju starfi. Bíðum því með að dæma og leyfum nýjum starfsmanni að sanna sig á nýjum vettvangi.

Skipuð forstjóri Varnarmálastofnunar

Foreldrar þurfa að bera virðingu fyrir hvort öðru, sleppa eigingirninni og gerast víðsýnni

Alhæfingar og dogma um sameiginlegt forræði eru hættulegar. 

Ef að virðing foreldra fyrir hvort öðru er til staðar og mömmur og pabbar leggja eigingirni sína til hliðar þarf forsjá beggja foreldra ekki að vera vandamál.

Það er hinsvegar oftast þannig að skilnaðir eru sárir og í þeim tilfellum þar sem að t.d faðir hverfur um nokkurra mánaða skeið úr lífi barns síns vegna þess að hann getur ekki tekist almennilega á við skilnaðinn eða er of upptekinn af nýju konunni í lífi sínu er spurning hvað á að gera. Oftast er það svo að móðirin ber þungann af barnauppeldi þó dæmi séu um að slíku sé öfugt farið.

Ég á tvö börn, annað barnið er barn sem ég er með sameiginlegt forræði með föðurnum og hefur gengið ágætlega með meira að segja þvert á þjóðleg landamæri. Við erum ágætis vinir ég og faðirinn, reyndar bara svona eins og gömul systkini næstum því (auðvitað er stundum nöldur í gangi en er það ekki hvort eð er á flestum heimilum). Ég er nú stödd í Danmörku en hann býr í íbúðinni minni með stráknum á Íslandi þessa vikuna. Ástæðan fyrir því að hægt er að halda slíku fínu sambandi er að kona míns fyrrverandi er í alla staði frábær, og hún er góð vinkona mín í ofanálag. Slíku hefur því miður ekki verið fyrir að fara þegar ég hef átt kærasta. Það hefur allt einhvern veginn verið viðkvæmara og ég þurft að tipla á tánum vegna þessa.

Makarnir hafa því talsvert um sambönd að segja. 

Ég á annað barn sem að ég er ekki með sameiginlegt forræði yfir með föðurnum. Ástæða þess var sár skilnaður þar sem aldrei var talað út um mál. Það er hinsvegar orðið svo langt um liðið að við verðum að leggja það sem átti sér stað þá að baki.

Sonur minn býr tímabundið hjá pabba sínum á meðan ég er erlendis. Hann hefur verulega gott af því að ná að kynnast pabba sínum betur en um helgar. Mér heyrist að það gangi allt vel þó ég sakni hans alveg ofboðslega. Það getur því orðið nýr og sterkur grunnur að betri samskiptum milli þeirra feðga og auðveldara samráði milli okkar foreldra til framtíðar. 

Það sem oft gleymist í þessari umræðu allri er að foreldrahlutverkið er ekki eignarhaldshlutverk. Maður verður að sleppa krampakenndum tökum á barninu gagnvart hinu foreldrinu.

Fólk verður bara að leggja drottnunargirni til hliðar þegar kemur að börnunum. Við erum með börnin okkar til láns og okkur ber að virða þau og bera hag þeirra fyrir brjósti líka gagnvart hinu foreldrinu....Og ég endurtek alhæfingar um sameiginlegt forræði vs. forræði eins foreldris eru varhugaverðar vegna þess að aðstæður eru verulega mismunandi.  

 

Fjallað um foreldrajafnrétti í nýrri skýrslu

Stormur í vatnsglasi

Umræðan um hvort trúarleg  eða pólitísk tákn séu viðeigandi í klæðnaði opinberra embættismanna og þá sérstaklega dómara, lögreglu og herliðs er það sem umræðan í raun hefur snúist um í Danmörku. Ástæðan fyrir því að þessir starfshópar eru sérstaklega teknir fyrir og um þau eiga lög að gilda, er að þessar starfstéttir taka ákvarðanir og hafa völd og það væri mjög annarlegt ef að ekki væri hægt að treysta að dómar þeirra eða dómgreind væri óháð trúarbrögðum eða pólitík þegar hamarinn fellur. Ég er nokkuð viss um að margir myndu nú segja, já en er hægt að vera óháður. Já, það er hægt að forgangsraða og skilja á milli hvað er undirorpið trúarlegum eða pólitískum áherslum.

Slæðumálið svokallaða er tilraun ýmissra flokksafla og fjölmiðla til að færa umræðuna niður á miklu lægra plan en hún á í raun skilið og eftir að hafa lesið króníku Birtu R. Hornbech skil ég vel afstöðu hennar.  Málið snýst ekki um slæður!!!! Alveg eins og að innflytjendamálefni snúast ekki um islamiseringu, þó að hægt væri að halda það eftir umræður síðustu sex ára.

Það hafa margir talað um að forsetisráðherra danaveldis sé svolítið kontrol freak eins og vill brenna við menn sem eru metnaðarfullir og með fullkomnunaráráttu. Mér finnst framganga hans í þessu máli endurspegla að það sé ekki sama hvort það sé Jón eða séra Jón sem talar. Á meðan að uppáhalds-erfðaprins hans Lars Lökke á í verulegum erfiðleikum með að svara fyrir fjárhagsmisferli í fyrra starfi og Andes Fogh skautar yfir það eins og fjölmiðlar séu á sérstökum nornaveiðum eftir manninum, eru málefnalegri innlegg gagnrýnd harðlega frá hans hendi, eins og þetta mál er lýsandi dæmi um.

Dönsk stjórnmál á suðupunkti

Frægðarför í rússneska sendiráðið

Ég er búin að bíða í óratíma eftir opinberu boði til Rússlands, eftir um mánaða bið kom það svo með hraðpósti DHL og ég gat drifið mig í rússneska sendiráðið hér í Kaupmannahöfn til að sækja um vegabréfsáritun. Rússar hafa fyrir löngu áttað sig á að það borgar sig að hafa féþúfu úr vegabréfsáritunum og því skemur sem sótt er um fyrir brottför þess dýrara er að fá áritunina. Þegar ég mætti í Kristianiagade var biðröð langt út á götu. Röðin hreyfðist varla. Einn og einn komst inn í einu og ég sá fyrir mér að það yrði skellt á nefið á mér því lokun var boðuð strax um 11.30.

Og mikið rétt. Klukkan 11.30 kom vörðurinn út og sagði að sendiráðið væri nú lokað, fólk sem ekki hefði komist að þyrfti bara að mæta eftir helgi. Ég var í sjokki þegar að um tugur fólks hvarf vonsvikinn frá. Tveir menn sem höfðu verið framarlega í röðinni ætluðu ekki að láta þar við standa og stóðu þrjóskulega við dyrnar sem nú voru læstar. Ég fór upp tröppurnar að húsinu og spjallaði við þá. Þetta voru menn frá danska útvarpinu sem sendir höfðu verið með passa starfsfólks sem átti að dekka einhvern viðburð (örugglega fótbolta eða eitthvað ámóta ómerkilegt!haha). Þeir voru með kontaktmanneskju í sendiráðinu sem þeir hringdu í og hún kom út til að ræða við þá á tröppunum. Þrátt fyrir ýmsar röksemdir tvímenningana gaf hún sig ekki. Ég sneri mér þá að konunni og setti upp mitt valdmannslega íslenska fas og kvaðst hafa beðið óratíma eftir opinberu boði (sem ég veifaði framan í hana) og ég væri alveg farin að örvænta hvort ég fengi nokkuð þessa blessuðu áritun sem væri nauðsynleg. Þegar ég sagðist í ofanálag vera íslenskur ríkisborgari breyttist allt hennar fas og ég sveif inn um dyrnar eins og ekkert væri á meðan að hurðinni var skellt á nefið á vonsvikna DR mennina.

Þegar inn var komið fékk ég nánast konunglegar móttökur og afgreiðslan á árituninni gekk svo greiðlega fyrir sig miðað við aðra sem sátu og biðu inni að ég hálf skammaðist mín.

Fyrir þá dani sem virkilega aðhyllast samsæriskenningar og trúa enn að tengsl séu milli íslendinga og rússnesku mafíunnar var þetta vatn á mylluna. Ég var sjálf auðvitað dauðfegin að fá afgreiðslu og ódýrari vegabréfsáritun en danirnir frændur okkar.

Hvort sem það var opinbera boðsbréfið sem var svona fallega orðað, ríkisborgarastatus minn eða valdsmannlegt fasið  sem hafði svona hressileg áhrif á starfsfólkið mun ég sjálfsagt  aldrei komast að, en það gekk. Fegin er ég. 

Ég vorkenndi bara dönunum greyunum sem máttu fara fýluferð í morgun í sendiráðið. 

Why not!

 Oh, sólin hefur thessi áhrif á mig, mig langar í ný föt......og mig langar alveg rosalega í brjóstahaldara med sólarcellum!  en mig langar líka í fleiri gardljos med cellum.

Án efa myndi sumum konum thó henta betur ad hafa cellurnar á lærunum eda rassinum frekar en vid barminn Körlunum færi betur ad hafa cellurnar á skallanum!

Sólarorkubrjóstahaldari