Flogið á vængjum sumarsins (væri flottara ef það væri vorsins)

Þrátt fyrir að vera ein án strákanna um þessar mundir er margt skemmtilegt að sýsla.

Helgin hefur sannarlega verið viðburðarík og full af skynhrifum og upplifunum. Eftir að hafa farið að skoða íbúð með Völu vinkonu og spjallað við hana yfir hvítvínsglasi á vegamótum um framtíðina, málningarvinnu og skemmtileg matarboð, hjólaði mín heim.

Einhverra hluta vegna er Rósa sambýlisköttur minn ekki alveg að uppfylla félagslega þörf mína um þessar mundir þannig svo að ég hjólaði yndislegan spotta meðfram nauthólsvíkinni yfir í skerjafjörð og sá hvernig sumarið fer með ungviðið sem dansaði fjöruglega við logandi varðeld á ylströndinni og naut lífsins (mér sýndist þetta vera allt í sómanum, allir að skemmta sér).

Lykthrifin bárust að vitum mér á leiðinni og það eru gæði hjólamannsins, að þau skiftast, sætur keimur blómanna berst í vitin, grasið og hvönnin hafa annan og svo mætti lengi telja og úr verður besta sinfónía vitanna. Ekki er verra að vera með góða tónlist í eyrum - þá líður mér eins og fugli, frjálsri - er einhvern veginn að lifa í botn.

Við tók spjall við Pálma og Sigrúnu fornvini mína um lífið og tilveruna og skrýtnar aðgerðir borgarinnar í bakgarðinum...fram á nótt.

Sumarnóttin er þögul við Nauthólsvíkina - ég flaug tilbaka á hjólinu, hélt að klukkan væri rétt eftir miðnætti en leit á klukkuna...úps, hún var að ganga fjögur.

Í gær fórum við Sigrún Birgis síðan í fjallaferð, nánar tiltekið í anddyri Höfuðborgarsvæðisins og gengum á Hengilssvæðinu í nokkra klukkutíma. Þar var ægifagurt og jarðhitaholurnar hvissuðu og hvæstu, einar um að rjúfa friðinn í ólíkum dalverpum.  Við enduðum síðan á að borða nestið okkar í laut og horfðum á ægifagurt útsýni að Skeggja og í hina áttina til Þingvallavatns. Veðrið var með besta móti, sól að mestu og hlýtt. Við völdum Fræðslustíginn í gegnum Dyradal. Hittum engann nema nokkra ferðamenn á einstaka útsýnispöllum og svolítið rjátlulegar kindur sem að hefðu þurft rúningu. Ég mæli með því að fara ekki of langt yfir skammt, og fá útrás fyrir hreyfiþörfina í þeim mörgu göngumöguleikum sem að svæðið býr yfir.

Eftir að hafa legið eins og skötur og notið lífsins í sundlauginni í Laugaskarði í Majorka veðri var stefnan tekin á þokulagt Reykjavíkursvæðið í dásamlegt matarboð hjá Heiðu sætu og Einari - þar sem urðu ánægjulegir endurfundir við menntaskólavinkonur ásamt öðru góðu fólki.

Í millitíðinni höfðum við Sigrún komið við í nýrri íbúð hennar sem er með útsýni yfir gömlu höfnina, eitthvað sem að kitlaði sjóntaugar mínar. Ég elska að horfa yfir hafnir og ekki er verra skoða mannlífið í leiðinni. Hópur fólks var að koma tilbaka úr hvalaskoðun með Eldingu. Það var gaman að sjá höfnina svona lifandi, þó á nýjum forsendum væri.

Þá var stefnan tekin á ölstofu Kormáks og Skjaldar þar sem margt var um manninn og nokkuð af kunnuglegum andlitum, auk vina. Skrýtið samt hvað maður nær lítið sambandi við fólk svona til að eiga einhverjar vitrænar samræður. Ég ílentist út í reyktjaldi þar sem gömul skólasystir úr menntaskóla söng og gerði grín. Önnur (líka gömul skólasystir) bættist í hópinn og fór mikinn (mikill húmoristi þar á ferð). Sú fyrrnefnda byrjaði þá að segja mér að hún hefði í mörg ár reglulega mætt á ölstofuna til að finna ástina og eftir að vera algjörlega búin að missa vonina, hefði hún nú loks fyrir stuttu hitt mann sem að hefði snortið hana í hjartastað (úti í tjaldinu). Hún var algjört kjútípæ þegar hún var að segja frá þessu. Ég eins takmörkuð og ég er, á samt erfitt með að sjá sjálfa mig vera svona þolinmóða. Mörg ár! Mér finnst að auki þessi rammi (þ.e barinn og umgjörð hans) ekki alveg vera staðurinn þar sem maður bara hittir þann rétta. En hver veit.

Í dag skellti ég mér í kolaportið og kom út klyfjuð...af bókum. Mér er ekki bjargar auðið, þegar ég kemst í bækur. Fann tvær ferðasögur, aðra frá nítjándu öld um Íslandsferð Dufferin lávarðar og er nú alveg djúpt sokkin í hana, aðra eftir danskar konur tvær frá fjórða áratug tuttugustu aldar. Ég fann að auki algjöran dýrgrip um síldarsögu Íslendinga.

Ef þetta heldur svona áfram enda ég á því að þurfa að borða bækur.

Í lok síðdegisins fór ég að sjá heimildarmyndina Kjötborg í Háskólabíói. Það er ekki oft sem ég er stolt af að vera Reykvíkingur en svo snart þessi mynd mig að ég kom gangandi út stolt sem páfi yfir  því að í borginni okkar er griðastaður og sölustaður sem sameinar bæði mannkærleik og viðskipti. Gunnar annan kaupmannanna þekki ég úr æsku minni, við vorum nágrannar þegar ég var unglingur. Gunnar og Inga kona hans eru yndælisfólk og eljusemi þeirra bræðra er til að vera stoltur af. Ég þekki svosem líf hornkaupmannsins af eigin raun sem unglingur þar eð pabbi minn rak Birkiturninn ásamt félaga sínum til margra ára. Ég kynntist mörgum Vesturbæingnum á þeim árum þar sem ég hímdi í lúgunni og afgreiddi. Margt af því fólki sem kom fram í myndinni kynntist ég einnig þar. Þeir félagar gáfust upp á rekstrinum þegar að magninnkaup urðu reglan og lítil sjoppa mátti sín lítils í samkeppni við stórmarkaði og vídeóhallir. Birkiturninn er nú blómabúð (var áður bæði söluturn og blómabúð), og byggi ég í þeim enda bæjarins væri ég reglulegur gestur, enda mjög háð blómum og yndisauka þeirra.

Óvæntar gestakomur á reykvískum heimilum heyra orðið undantekningana til, en svo heppin var ég að eftir kvöldmat var hringt á dyrabjöllunni uforvarendes. Þar stóðu Helgi og Tóta sem höfðu verið að viðra nýju vespuna í fjölskyldunni. Ég heppin! Spjall yfir kaffibolla, hlátursrokur og gamanmál.

Þetta hefur greinilega bara verið annasamasta helgi eftir allt. Sannarlega flogið á vængjum sumarsins (oh bara að þessi árstíð væri lengri). 

Könnun á stöðu og framtíð landbúnaðar og þróunar byggðar til sveita

Við verkefnahópurinn í litrófi landbúnaðarins héldum fund með bændum í Hvalfirði í byrjun vikunnar. Það var gagnlegur fundur og við fengum heilmiklar athugasemdir við spurningalistanum sem að hjálpuðu okkur við þróun hans. Arnheiður frá Bjarteyjarsandi hjálpaði okkur við þetta, hún er algjört gull.

Skýrslan um viðtöl við bændur árið 2007 kom út í vikunni. Í byrjun næstu viku sendum við síðan spurningakönnun á úrtak 850 býla á Íslandi og vonum auðvitað að við fáum góða svörun við listunum, þó að á hábjargræðistímanum sé.

Við höfum trú á íslenskum bændum!

Við erum spennt að fá viðbrögð. 

Það þarf að innleiða búsetuskyldu í reglugerð!

Það er greinilegt að eigandi hússins við Njarðargötu er enginn miskunnsamur samverji. Þegar liðin eru 17 ár eins og í þessu tilfelli og önnur 12 frá því að lögregluyfirvöld kvarta yfir stöðu mála spyr maður sig hvurs lags uppburðarleysi stjórnvöld á hvaða stjórnsýslustigum sem er, lifa og sætta sig við.

Ég hef nú ekki verið talsmaður búsetuskyldu til að koma í veg fyrir brask og eignahaldssamþjöppun á húsnæði en mér finnst að miðbærinn og einstaka hús eins og þetta er dæmi um líði verulega fyrir spekulasjónir gráðugra verktaka eða annara sem ekki hafa hagsmuni samfélagsins í hávegum.

Víða erlendis, ekki síst á norðurlöndunum er búsetuskylda innleidd til að koma í veg fyrir að svona geti gerst. Mér finnst að það eigi að eiga við hjarta Reykjavíkur, gamla kjarnann svo við höfum af einhverju að vera stolt af til framtíðar.

 

Draugahúsið við Njarðargötu

Aðkallandi að merkja umferðamiðstöðina og gera hana sýnilegri !

Ég hjóla gjarnan framhjá flugvellinum á leið í og úr vinnu og hef undanfarnar vikur tekið að mér aukastarf, reyndar alveg af tilviljun, sem leiðsögumaður villuráfandi ferðamanna sem að finna ekki BSÍ.

Samgönguskipulag og upplýsingar um leiðir og stefnur miðast nær eingöngu við akandi bensínfarartæki hér í bæ og lítið gangandi fólk, en í mörgum tilfellum og jafnvel flestum tilfellum eru erlendir ferðalangar hér á landi fótgangangandi eða með rútum (ef þeir finna þær) þó einhverjir leigi sér bíl.

Ég hef hitt Asíufólk, Ítali, Skota, Hollendinga og allra þjóða kvikindi sem að finna ekki "umferðarmiðstöðina" Það þyrfti að vera málað á allar hliðar þessarar byggingar að hún væri Central coach station. Fólkið er alltaf jafn þakklátt fyrir liðsinni mína en alltaf jafnt frustrerað yfir vega- og samgöngumiðstöðvaskipulagi borgarinnar. Var ekki einhver sem sagði einhvern tímann að glöggt væri gests augað?

Mikil bót varð er flugrúturnar og þeirra stoppistöð varð BSÍ þannig að hægt væri að tengja áætlunarrútuferðir aðrar við þær, síðan tók við hörmungatímabil þar sem að útboð (og einhver fáranleg hugmyndafræði um að stokka þyrfti upp allar einingar í rútusamgöngum) urðu til þess að kynnisferðir frömdu valdarán á BSÍ og önnur rútufélög voru gerð útlæg af stöðinni. Ekki var það bót fyrir viðskiptavinina, svo mikið var víst.

Talsverðar umbætur voru síðan gerðar fyrir um ári aftur (ef ég man rétt) og þá ætti allt að vera komið í betri farveg. Nema - BSÍ er ósýnileg gangandi ferðamönnum!

Þessi afdankaða bygging er eitthvað  voðalega skrýtin í borgarlandslaginu eftir að N1 byggði flennistóra eldsneytisáfyllingastöð þarna og til varð Reykvísk hraðbraut.

Gott væri einnig fyrir ferðasöluaðila íslenska að huga að því að erlendir ferðamenn, eins og íslenskir vilja í meira mæli en áður ferðast sjálfstætt - sem auðvitað ætti að knýja hagsmunaaðila jafnt í samgöngum sem öðrum innviðum ferðaþjónustunnar að aðlaga sig breyttum aðstæðum.

Samgönguráðherra fer yfir tillögur Ríkisendurskoðunar

Hvað er mjólkurlamb?

Valdir matgæðingar fengu að smakka á mjólkurlambi í veisluturninum í Kópavogi í fyrrakvöld og lýstu þeir mikilli ánægju með kjötið, segir í frétt mbl.is Ef ég les rétt milli línanna er hið svokallaða mjólkurlamb sauður sem alinn er á mjólk - þetta er því varla hið góða frjálsa lamb sem fær að hoppa frjálst um í íslenskri víðáttu yfir sumartímann áður en því er slátrað. Spurning er hvort þau fá nokkuð að fara út í haga eða víðlendi áður en þeim er slátrað. 

Ég hélt satt best að segja að mjólkurfé væri sauðfé sem væri mjólkað og úr afurðunum búnir til ostar, og annað ljúfmeti. 

Mjólkurkálfar þykja lostæti víða, en hér á landi hefur ekki verið hefð að slátra mjólkurkálfum vegna bragðgæða (allavega ekki svo ég viti til).

 Þeir sérvöldu matgæðingar sem fengu að smakka gripinn hafa kannski fyrst og fremst einblínt á bragðgæði og strúktur kjötsins, en ætli þeir hafi spurt eitthvað til hvernig framleiðsluhættir að baki mjólkurlambseldinu væri háttað?

Mjólkurlamb kynnt matgæðingum

Ætla að hjóla á náttúra tónleikana

Ég er svo heppin að ég  skipti úr vetrardekkjum yfir á sumardekk á vetrarhjólinu mínu svo að ég er vel búin til samgangna. Skrýtið orð - samgöngur. Að ganga saman. Karlarnir á upphækkuðu jeppunum hafa greinilega misskilið þetta orð eitthvað

Fer í laugardalinn og hjálpa Gunnu og Einari Bergmundi á natturan.is, þar sem við ætlum að gefa góð og uppbyggileg ráð um vistvæna lífshætti, sultugerð og annað. Úff voðalega hljómar þetta eitthvað hippalegt. Ætli ég sé ekki bara eilífðarhippi eftir allt.

Hlakka til að heyra góða músík. Allir í laugardalinn!

Siðferðislögreglan góðan daginn!

Ég fór að pæla í hvort að færslan mín um ísbirnina myndi kalla á að blogg-siðferðislögreglan myndi banka upp á hjá mér eftir nokkur ár. Þetta er eins og með skólabræður mína í Danmörku sem að fengu pening fyrir að gefa sæði einu sinni í mánuði hjá einhverjum sæðisbanka en þurftu allt í einu að hugsa sig um þegar að ný löggjöf leit dagsins ljós um rétt barna til að vita uppruna sinn

Haha, annars held ég að ég sé frekar dagfarsprúð og býð blogglöggunni bara í kaffi ef henni dettur í hug að banka upp á, á næstu árum.

Vilja setja hömlur á bloggara

Áhrif bíómynda á ferðalög fólks

 

Bíómyndin brúðguminn var skemmtileg og reglulega góð mynd. Flatey er reglulegur töfrastaður með eða án bíómyndar.

Ég dvaldi í nokkra daga með fjölþjóðlegum hópi doktorsnema og kennara þar sumarið 2003 í sumarskóla sem ég hélt utan um. Þá var Vogur opinn og við bjuggum bæði þar í húsinu og uppi í Krákuvör. Eyjan er griðastaður þar sem ekki er hægt að ná í mann með góðu móti og þar er hægt að sitja einn með hugsunum sínum og horfa á lunda í túnfæti.

 

Það er umhugsunarvert hvernig að eyjurnar í Breiðafirði urðu meira og meira afskekktar þegar að samgöngur hættu að miklu leyti að fara sjóleiðina. Í dag hefur vegna þrjósku og myndarskap einnar bændafjölskyldu og afkomenda annara íbúa í Flatey varðveist perla sem að hægt er að flykkjast til. Hið afskekkta hefur snúist upp í aðdráttarafl.

Vonandi eru fleiri aðstandendur í ferðaþjónustu á landsbyggðinni sem átta sig á þessu...en engin spurning, bíómynd hjálpar.

Ég vona bara að bíómyndin geri ástandið ekki óbærilegt á háannatímanum. Flatey hefur mjög ákveðin félagsleg þolmörk - þau eru svona nokkurn veginn þau að það má ekki vera svo margt um manninn þar í einu að manni finnist að maður hefði allt eins getað verið heima hjá sér.

Perlur eins og Flatey verða einstakar fyrir nokkurra hluta sakir. Flatey skartar bæjarmynd sem hefur verið varðveitt og viðhaldið og eiga sér enga líka á landinu, eru minnisvarði um arfleifð samfélagshátta sem að forfeður okkar sættu sig við, en fáir gera í dag.  Eins er þar náttúru- og fuglalíf sem þéttbýlis-manneskjan vill leita í sér til hugarhægðar og afþreyingar, ásamt því að finna frelsið í að vera stökk, fjarrri glaum og gys og asa borgarinnar. Farsímatengingar eru fjarri og ef eitthvað vantar, þá vantar það bara.

Back to basics, var þetta einu sinni kallað. Það er í tísku í dag. 

 

Hér má sjá liðið í leikjum. Við kölluðum það Arctic games competition og vorum nokkuð aðhlátursefni farþega af skemmtiferðaskipum sem komu í land með gúmmíbátum. 

Metdagur í siglingum um Breiðafjörð

Bleika ryksugan og flugdrekinn

Jæja, þá gafst sú gamla upp, sá eðalgripur af ryksugu sem keyptur var fyrir um áratug eftir mjög svo skipulagðar rannsóknir undirritaðrar á neytendatestum bæði dönsku, bresku og amerísku neytendasamtakanna. Það átti greinilega ekkert að klikka í ákvarðanatökunni um væntanlega ryksugu, enda sú sem skrifar þá ólétt og óeðlilega skipulögð. Á þessum undratímum óléttunnar hef ég orðið alveg agalega upptekin af perfektionisma. Skrýtið, það er greinilega kveikt á einhverri hormónastarfsemi sem ertir heilastöðvar fullkomnunaráráttunnar í mínu tilviki.

Nema hvað, hún brann bara yfir, eðalgripurinn sem átti að endast heila ævi - AEG vampíran. Þar eð kötturinn er búinn að vera að leggja hárbreiðu yfir íbúðina á undanförnum vikum er hreinlega ekki hægt að lifa án gripsins góða. Svo nú voru góð ráð dýr. Ekki tími ég að eyða peningum í einhvern róbót sem getur ekki ryksugað ofnana hjá mér, eða farið milli púða í sófanum eða farið undir allar kommóðurnar og innvolsið í íbúðinni.

Ég skrapp út og kom að vörmu með bleikt tryllitæki frá Electrolux sem hafði í ofanálag unnið einhver hönnunarverðlaun.

Strákarnir urðu rosa glaðir enda gripurinn mjög aðlaðandi og ég fæ ekki betur séð en að það verði hreinlega rifist um að ryksuga hér á þessu heimili á næstunni, og ekki ætla ég að kvarta yfir því.

Heldur njóta með tærnar upp í loftið að lesa góða bók og glotta útí annað.

Við Elías skruppum síðan út í Viðey á fjölskylduhátíð til að smíða flugdreka. Það var hin mesta áskorun fyrir mæðgin enda ekki mjög æfð í slíku. Margar fjölskyldur láu einbeittar yfir þessu og margt meistaraverkið leit dagsins ljós. Okkar var bleikur og svolítið skakkur en gekk samt. Við lærðum að það þarf að gera góðan hala á gripinn til að hann virki vel. Gerum það næst. Veðrið lék við okkur og eftir þessa góðu endurfundi við eynna út á sundi er næsta víst að við notum tækifærið fljótt aftur til að fara og njóta náttúrunnar þar. 

Vodafone og sveitarfélögin á landsbyggðinni lækka eldsneytisverð niður í O kr.

Ég sá heilsíðu auglýsingu í dag í blaðinu frá Vodafone um að þeir láni fólki reiðhjól því að kostnaðarlausu við sundlaugarnar á Akranesi, Akureyri, Bolungarvík, Borgarnesi, Dalvík, Egilsstaði, Húsavík, Ísafjörður, Reykjanesbær, Sauðárkrókur, Selfoss og Vestmannaeyjar. Um 400 reiðhjólum hefur verið dreift á þessum stöðum. Notendur sækja lykla á lásana inn í sundlaugarnar og skila þeim aftur eftir notkun. Þetta átaksverkefni er mikilvægt og á eflaust eftir að vekja lukku ekki síst meðal ferðamanna á stöðunum og svo vakandi Íslendinga sem eru að átta sig á gildi hjólsins og hjólreiða.

Þá er bara að vona að hin alræmda íslenska skemmdarfýsn fái ekki náð taki sínu á þessu þarfa og góða átaki. Trúum því, trúum að á Íslandi sé batnandi fólki best að lifa.