Hver er svo að tala um kreppu?

Jóhanna Kristjónsdóttir er algjör hetja. Ég þekki fleiri en einn sem eru næstum áskrifendur að ferðum hennar til Miðausturlanda, svo gaman er að skyggnast inn í veröld hennar þar. Hún á heiður skilinn og allavega jafn mikinn og landsliðsgaurarnir. Mér finnst reyndar með ólíkindum að einhverjir hafi svo mikið ráðstöfunarfé að þeir geti púngað út einni milljón fyrir sveitta treyju. Maður má aldeilis vera hjátrúarfullur ef maður heldur að heppni fylgi því. En það er fyrir góðan málstað, svo ég ætla að hætta að ibba mig.

Ég sá annars alveg frábæra bíómynd Guy Maddin um Winnipeg í dag í Háskólabíói. Ég skemmti mér konunglega, líka í umræðunum á eftir. Salurinn var nær fullur af fólki. Í myndinni er dregin upp mynd af borginni eins og hún sé að sofna og margir draugar fólks, náttúru og mannvirkja vaktir upp. Draumur sögumanns er að finna leið til að yfirgefa borgina. Mér fannst þetta talsvert frumleg nálgun á heimildarmynd um borg. Winnipeg er í sjálfu sér lítið sjarmerandi borg fyrir utanaðkomandi en ég fékk einhverja sérkennilega löngun til að heimsækja borgina aftur eftir að hafa séð hana í þessu annarlega ljósi.

Skólinn er í höfn