Haustlitir í villta vestrinu

Þetta skrýtna og stórbrotna land, Ameríkan, færir mér alltaf hálfgerða andkófstilfinningu. Ég dvaldi um stund í Leverett, smábæ/sveit í Massachussets fylki að vinna áður en ég kom hingað norðvestur til Alaska. Í gær var eini dagurinn sem ég átti til að nota í afþreyingu og ég fór í siglingu frá Seward um firðina við Blying sound. Sá hryssingsleg fjöllin, jöklana m.a hinn ört smækkandi Ailik jökul, vöðusel, sæljón sofandi á hólma, svartabirni að ná sér í soðið, mjaldahvali, "orcas", otra osfrv. Það var frábært veður svo ekki sé meira sagt en auðvitað farið að hausta og hér í Alaska er stutt í harðan vetur. Lundarnir voru því farnir til sjávar, einhverjar nokkrar álkur eftir sem biðu haustsins á klettum.

Ég blandaðist hópi af efnafræðingaráðstefnu og eignaðist vinkonu úr þeim hópi. Hún heitir Judith Auslander og býr í Westport. Hún sagði mér að hún væri alin upp í Moldavíuhluta Rúmeníu og hefði eftir stríðið farið til Ísrael í nokkur ár en ekki alveg fílað það. Hafði síðan sem 24 ára ung kona komið til Bandaríkjanna og gifst þýskum gyðingi sem var innflytjandi í Bandaríkjunum. Mér finnst eftirnafnið hennar svo flott og lýsandi "auslander". Hún elskar Evrópu og finnst Bandaríkjamenn hátt talandi með eins og hún sjálf sagði "bad manners", en er ein af þeim, einhvern veginn. Hún bar okkur Íslendinga við Japani og sagði, já þið eruð ennþá svona "homogenic". Henni fannst það svolítið flott, en arrogant!

Ég er annars búin að vera umvafin fólki sem hefur svo áhugaverðar sögur að segja. Fyrstu dagana vorum við Jack, Marie og Larry að vinna. Jack og Marge konan hans fluttu frá Alaska til foreldra hennar svo þau gætu gætt þeirra betur síðustu lífdagana. Þau lifa enn foreldrarnir, eins og blóm í eggi, Fred og Betty. Marge er fædd og alin upp í Íran þar sem faðir hennar Fred var kristniboði. Hann er prestur og við kvöldmatartíma var hann við stjórnvölinn búin að elda guðdómlegan persneskan mat sem við nutum saman eftir borðbæn. Ég hef ekki alist upp við slíkt en að upplifa slíkt er að mörgu leyti yndislegt, af því boðskapurinn er að þakka fyrir matinn áður en hans er neytt, og þarmeð verður kvöldmatarstundin heilagri og mikilvæg samverustund að auki.

Fred er yndisleg persóna sem lenti í því að vera gerður að útherja Bandaríkjastjórnar eftir byltinguna í Íran þegar að gíslatakan átti sér stað. Fred þekkti vel til þar í landi átti marga vini og var eins og milli steins og sleggju í gíslaviðræðunum. Hann var vel virtur í Íran sem kristilegur trúboði en átti lítið upp á pallborðið hjá klerkastjórninni, þó að honum væri tekið með ákveðinni virðingu af fulltrúum hennar. Hann sagðist að sumu leyti hafa upplifað meiri arrogans og fyrirlitningu fyrir lífsafstöðu og aðstæðum fólks í Íran meðal fulltrúa Bandaríkjastjórnar. Hafði meðal annars upplifað að ganga inn á skrifstofu Ollie North þáverandi varnarmálaráðherra og við blasti stórt plakat með orðunum "Khomeini eats pork". Vitsmunirnir voru ekki á hærra stigi.

Ég gekk marga göngutúrana á fallegu landsvæði þeirra með árfarvegi sem hægt var að baða sig í , um plantekrur með ávöxtum haustsins ber af ýmsu tagi og epli og naut íkornana. Marie samstarfskona hló að mér þegar ég tók upp hnetur af götunni og dásamaði. Þær eru í tonnum á þessum árstíma íkornunum til mikillar gleði, og íslendingnum til mikils yndisauka.

Jack og Marge eru ævintýrafólk sem hafa lent í ýmsu. Voru meðal annars að segja mér hérna eitt kvöldið yfir matnum að þegar verið var að vinna í SLICA rannsókninni var mikilvægt að viðtalsvinnan í Rússlandi gengi vel fyrir sig. Starfsmaður verkefnisins í Chukotka var í vandræðum með peninga og því þurfti að bjarga. Þó að það sé næstum hægt að sjá héðan til Rússlands er engu beinu flugi fyrir að fara milli Alaska og Chukotka (Allir vegir liggja til Moskvu). Starfskonan og vinir í olíugeiranum í Barrow höfðu því gírað milljarðamæring svæðisins til að lána einkaflugvél sína til að flytja rannsóknarféð. Þau hjón sögðu það vissulega hafa verið undarlega tilfinningu að stíga uppí flugvél Abromovitz og fljúga yfir. Það tókst og verkefnið hafði sinn gang.

Til að vinna þvert á landamæri hér í norðrinu þarf maður að vera tilbúin að setja blóðið á ísstig og framkvæma hlutina. Ég er til dæmis ábyrg fyrir að safna gögnum um ferðamál þvert á norðurheimskautið og hef vægast sagt kvíðatilfinningu fyrir hvernig mér eigi að takast það í Rússlandi. En kannski tekst það með hjálp góðs fólks.

Eitt er allavega víst að ég er búin að vera að kynnast mikið af óhemju góðu fólki hér sem ýtir undir hamingjutilfinningu og bjartsýni. Það spillir heldur ekki fyrir að hér er náttúra og landslag alveg ógleymanlegt. Litirnir sem ég upplifa sterkar og lyktin sem ég skynja betur er örugglega góðs viti fyrir framhaldið.

Ástand vegar yfir melrakkasléttu - yfirsjón eða meðvituð afbyggðastefna?

Ég kom keyrandi frá Húsavík og austur eftir melrakkasléttu þar hafði bíll farið útaf og lá utanveltu, og ekki að undra. Þetta er ótrúlega stórgrýtt bretti að keyra á og stórhættulegt óvanari bílstjórum. Þeir færast í aukana hér því hér er eitt stórbrotnasta fuglaskoðunarsvæði landsins. Hvað á þetta að fyrirstilla? Afhverju er ekki búið að hefla vegina hér almennilega svo að ekki hljótist fleiri slys af. Þetta er óafsakanleg yfirsjón ekki síst meðan ekki er búið að gera umtalsverðar samgöngu-umbætur hér eins og lofað hefur verið í mörg ár. Hvar eru símapeningarnir sem áttu að koma almenningi til góða, meðal annars við umbætur grunngerðar eins og háhraðanets-tengingar og samgöngu-umbóta. Ég ætla bara rétt að vona að aðgerðarleysið endurspegli ekki meðvitaða afbyggðastefnu. Ég læt fljóta mynd til upplýsingar um ástandið - sem er vægast sagt ekki til að hrópa húrra fyrir!  

 

Yndislegt að velta sér uppúr dögginni

Við frændsystkinin blésum til hóp-daggar veltu á ættarmóti á Bakkaflöt um helgina. Það var gaman, við vorum reyndar einungis fjögur af 75 manns sem tókum til við seremóníuna. Íslenskar sveitir eru kannski ekki kjörlendi til daggarveltu ef illa viðrar en við vorum svo heppin að Skagafjörðurinn skartaði sínu fegursta þessa helgi, þó einhver smá kaldur blástur færi yfir öðru hverju. Ja, svei mér þá, ég er bara að hugsa um að gera þetta að hefð á hverri Jónsmessu, þ.e að velta mér uppúr dögginni. Þetta er bæði heilsusamleg iðja (margt verra hægt að gera sér til dundurs) og svo er þetta mun minna róttækt heldur en að fara að stunda vetrarsjóböð (ég ætla að bíða með það í nokkur ár í viðbót).

Allt i s'oma i Rockley golf club four square

jaeja nu erum vid maett eftir aevintyralegt ferdalag. Vid flugum med Virgin Atlantic, flugfelagi sem eg maeli mjog med, eg hef ekki fengid vidlika thjonustu sidan eg for med Air France 1988 milli New York og Parisar. Jaeja vid lentum eftir nokkurn veginn gott flug, vorum leidd i rod eins og hjord eftir Bandariskum stodlum og attum ad syna skilriki og segja hvar vid byggjum. Vid islenskir saudirnir hofdum ad sjalfsogdu ekki tekid med okkur heimilisfang gestgjafa okkar svo nu upphofst darradadans thar sem vid vorum send milli mismunandi fulltrua sem yfirheyrdu okkur um grunsamlegar ferdir okkar til eyjarinnar. Thad hjalpadi ekki heldur ad eg skyldi ekki vera med sama family name og strakarnir, hvernig gatu their verid synir minir? Ad lokum tok yfirmadur gaeslunnar vid okkur og rakti sig til heimilisfangsins mikilv;ga. Her er yndislegt, en Barbadiar tala mjog serstaka karabiska utgafu af ensku og their horfa sjaldnast i augun a hver odrum thegar their tala saman, eins eru margir ibuar her sem ekki thola hvita. Vaentanlega afleiding stettamuns og nylendusogu. Laila segir ad folk hvisli saman...Skemmtilegt hvernig samskiptahaettir eru mismunandi.
bestu kvedjur ur hitabeltinu

Bridgetown bíður

Þá verður lagt í hann. Fyrst til London, síðan með Virgin til Bridgetown á Barbados. Laila og Ian, Miles og Julius koma að sækja okkur á flugvöllinn og síðan taka við seglbrettanámskeið og sumarfrí. Jihí. Ég hlakka til að kynnast eynni og átta mig á umfangi og störfum Karabísku ferðamálasamtakanna. Þó markmiðið sé að kynna sér ferðamál verður aðalmálið að slappa af, og njóta lífsins með strákunum. Rósa og fósturforeldrar passa húsið á meðan og Dísa sér um græðlingana. Best að klára að pakka.

Skemmtiskipa vertíðin

 Ég viðurkenni það, ég er algjörlega forfallin fag-idiot þegar kemur að skemmtiskipum. Í dag lögðu tvö skip að höfn hér í Reykjavík. Annað þeirra heitir Astor og hefur margsinnis áður komið til Íslands en hitt sem heitir Arielle var að koma í fyrsta sinn. Bæði skipin sigla áfram til Akureyrar í kvöld og verða komin þangað í bítið. Bæði skipin eru stútfull af þjóðverjum. Í hádeginu skellti ég mér í göngutúr að miðbakkanum til að skoða Astor og ætla með kvöldinu að kíkja á Skarfabakka (nýja bryggju sem faxaflóahafnir voru að vígja í sundahöfn) til að athuga hversu margir farþegar eru með Arielle.  Með Astor voru um 531 farþegi (en svefnpláss er fyrir um 590). Þetta er svona venjuleg nýtingarprósenta, sýnist mér.

Það er svolítið um að þjóðverjarnir séu farnir að taka með sér reiðhjól á skipin, þeir geta því tekið fákinn með í land og virt land og þjóð fyrir sér. Mér finnst þetta alveg fyrirmyndar hugmynd, og vona bara að Íslendingarnir taki eftir þessari nýju flóru ferðamanna.

Það má segja að skemmtiskipin kryddi bæjarmyndina að sumrinu. Það er auðvitað óvenju mikið af gangandi vegfarendum á sumrin um miðborgina og þorrinn eru ferðamenn af einhverju tagi. Þó að langstærsti hluti farþeganna hópi sér á skipulagðar útsýnisferðir um nágrenni Reykjavíkur, þá er alltaf slæðingur sem velur að rölta um bæinn og taka það rólega á meðan skipið liggur að.

Mér sýndust þjóðverjarnir veru afar vingjarnlegir, og ég hef sjaldan hitt úttaugaða ferðamenn á svona skipum. Ætli þetta ferðaform sé ekki bara meira afslappandi en flugferðir (það er að segja ef ekki verður of vont í sjóinn). .....Akrafjall og skarðsheiði, eins og fjólubláir draumar, ekkert er fegurra en vorkvöld í Reykjavík.