Glæsileg Edinborgarhátíð!

Jæja þá er ég komin heim eftir eftirminnilegt húsmæðraorlof/vinkonuferð í menningarborginni Edinborg. Við erum búin að sjá tónleika á heimsmælikvarða, leikhús og fjölleikasýningar og bíó og verðum næstu vikurnar að melta þessa andlegu næringu sem mun eiga þátt í að lyfta andanum og hægt er að lifa á vel fram á vetur.

Við fórum á fjórar leiksýningar þessa fáu daga sem við stöldruðum við. Sú fyrsta var Certified Male eftir Scott Rankin og Nicholas Rankin, sýning sem aðstandendur mæltu með fyrir konur og var mjög skemmtilegt verk. Stykkið var blanda af sketchum og söng (ég sá ekki hellisbúann en get ímyndað mér að þetta verk sé einhvers konar businessmanna-útgáfu af því).  Einn leikarana í sýningunni var þekktur úr breskum sjónvarpsmyndum, Les Dennis - en annars voru þeir allir mjög flottir.

Næsta sýning The Last South: Pursuit of the Pole unnin uppúr dagbókum heimskautakönnuða var áhugaverð. Leikararnir voru ekki af verri endanum; Adrian Lukis (þekktur úr pride and prejudice) og Jamie Lee (úr myndinni cold mountain). Þeir voru í hlutverkum Scott og Amundsen og stykkið var algjörlega fráhvarf frá líkamlegu leikhúsi og afturhvarf til handrits og leikupplesturs. Þetta var mjög dramatískt verk og saga en leikararnir sátu mestmegnis og lásu upp eða fóru með replikkurnar sínar. Það var ekki þurr hvarmur eftir sýninguna. Vel gert og áhrifaríkt og algjört nammi fyrir þá sem þekkja vel til sögu heimskautafaranna til suðurpólsins og afdrifa og örlaga þeirra.

Þriðja sýningin Traces var fjölleikahús, danssýning, sirkus, leikrit ofl. Fimm ungir fransk-kanadískir fjölleikamenn léku listir sínar í mjög hráu umhverfi. Þetta var einu orði sagt stórkostleg upplifun og ótrúlega listilega gert. Sýning þessi er margverðlaunuð og performerarnir eru allir fyrrum Circque de Soleil meðlimir. Þeir kalla sig Seven fingers. Andköfin sem áhorfendur tóku lýstu best stemningunni út í gegnum sýninguna. Ég mæli hundrað og fimmtíu sinnum með þessari.

Fjórða leiksýningin var Eurobeat - Almost Eurovision, breskt revíuleikhús þar sem hin vinsæla söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva var afskræmd og tekin fyrir. Þessi sýning var mjög fjölmenn og stemningin var pískuð upp, með plastklöppurum, fánum og áhorfendur skiptu um þjóðerni. Við vinkonurnar voru t.d gerðar að svíum. En sem betur fer voru bretar í kringum okkur sem höfðu verið gerðir að íslendingum svo við gátum hrópað og kallað með báðum þjóðum. Mjög hressandi sýning og afspyrnu-fyndin á köflum. Þetta er samkvæmt Örnu Kristínu vinkonu, menning hinnar bresku þjóðarinnar sem býr á bretlandseyjum, revíuleikhús sem er á mörkunum að vera lágkúrulegt og fullt af húmor og afskræmingu - svolítið eins og fótboltaleikur þar sem áhorfendur eru virkir hlutar sýningarinnar. Læt hér fylgja tilvísun, Just think live Eurovision Song Contest in sunny Sarajevo. Ten countries compete, and the audience votes for the winner! 'Dazzles with kitschy brilliance ... an epically delirious hoot!'

Við fórum á Bretlands-frumsýningu bandarísku kvikmyndarinnar The hottest state, gerð eftir bók sama nafns eftir bandaríska kvikmyndaleikarann Ethan Hawke (kannski frægastur fyrir að hafa verið giftur Uma Thurman). Leikararnir Mark Webb og Catalina Sandalina Moreno standa uppúr í þessari ljúfsáru sögu í túlkun sinni á aðalpersónunum. Tónlistin í myndinni var yndisleg og mér skylst að út sé komin diskur með lögunum sem voru sérstaklega samin af Jesse Harris og söng Norah Jones.

Hápunktar hátíðarinnar í tónlist voru tónleikar með Simon Bólivar Youth Orchestra of Venezuela og tónleikar með slagverksleikaranum Dame Evelyn Glennie.

Stjórnandi 200 manna symfóníuhljómsveitarinnar er aðeins 26 ára gamall að nafni Dudamel. Það var stórkostlegt að verða vitni að performance svo stórrar sveitar, bara að horfa á meira en hundrað strengjaleikara hreyfa bogana á sviðinu var ótrúlegt, svo ekki sé talað um hljóminn af tónlistinni.

Dame Evelyn Glennie var ótrúleg og góður endir á hátíðinni fyrir okkur. Hún er heyrnarlaus og hefur samt orðið einn frægasti og virtasti slagverksleikari heims, brýtur blað með því að hafa mjög frumlega nálgun á tónlist og tónlistarsköpun.

Ég veit ekki hvað segja skal. Það er svo gaman að upplifa góða list - en nú þarf ég bara að melta.

Evrópusambands-klám - rjúkandi heit samræði og samruni

Evrópusambandið hefur greinilega ráðið til sín ungan ímyndarsérfræðing og ráðgjafa sem vill fara nýjar leiðir í propaganda sambandsin. Nýjasta áróðursvídeó Evrópusamrunans og yfirburða Evrópskrar menningar er matreitt sem rjúkandi kynlíf milli evrópskra borgarara á youtube. Ég varð bara að sjá myndbandið tvisvar til að trúa þessu.  Evrópskur samruni fær á sig nokkuð aðra mynd en manni er tamt að hugsa í tengslum við pólitískan samruna. Slóganið er "Let-s come together" svo það er auðvitað ekki um að villast að hér er djúpstæðari - fyrirgefið, grennri pólítisk skilaboð en ætla mætti af grafískri framsetningu. Ég skil reyndar ekki myndbandið alveg, því það er eins og verið sé að auglýsa hversu frábærar evrópskar kvikmyndir og menning séu....væri til í að fá túlkun annara á þetta. Hvað á þetta að fyrirstilla...annað en nýjar leiðir í pólitisku propaganda?  Hér er krækjan:

http://www.youtube.com/watch?v=iqEPqSbvzio

Oumu Sangaré bræddi krókloppna Íslendinga

Sem betur fer búum við ekki á of einangruðu skeri. Tónleikarnir í gær voru meiriháttar. Það var pakkað af fólki í Nasa og þó að einhver tugur gesta hefði hlammað sér niður á stóla var ekki gert ráð fyrir sitjandi gestum eins og ein móðguð frú tók eftir og fékk miðann sinn endurgreiddan. Tómas R. og félagar hituðu upp og gerðu sitt besta til að losa um axlir og lendar dökkklæddra, stífra og gónandi íslendinga. Ég stóð við hliðina á sænskri konu sem stakk verulega í stúf í salnum af því hún dillaði sér undir ljúfum og seiðandi tónum hljómsveitarinnar. Flestir áhorfendur voru frekar mikið sjálfsmeðvitaðir, hræddir um að vekja á sér athygli fyrir að blotta tilfinningarófið...eða eitthvað...svolítið "Finnalegir" voru tónleikagestir allavega. Það breyttist óðum þegar að stórglæsileg hljómsveit dívunnar Oumu kom á sviðið og hljómsveitarmeðlimir létu krókloppna líkamstjáningu gesta lítið þvælast fyrir sér. Afríska drottningin kynnti vel undir glóðunum og að lokum höfðu íslendingarnir meyrnað svo að velflestir voru farnir að dansa. Mikið var gaman að upplifa fólk losa aðeins um taumana í sjálfu sér. Mikið var gaman að hlusta á tónlistina og söngkonu með svona fallega og sérstaka söngrödd.  Tjáning Oumu var glæsileg. Hún geislaði og sýndi og sannaði  að hægt er að virkja frumkraft konunnar og vera stoltur af. Vá, við lifrarpylsulituðu íslensku konur komumst ekki með tærnar þar sem hún og kynsystur frá Afríku hafa hælana.

Ég var svo hamingjusöm þegar ég kom út af tónleikunum..að ég skyldi hafa drifið mig (ég er svo léleg í því) , fegin að fleiri erlendir menningarstraumar berast hingað en nokkru sinni áður. Fegin að búa ekki á einangruðu skeri. Vei skipuleggjendum. Ég ætla að fara á fleiri tónleika í náinni framtíð.